Tης Μαριας Κατσουνακη
Μήπως τελικά είχε δίκιο ο πρωθυπουργός όταν έλεγε ότι «λεφτά
υπάρχουν»; Μήπως είχε τις ίδιες πηγές με το Der Spiegel και γνώριζε για
τα 600 δισ. ευρώ που βρίσκονται στις ελβετικές τράπεζες από Ελληνες
καταθέτες; Αν είναι έτσι πρέπει να αισθάνεται αισιόδοξος που ποσό
περίπου διπλάσιο του ελληνικού χρέους είναι σε ασφαλή χέρια, μακριά από
τους κλυδωνισμούς του εγχώριου τραπεζικού συστήματος... Υπάρχουν εκεί
καβάτζα αν τα χρειαστεί η χώρα! Εκτός και αν υπερισχύσει η έκπληξή του
(στα σύνορα του σοκ) ότι δύο ελληνικά ΑΕΠ είναι εγκατεστημένα στο
εξωτερικό χωρίς καμία πρόθεση να επιστρέψουν...
Μαύρο χιούμορ,
όπως μαύρο χρήμα. Βέβαια ο γενικός γραμματέας του υπουργείου
Οικονομικών χαρακτήρισε το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού
υπερβολικό. Δήλωσε ότι οι καταθέσεις των..........
Ελλήνων εντός της χώρας είναι
220 - 230 δισ. ευρώ και υπολόγισε ότι στην Ελβετία δεν πρέπει να
υπερβαίνουν τα 150... Συμπλήρωσε μάλιστα πως τα χρήματα αυτά έχουν
ελεγχθεί κατά την κατάθεσή τους. Συνεπώς, θεωρητικώς μιλώντας, δεν
είναι μαύρα. Σύμφωνα δε πάντα με το ρεπορτάζ υπήρξε συμφωνία μεταξύ των
υπουργών Οικονομικών Ελλάδος και Ελβετίας να ανταλλάξουν φορολογικές
πληροφορίες με στόχο τους φοροφυγάδες.
Ας αφήσουμε κατά μέρος τον
περίπλοκο μηχανισμό που παγιδεύει τους παραβάτες και τους υποχρεώνει σε
πρόστιμα, ας μην αγγίξουμε το πολύπαθο κεφάλαιο της «πάταξης της
φοροδιαφυγής». Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς, πολλά λέγονται και
ακόμη περισσότερα αποσιωπούνται. Οικονομικοί αναλυτές και αρμόδιοι
συντάκτες έχουν αναφερθεί εξαντλητικά στο θέμα.
Ακόμη κι αν τα
ποσά που αποκαλύπτει το Der Spiegel δεν ανταποκρίνονται στην
πραγματικότητα, παραμένει αμετακίνητη η άλλη, αδιαμφισβήτητη,
«πραγματικότητα». Την επανέλαβε ο χαρακτηρισμένος ως σύμμαχός μας,
εξαιρετικά δημοφιλής στη χώρα μας, Ντανιέλ Κον Μπεντίτ σε συνέντευξή
του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»: «Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας
είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για το κοινό καλό. Οτι κανένας δεν
θέλει να πληρώσει φόρους. Ούτε οι φτωχοί ούτε οι πλούσιοι. Κανένας. Η
λογική που επικρατεί είναι, “να πληρώσουν οι άλλοι”».
Ποιοι είναι
οι διαρκώς «άλλοι»; Εμείς και πάλι. Οι ίδιοι· θύτες και θύματα,
αδικούντες και αδικημένοι. Σε τι περιβάλλον, όμως, διαβιώνουμε και
συναλλασσόμαστε; Πόσο αξιόπιστο θεωρείται ένα κράτος όταν με κάθε τρόπο
και με πρώτη ευκαιρία οι πολίτες του το εγκαταλείπουν; Για σπουδές, για
καταθέσεις, για διακοπές, για ιατρικούς λόγους; Σε μικρότερα ή
μεγαλύτερα ποσοστά. Οταν η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί τόσο ώστε να
παράγονται κατά κόρον «φυγάδες». Κάθε τύπου και κάθε μορφής.
Οι
αριθμοί ακόμη και αν αποδειχθούν (πράγμα δύσκολο) ανακριβείς έχουν μια
ισχυρή συμβολική αξία που διαλύει κάθε αυταπάτη φιλοπατρίας. Τα 600
δισ. ευρώ στις ελβετικές τράπεζες είναι, κατ’ αρχάς, μια εθνική ήττα.