«Ρώτησαν έναν εργάτη στο δικαστήριο αν ήθελε να δώσει τον πολιτικό ή θρησκευτικό όρκο. Εκείνος αποκρίθηκε : Είμαι άνεργος. Αυτό δεν τόπε μόνο από αφηρημάδα, παρατήρησε ο κ. Κ. Μ’ αυτήν την απάντηση τούς έδωσε να καταλάβουν ότι τέτοιες ερωτήσεις, ναι, ίσως ακόμα κι αυτή η δικαστική διαδικασία να μην έχουν γι’ αυτόν καμιά σημασία.»
Μπέρτολτ Μπρεχτ : Ιστορίες του κ. Κόϋνερ, εκδ. Θεμέλιο, ζ’ έκδοση, 1991, σελ. 49
Διαβάζω ότι το ΣτΕ απέρριψε τις προσφυγές κατά του Μνημονίου, θεωρώντας, όπως βλέπω στα δημοσιεύματα (και νομίζω ότι ορθά μεταφέρουν το «δια ταύτα»), ότι ήταν το υπέρτερο δημόσιο συμφέρον που οδήγησαν τη κυβέρνηση στις περικοπές μισθών και συντάξεων, ώστε να ελεγχθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και να μειωθεί το εξωτερικό χρέος της χώρας, και ότι........ δεν περιορίζεται η άσκηση της εθνικής κυριαρχίας καθ’ οιονδήποτε τρόπο λόγω της ένταξής μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. (Βλέπε τον Τύπο της 22/6/2011). Την ίδια πάλι στιγμή, διαβάζω ότι ο τέως (ή πρώην;) πρόεδρος του ΔΣΑ κ. Δημήτρης Παξινός, φέρεται να δηλώνει ότι η παραπάνω απόφαση του ΣτΕ «είναι μια απόφαση με πολιτικά χαρακτηριστικά» και ότι σύμβουλος της Επικρατείας του είχε πει ότι «για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού καταλήξαμε».
Όμως, σε μια δικαστική απόφαση, πριν από το «δια ταύτα» σημασία έχει ο μείζων συλλογισμός των δικαστών (δηλαδή η ανάπτυξη των επιχειρημάτων) επί τη βάσει του οποίου καταλήγουν στο διατακτικό τους. Τούτο το ολοκληρωμένο σκεπτικό του Δικαστηρίου θα αποτυπωθεί στην απόφασή του, που αναμένεται να δημοσιευτεί, όπως γράφεται, μετά το πρώτο 14νθήμερο του Σεπτεμβρίου.
Παρόλα αυτά, αφού είναι δεδομένο πώς ό,τι θα διαβάσουμε θα εξηγεί την άποψη των δικαστών (πλειονοψηφησάντων και μη), δεν είναι χωρίς σημασία, να εκθέσουμε κάποιες σκέψεις, γιατί κατά την άποψή μου, ΑΝΤΙΘΕΤΑ, το ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ επέβαλε ακριβώς ΝΑ ΜΗ ΓΙΝΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΜΙΣΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ, και επίσης γιατί ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΩΛΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, κάτι που συμφωνώ με τον πρωθυπουργό (διαφωνούμε μάλλον μόνο ως προς την έκταση της απώλειας!!!) προς τον οποίο πρωθυπουργό (δηλαδή την ίδια την εκτελεστική εξουσία) φαίνεται να διαφωνεί η νομοθετική εξουσία (δηλαδή το ΣτΕ).
Θα μιλήσω ως πολίτης, διότι απλά δεν είμαι νομικός. Τούτο προς στιγμή φαίνεται να αποτελεί ένα μειονέκτημα, όμως το κεντρικό ζήτημα που τίθεται προς συζήτηση (αυτό του δημοσίου συμφέροντος και της εθνικής ανεξαρτησίας), δυστυχώς ή ευτυχώς, και μάλλον ευτυχώς, συνιστούν μάλλον ζητήματα προς ερμηνεία από τη κοινωνία και τον λαϊκό παράγοντα, παρά τον αποκλειστικό προνομιακό χώρο μιας νομικής ή δικαστικής ερμηνείας.
Πρώτα απ’ όλα, το τι σημαίνει μια δικαστική απόφαση. Μια δικαστική απόφαση σημαίνει πολλά ΟΤΑΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ και σημαίνει λίγα όταν αποκλίνει απ’ αυτό το αίσθημα. Ούτε η σύγκλιση, ούτε η απόκλιση είναι αυτονόητα πράγματα.
Ερώτημα λοιπόν : πιστεύει το ΣτΕ ότι το ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ θεωρεί ότι το Μνημόνιο είναι κοινωνικά ΔΙΚΑΙΟ; (Παρακαλώ τη προσοχή σας : δεν μιλώ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΗΡΟ αλλά ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΟ, δηλαδή αν δίκαια κατανέμει τα βάρη). Είναι ένα ερώτημα με αυτονόητη για μένα την απάντηση, αλλά αναμένω να δω σε ποιο βαθμό και πώς το ΣτΕ αξιολόγησε την επί του θέματος αντίληψη του κοινωνικού και λαϊκού παράγοντα, και τι απεφάνθη επ’ αυτού.
Δεύτερον έχει μεγάλη σημασία να δούμε πώς θεμελιώνεται στον μείζονα συλλογισμό το ΥΠΕΡΤΕΡΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ. Διότι εδώ πρέπει ν’ αποδειχθεί ότι το Μνημόνιο, [1] υπηρετεί το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ (και όχι πρωτίστως αν όχι αποκλειστικά αυτό των δανειστών, ΕΝΩ ΠΡΕΠΕΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΤΩΣΗ ΝΑ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ, ΠΟΛΥ ΔΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΟΤΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ ΕΚΤΕΙΘΕΜΕΝΟΙ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ –ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;), και [2] ότι αυτό το επικαλούμενο συμφέρον είναι ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΤΕΡΟ.
Ερώτημα λοιπόν : πιστεύει το ΣτΕ ότι το ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, όπως εκφράζεται ΜΕΣΩ του Μνημονίου, με το να περικόπτει μισθούς και συντάξεις, ΚΑΤΕΝΕΜΕ ΙΣΟΜΕΡΩΣ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΒΑΡΗ ΜΕΤΑΞΥ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ; Με ενδιαφέρον θα αναμένω την απόφαση του ΣτΕ ώστε να δω ΤΟΣΟ ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΚΑΤΑΝΟΜΗΣ ΤΩΝ ΒΑΡΩΝ ΠΟΥ ΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΥΠΟΨΗ ΟΣΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΕΤΑΙΡΟΥΣ ΕΥΘΕΩΣ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΩΣ ΠΛΗΓΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ με τον ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΒΙΑΙΟ ΤΡΟΠΟ με τον οποίο έπληξε τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων, και για να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας, η αναφορά μας γίνεται : ΣΤΗΝ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ (και ιδίως την μεγάλη), ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ (και ιδίως την μεγάλη), στη ΘΕΣΜΙΚΗ ΣΠΑΤΑΛΗ (π.χ. το τι συμβαίνει στο χώρο της υγείας είναι ενδεικτικό, όχι όμως το μοναδικό), ΚΑΙ ΑΝ ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ ΤΟ ΣτΕ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΥΧΟΝ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΑΜΕΣΑ η ΕΜΜΕΣΑ ΣΕ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΤΑΣΧΕΣΗΣ ΤΩΝ ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ. Δηλαδή, το ΣτΕ, δεχόμενο την αναγκαιότητα εν ονόματι του δημοσίου συμφέροντος του σφαγιασμού του εισοδήματος των μισθωτών και συνταξιούχων, θεωρεί ότι έγιναν όλες οι προσπάθειες, ΩΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ ΒΑΡΗ, όντως ΣΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΕΠΙΔΙΩΧΘΗΚΕ ΝΑ ΑΝΕΥΡΕΘΟΥΝ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΝ Ο,ΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΛΟΓΕΙ; Το ΣτΕ γνωρίζει άραγε (βεβαίως το ερώτημα είναι ρητορικό) ότι η κοινωνία βοά ότι πληρώνουν τα ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ; Και αποτελεί η ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗ Σ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΟΖΥΓΙΑ έκφραση εξυπηρέτησης του δημοσίου συμφέροντος και στοιχείο του ορισμού του; Την ίδια στιγμή, το ΣτΕ γνωρίζει άραγε (και το ερώτημα αυτό είναι ρητορικό) ότι η κοινωνία βοά για ΤΗΝ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΟΣΩΝ ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΤΟ, κι είναι κι αυτός ένα πρόσθετος παράγοντας ώστε να πληρώνουν τα ΣΥΝΗΘΗ ΥΠΟΖΥΓΙΑ; Ή μήπως ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΣΥΣΤΕΛΛΕΤΑΙ ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ» ΩΣ ΟΙ ΑΝΩΤΕΡΩ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΩΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΕΜΕΝΟΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΒΑΡΗ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ;
Ενδιαφέρον επίσης, θα έχει διαβάζοντας την αναμενόμενη να εκδοθεί απόφαση όχι μόνο γιατί ΔΕΝ είναι αντισυνταγματικό το Μνημόνιο, μα και γιατί δεν στέκουν τα επιχειρήματα της άλλης ΠΛΕΙΟΨΗΦΟΥΣΗΣ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, ότι το Μνημόνιο είναι αντισυνταγματικό, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΜΕΡΙΖΕΙ ΔΙΚΑΙΑ ΤΑ ΒΑΡΗ.
Σημειώνω τη λέξη «τουλάχιστον» στην αμέσως παραπάνω πρόταση, διότι το μείζον κατά την δική μου περί αντισυνταγματικότητας αντίληψη του Μνημονίου, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ, ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΌ!
Κι αυτό γιατί, ΠΡΙΝ συζητήσουμε για το αν το περιεχόμενο ενός νόμου είναι ή όχι συνταγματικό, οφείλουμε να δούμε αν ο νόμος ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΘΕΣΠΙΣΤΗΚΕ. Δεν αναφέρομαι στο αν ψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής (και επ’ αυτού απεφάνθη το ΣτΕ), ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΑΝ ΕΙΣΗΧΘΗ ΩΣ ΝΟΜΟΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ή ΟΧΙ ΤΗ ΔΕΔΗΛΩΜΈΝΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΙΣΗΓΕΙΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑΤΑ. Αφού σημειωθεί ότι το Μνημόνιο δεν είναι απλά ένας νόμος, αλλά είναι κατ’ ουσίαν ο προϋπολογισμός του Κράτους κι ακόμα κάτι παραπάνω απ’ αυτόν αφού προϋπολογίζει πέραν του έτους, είναι δηλαδή ένα ΠΛΗΡΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, έπεται ότι ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΤΕΘΗΚΕ ΥΠΟΨΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ ΜΕ ΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΕΓΚΥΡΟ ΤΡΟΠΟ, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ, Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΞΕΛΕΓΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΕΝΑ ΡΙΖΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΟΜΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΝΙΣΧΥΡΟ ΑΦΟΥ ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΣ!
Αρκεί το παραπάνω γεγονός να καταστήσει άκυρο το Μνημόνιο ΕΣΤΩ κι αν ήταν σύμφωνο με το Σύνταγμα της χώρας. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι έχουμε μια κυβέρνηση που για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω, στερείται συνταγματικής νομιμοποίησης. Το ισχνό –ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ-επιχείρημα ότι ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, δηλαδή μετά την άνοδο της εξουσίας η κυβέρνηση βρέθηκε ΑΙΦΝΙΔΙΩΣ ενώπιον μιας κατάστασης που μας οδήγησε στα ζητήματα που εδώ διαπραγματευόμαστε, επιχείρημα που αρχικά προβάλλονταν, ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ, αφού σχετικά πρόσφατα, δηλαδή τους τελευταίους μήνες, αποδείχθηκε ΟΤΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΜΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙ ήταν πλήρως ενήμεροι του ελληνικού προβλήματος, πριν δηλαδή την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατά τις τελευταίες εκλογές. Μάλιστα αυτές οι σημαντικές εξελίξεις στην ενημέρωση, έγιναν ΠΡΙΝ την απόφαση του ΣτΕ, συνεπώς ήταν γνωστές στο Δικαστήριο τούτο, και είναι ενδιαφέρον να δούμε πώς θα αποτυπωθεί τούτη η διάσταση στην απόφαση.
Και τελειώνω με την περί εθνικής κυριαρχίας απόφαση του Δικαστηρίου. Κι εδώ δεν θα πέσω στην παγίδα της νομικής ερμηνείας και των νομικών επί του θέματος διχογνωμιών, -υπενθυμίζω τη μη νομική μου ιδιότητα- παρότι διαβάζοντας και την μια και την άλλη (νομική) άποψη, κατέληξα σ’ εκείνη που ισχυρίζεται τα αντίθετα με το ΣτΕ –και όσους συμπλέουν μ’ αυτή. Μάλιστα εδώ, ήδη έθιξα το ζήτημα της δήλωσης του επικεφαλής της Εκτελεστικής Εξουσίας (δήλωση που επανελήφθη περισσότερες απ’ τη μια φορές αν δεν απατώμαι), ότι έχει εκχωρηθεί τμήμα της εθνικής κυριαρχίας. Το ενδιαφέρον εδώ θα είναι, όταν θα εκδοθεί η απόφαση, πώς λύνεται (αν λύνεται) η διάσταση μεταξύ Εκτελεστικής και Νομοθετικής εξουσίας. Μάλιστα, παρ’ όλο ότι συντάσσομαι με την πραγματικότητα που πρεσβεύει η Εκτελεστική Εξουσία, (διαφωνώ μόνο ως προς το ζήτημα της έκτασης της απωλεσθείσης εθνικής κυριαρχίας και βεβαίως στο ζήτημα ότι μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τη Κατοχή), εν τούτοις, η άποψη της Νομοθετικής Εξουσίας επί του θέματος, αναδεικνύεται σε σύμμαχο όσων ψάχνουν να βρουν «νόμιμο» και «έγκυρο» αποδέκτη των αιτημάτων τους. Έτσι, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν θέλει να ξανακούσει για Τρόϊκα, διότι ΥΠΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΛΗΡΟΥΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΚΑΝΕΝΑ ΚΛΙΜΑΚΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ! Διαβάζω, ή μάλλον ερμηνεύω σωστά τα όσα δημοσιεύονται ως απόφαση του ΣτΕ επί του θέματος; Αν ναι, τότε, πρέπει τούτη η απόφαση ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΩΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΗΜΑΙΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ όταν απευθύνεται στη κυβέρνηση, διότι εκτός των άλλων, η ίδια αυτή τοποθέτηση, ΜΕΤΑΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΑΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑΣ ΤΡΟΪΚΑΣ ή ΞΕΝΟΥ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑ. Αυτό δεν τεκμαίρεται ως λογικό συμπέρασμα; Είναι συμβατή η «ξένη παρέμβαση» σε μια χώρα η οποία ασκεί «πλήρως» τα κυριαρχικά της δικαιώματα; Τώρα το ότι το Δικαστήριο βλέπει επί του ζητήματος, ό,τι δεν βλέπει ΣΥΜΠΑΣ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΣΑ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ, αυτό είναι μια άλλη «λεπτομέρεια» που δεν είναι του παρόντος να συζητήσουμε.
Πιστεύω ότι θα υπάρξουν ούτως ή άλλως εξελίξεις πολιτικές, και καμία απόφαση, κανενός δικαστηρίου, δεν πρόκειται να μεταβάλλει την προσέγγιση της κοινωνίας σε ζητήματα ερμηνείας του δικαίου, του ίδιου δικαίου που νομολογείται από τα δικαστήρια. Υπάρχει βαθιά διάσταση μεταξύ των δύο εκ των τριών πολιτειακών θεσμών της Δημοκρατίας μας και της Κοινωνίας. Η Δικαιοσύνη, ο τρίτος πυλώνας, κάποτε ήταν πιο κοντά –τουλάχιστον δημοσκοπικά- στην κοινωνία, σήμερα, είναι κι αυτός πιο απομακρυσμένος. Μένει να δούμε πού θα πάει το πράγμα. Δεν θα μιλήσω ούτε για πολιτική παρέμβαση, ούτε για δικαστικό πραξικόπημα, ούτε για άλλα παρόμοια. Η ιστορία είναι γεμάτη με δικαστικές πλάνες, δικαστικά πραξικοπήματα, αλλά και με δικαστικές παρεμβάσεις που λάμπρυναν και τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.
Θα πως μόνο ότι και οι κρίνοντες κρίνονται…
Αλλά θα επαναλάβω και μια παλιότερη πρότασή μου. Πρέπει επιτέλους να δρομολογηθεί η διαδικασία να εκλέγονται οι ηγεσίες των Ανώτατων Δικαστηρίων της Χώρας και να μη διορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτή η πρότασή μου δεν έχει σχέση με την εδώ σχολιαζόμενη απόφαση του ΣτΕ την οποία σέβομαι αλλά δεν τη συμμερίζομαι ως άποψη, αλλά γίνεται «ευκαιρίας δοθείσης»…