Από την πρώτη, κιόλας, ημέρα της συγκέντρωσης στην Πλατεία, η εικόνα ήταν διαφορετική. Οι όψεις των ανθρώπων ήρεμες. Παρέες με όρεξη και γοργό βηματισμό κατέφταναν από όλες τις κατευθύνσεις.
Το πλήθος πύκνωνε χωρίς να αυξάνεται η ένταση. Περπάτησα από τη μια άκρη του Συντάγματος στο άλλο. Με δυσκολία. Ο ενθουσιασμός των αφίξεων σε έπαιρνε σβάρνα. Ελίχθηκα, γιατί στόχος μου δεν ήταν η Βουλή. Ήθελα να περάσω από τη Μεγάλη Βρετάννια, να χαζέψω το βλέμμα των τουριστών. Είναι το πρώτο που αναζητώ όταν διαδηλώσεις ή επεισόδια συμπίπτουν με τη σεζόν. Συνήθως η εικόνα τους αποπνέει απορία, σύγχυση αλλά και εγρήγορση. Το βλέμμα τους προσπαθεί να ταυτίσει κείμενα από ......
ταξιδιωτικούς οδηγούς και ιστότοπους με την εικόνα που καταγράφουν τα μάτια τους.Αυτή τη φορά, όμως, δεν ήταν έτσι. Οι τουρίστες ήταν χαρούμενοι. Το πολύχρωμο πλήθος ήταν φιλικό. Οι αρματωμένοι αστυνομικοί χαλαροί. Η συγκέντρωση δεν έτριζε. Ο παλμός θύμιζε στιγμές πριν από τη συναυλία. Έμοιαζε με γιορτή. Υπαίθριο πάρτυ. Φωνές ακούγονταν που και που, εξάρσεις συνθημάτων, που δεν γέμιζαν την πλατεία. Εμφανίζονταν και χάνονταν κατά τόπους.
Η αυτάρκεια της συμμετοχής, της συνεύρεσης, εμφανής. Ήταν άνθρωποι που δήλωσαν “LIKE” στο Facebook και μετά το έκαναν πράξη. “Πήγαν πλατεία”. Δεν έμοιαζαν αγανακτισμένοι. Έμοιαζαν να κάνουν κάτι που δεν έχουν ξανακάνει στο παρελθόν. Να συγκεντρωθούν κάπου και να εκπέμψουν ένα μήνυμα. Να δηλώσουν ότι η κατάσταση στη χώρα δεν πάει άλλο. Να ξεδώσουν με συνθήματα – γελοιογραφίες. Να κινηθούν ενάντια στην αδράνεια.
Και έχουν δίκιο. Η χώρα μπήκε στον όγδο χρόνο πολιτικής αδράνειας. Και τα δύο μεγάλα κόμματα, ενώ αντιλαμβάνονται τα σάπια, την κρισιμότητα της κατάστασης, που λέμε, αδυνατούν να αφήσουν στην άκρη το κομματικό συμφέρον.
Το παράξενο είναι ότι οι πολίτες ήδη το έχουν κάνει πράξη. Έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα και κάνουν βόλτες. Στις πλατείες και αλλού. Και οι δημοσκοπήσεις το καταγράφουν. Το ύφος του Νικολακόπουλου δείχνει πιο πονηρό από ποτέ. Η εποχή είναι μυστήρια και σίγουρα εγκυμονεί. Το μέλλον ή τον κίνδυνο.
Κρίσιμο μήνυμα των “αγανακτισμένων” η μη βία. Τα παιδάκια με τον αστυνομικό των ΜΑΤ με την ασπίδα. Το ήρεμο ύφος, η αθώα περιέργεια. Ο φωτογράφος που εντόπισε το photo opportunity. Η αστυνόμευση σε νέα βάση. Η απόρριψη του κουκουλοφόρου – ταραξία με τις μολότωφ.
Η όποια πολιτική “νομιμοποίηση” των επεισοδίων, που αποτέλεσε μάστιγα δεκαετιών για την Αθήνα καταργήθηκε με μία βόλτα στο Σύνταγμα. Από εδώ και πέρα, δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία για τις ζημιές, την αναστάτωση, τη διακινδύνευση. Αυτά, πλέον, αποτελούν αντικοινωνικό φαινόμενο. Ταυτίζονται με την ανευθυνότητα των μεγάλων κομμάτων.
Τη στιγμή αυτή (Παρασκευή απόγευμα) η βροχή πέφτει και πάλι στο Σύνταγμα, δοκιμάζοντας τις αντοχές των “αγανακτισμένων”. Πιο δίπλα οι ταγοί απέτυχαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων… Τα μηνύματα παραμένουν μίζερα. Ανάξια λόγου και αναφοράς. Προς το παρόν…