Ποιοι φοβούνται το κίνημα των Αγανακτισμένων, που μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται; Ολοι! Τα πολιτικά κόμματα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, οι ληστές με τα λευκά κολάρα, τα ΜΜΕ. Φοβούνται γιατί δεν μπορούν να το φέρουν στα μέτρα τους, να το ποδηγετήσουν, να το εκφυλίσουν.
Οι πολίτες, που γεμίζουν τις πλατείες δεν έχουν καμιά σχέση με το κουρασμένο, διεφθαρμένο, ραγιάδικο ελληνικό κατεστημένο. Είναι αυτοί, που υφίστανται το ζυγό μιας αλαζονικής εξουσίας, η οποία φροντίζει μόνο τους κολλητούς και τους πελάτες της. Είναι το γόνιμο έδαφος να υποδεχτεί το σπόρο του Αύριο.
Ηδη, ξεκίνησε δειλά-δειλά η επιχείρηση απαξίωσης των Αγανακτισμένων. Την Παπαρήγα, ακολούθησε ο Πάγκαλος. Τα ..
ΜΜΕ αποσιωπούν τα κύρια και πλέον ηχηρά συνθήματα, που ακούγονται στο Σύνταγμα, στον Λευκό Πύργο, στην Πλ. Γεωργίου, στην Πλ. Ελευθερίας, στις πλατείες της Ελλάδας: «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν σταμάτησε το ’73», «να καεί, να καεί... η Βουλή», «εεε, οοο, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δω». Και, εννοείται, το «κλέφτες-ψεύτες» με απανωτές μούντζες προς το κτίριο του Κοινοβουλίου. Λόγος ακατέργαστος, σίγουρα, πηγαίος επίσης, οργισμένος, φυσικά. Αλλά και ελπιδοφόρος, πρωτότυπος, δημιουργικός.Με τα παραδοσιακά κριτήρια, το κίνημα των Αγανακτισμένων μοιάζει α-πολίτικο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι βαθιά και με πρωτόγνωρο τρόπο πολιτικό. Οι διαμαρτυρίες δεν είναι α-πολιτικές, αλλά αντι-συστημικές.
Τα τραγικά γεγονότα στη Μαρφίν έκοψαν απότομα τον ελληνικό Μάη και ξανάστειλαν τον κόσμο σπίτι του, φαρμακωμένο. Αν ο φετινός Μάης θα συνδεθεί με τον κομμένο περυσινό, είναι το μέγα ζητούμενο.