Λέγεται πως ο Χ. Κίσινγκερ είχε πει κάποτε ότι «οι Ελληνες είναι ένας λαός αναρχικός και δύσκολος να τιθασευτεί. Γι' αυτό πρέπει να χτυπηθεί βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες και τότε ίσως αναγκαστεί να συμμορφωθεί». Δεν γνωρίζω αν το έχει πει πράγματι, καθότι το αρνήθηκε ο ίδιος, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, διότι αυτό που βιώνουμε σήμερα σαν λαός, είναι κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο. Σήμερα, δεν μιλάμε πλέον για μια ορατή κατοχή από ξένες δυνάμεις με τη βία των όπλων αλλά για έναν αληθινό ευνουχισμό του λαού μας. Αυτό που συντελείται, με τη βοήθεια μιας κομπραδόρικης εγχώριας κάστας πολιτικής και οικονομικής ελίτ, είναι η δημιουργία συλλογικής συνείδησης πολιτών-υπηκόων, οι οποίοι θα απαρνηθούν όχι μόνο τις πολιτιστικές τους ρίζες, αλλά την ίδια τους την ψυχή, στο όνομα μιας δήθεν πολιτιστικής επανάστασης εκ των άνω. Αριστοι επαγγελματίες του εξωτερικού, σε συνεργασία με εγχώριους πληρωμένους προπαγανδιστές, χρησιμοποιούν τέτοιες πρακτικές παρουσίασης των γεγονότων, που κάνουν αόρατες τις αληθινές προθέσεις τους καθώς και την ιδεολογία τους. Σπέρνοντας τη σύγχυση και τον.......... τρόμο, ιδιοποιούνται τη δυναμική του φόβου για τα δικά τους συμφέροντα με τέτοιο τρόπο, ώστε παράλληλα να κρύβουν τις πολιτικές αλληλεξαρτήσεις, τα πραγματικά συμφέροντα και τις ιδεολογικές αφετηρίες αυτής της δύναμής τους.
Αυτή τη στιγμή δοκιμάζεται στη χώρα μας ένα νέο πιλοτικό μοντέλο νεοφεουδαρχικής δημοκρατικοφανούς διακυβέρνησης, όπου οι πολίτες υπήκοοι δεν πρέπει να έχουν καμιά άλλη αρετή εκτός από την υπακοή, την υπομονή και την καρτερικότητα. Δεν πρέπει να σκέπτονται, να αναρωτιούνται και να επιχειρηματολογούν, αλλά μόνο να ακούν και να υπακούν στη βούληση και τα κελεύσματα των ειδημόνων. Το δαχτυλίδι της γνώσης και της αρετής το κατέχουν μόνο πολύ λίγοι προικισμένοι και ικανοί ειδήμονες, που επιθυμούν το καλό μας και εκτίθενται γι αυτό αφιλοκερδώς σπαταλώντας τον πολύτιμο χρόνο τους(Βλέπε ομιλία του Ολι Ρεν στο ελληνικό Κοινοβούλιο). Εμείς, οι κοινοί άνθρωποι, θα πρέπει να πεισθούμε, ότι αγαθότης, υπακοή και πίστη στους ειδήμονες συμβαδίζουν με την ευτυχία μας και ότι η αρετή μας δε βασίζεται στη γνώση, όπως εσφαλμένα πίστευε ο μακρινός πρόγονός μας Σωκράτης, αλλά σε μια διαδικασία συνήθειας, μέσα απ’ την οποία προτρέπεται να αποδεχθούμε και να δράσουμε βάσει ορισμένων κανόνων, που θα μας επιβάλουν οι ειδήμονες, για το καλό μας πάντα, βεβαίως, βεβαίως.
Μπορεί κάποιοι απ΄ τους ειδήμονες να μην έχουν το θάρρος του Μαρκήσιου ντε Σαντ, ώστε να αποκαλέσουν ανοιχτά το λαό, «ευτελή και διεφθαρμένη τάξη, που εγκατεσπαρμένη στη γη όπως η ακαθαρσία της φύσης, δεν είναι ικανή παρά μόνο να ζήσει με τον ιδρώτα του προσώπου της», αλλά με τις ενέργειές τους και τις δηλώσεις τους, δείχνουν πως σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που τους ενώνει, είναι ο δικαιολογημένος φόβος από έναν λαό, που με την πολιτική τους, τον σπρώχνουν ανεπαίσθητα, σιγά και σταθερά στην απέναντι πλευρά. Η εικόνα από τον άξεστο προλετάριο με την κουκούλα, που τόλμησε και σήκωσε τη βρώμικη γροθιά του στο πρόσωπο του ευγενούς ομοταξίτη τους από την Κρήτη, τους ξύπνησε την ταξική τους συνείδηση. «Αλίμονο αν αφήσουμε αυτό το άγριο θεριό που λέγεται λαουτζίκος να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του και ν’ αρχίσουμε να κρυβόμαστε. Ο μόνος τρόπος να αποφευχθούν παρόμοια δεινά στο μέλλον, είναι να σφίξουμε ακόμα περισσότερο τα λουριά, μέχρι το θεριό να λουφάξει για πάντα απ΄ το φόβο του και να συνειδητοποιήσει με τη βία, πως αυτό και μόνο αυτό το ίδιο είναι η αληθινή πηγή της αθλιότητάς του και ο αληθινός εχθρός του εαυτού του και της πατρίδας του»