Του Μανώλη Κυπραίου
Ο λαός της Τυνησίας έστειλε το μήνυμα στους «ισόβιους» ηγέτες των αραβικών κρατών: Αλλάξτε τώρα ή θα καταρρεύσετε! Αυτό το μήνυμα δεν το πήραν όμως μόνο οι ηγέτες της Αλγερίας, του Μαρόκου, της Λιβύης, της Αιγύπτου, της Συρίας, της Ιορδανίας, της Σαουδικής Αραβίας και της Υεμένης. Εχοντας ξεπεράσει τα εσκαμμένα, συνδυάζοντας τον προσωπικό πλουτισμό και την καταστολή, τα «καλά και συμφέροντα» της Δυτικής Δημοκρατίας και της Δικτατορίας, οι «ισόβιοι ηγέτες» δημιούργησαν έναν σύστημα διακυβέρνησης που μοναδικό σκοπό είχε να καταπνίξει κάθε αντίθετη γνώμη ή ακόμη και σκέψη. Ανεργία, φτώχεια, απαγόρευση πρόσβασης στην ανάπτυξη και τη σύγχρονη τεχνολογία, εκμετάλλευση πλούτου από μια «νομεκλατούρα» που βρίσκεται στο πλάι του προέδρου, ήταν-και είναι-τα κύρια χαρακτηριστικά αυτών των διακυβερνήσεων. Αυτός τους όμως ο τρόπος να διοικούν και να ελέγχουν έχει ημερομηνία λήξης, όπως.......... απέδειξε η κρίση στην Τυνησία. Διαδηλώσεις ξέσπασαν στην Αίγυπτο, την Ιορδανία και την Υεμένη από τους καταπιεσμένους πολίτες που μετατράπηκαν σε διαμαρτυρίες ενός οργισμένου όχλου. Οι ηγέτες των χωρών της Βορείου Αφρικής (Μαγκρέμπ) δεν κοιμούνται πια ήσυχοι, γνωρίζοντας πως μια λαϊκή εξέγερση είναι πιθανό να συμβεί και στο δικό τους κράτος.
Και μέσα από αυτή την κρίση, κάνει δυναμικά την εμφάνισή του το Ισλάμ. Είναι σημαντικό λοιπόν πριν προχωρήσουμε για να καταλάβουμε το γιατί, το Ισλάμ έχει τέτοια διείσδυση στους καταπιεσμένους αραβικούς λαούς που δεν ζητούν τίποτε περισσότερο από δικαιοσύνη και ισονομία.
Το Ισλάμ που διεκδικεί την τήρηση της συνοχής της Ούμα (μουσουλμανικής κοινότητας) όπως αυτή περιγράφτηκε από τον προφήτη Μωάμεθ. Ο προφήτης Μωάμεθ ζήτησε από τους μουσουλμάνους να είναι ενωμένοι και να στηρίζουν ο ένας τον άλλο, να μη διχογνωμούν και οι ηγέτες να είναι σεμνοί, ταπεινοί και να στοχεύουν στην ευημερία των πολιτών τους. Κανόνες που όσοι μουσουλμάνοι ηγέτες από την ίδρυση του Ισλάμ μέχρι σήμερα δεν τους τήρησαν, το πλήρωσαν είτε με την πτώση τους από την εξουσία είτε με την ίδια τους τη ζωή. Το Ισλάμ δεν είναι μια θρησκεία που πιστεύει στην ορθοδοξία όπως ο χριστιανισμός αλλά αντίθετα πιστεύει στην ορθοπραξία. Δεν αρκεί να πιστεύεις μόνο, αλλά να τηρείς και μια ενάρετη ζωή, βάσει των αχαντίθ (της συλλογής των πρακτικών ζωής του προφήτη Μωάμεθ). Παρά το παρωχημένο του ισλαμικού νόμου (Σαρία)-σε σχέση με τα σημερινά «δυτικά πρότυπα» Δημοκρατίας-αποτελεί για τους αραβικούς λαούς της Βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής μια όαση, συγκρινόμενο με τον σημερινό τρόπο διακυβέρνησης των «δυτικόμορφων» μορφών διακυβέρνησης.
Και αυτό δεν συνέβη απλά σήμερα με την εξέγερση στην Τυνησία. Την δεκαετία του 1950 Ο πρώτος που έσπευσε να αντιμετωπίσει την άνοδο του ισλαμικού δικαίου-ως μορφή διακυβέρνησης-ήταν ο αιγύπτιος πρόεδρος Γκαμάλ Αμντέλ Νάσερ που πίστεψε στον αραβικό εθνικισμό και στη μορφή διακυβέρνησης που εξέφραζε αυτό. Όμως, σε αυτή την μορφή ηγεσίας δεν υπήρχε χώρος για θρησκευτική εμπλοκή στην διακυβέρνηση. Μεγάλος αντίπαλος για τον Γκαμάλ Αμντέλ Νάσερ ήταν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι». Τους κυνήγησε ανηλεώς, στοιβάζοντας χιλιάδες αιγύπτιους πολίτες σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Όμως το Ισλάμ «κρύφτηκε» αλλά δεν εξαφανίστηκε.
Η λανθασμένη πολιτική που άσκησαν-και ασκούν-οι άραβες «ισόβιοι ηγέτες» ελλοχεύει μεγάλους κινδύνους. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα δούμε μεγάλες αναταραχές στο εσωτερικό αυτών των χωρών, με «πρώτη στη λίστα» την Αίγυπτο, με τη δαμόκλειο σπάθη της ανατροπής του να βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος αντικατέστησε τον δολοφονηθέντα από τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», κατά τη διάρκεια στρατιωτικής παρέλασης, πρόεδρο της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ. Και δεν είναι περίεργο πως σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην Αίγυπτο, οι πολίτες της χώρας επιθυμούν η Σαρία να αποτελέσει τον θεμελιώδη νόμο του κράτους. Και τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και για τους ηγέτες των άλλων χωρών της περιοχής.
Μοναδική λύση πιθανά για να αποφευχθεί μια βίαιη αλλαγή του status quo είναι να υπάρξει πλήρης αλλαγή της εφαρμοζόμενης πολιτικής από τους «ισόβιους» προέδρους, απαλλάσσοντας στα μάτια του λαού, εαυτούς και κυβέρνηση από τις κατηγορίες της διαφθοράς και της αμέλειας προάσπισης της αξιοπρέπειας και της ανάπτυξης των πολιτών. Διαφορετικά, οι πολίτες θα πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, όπως στην Τυνησία, και οι φανατικοί ισλαμιστές θα βρουν ευκαιρία να ανέλθουν στην εξουσία πουλώντας ελπίδα. Και γι΄ αυτό που θα ακολουθήσει δεν θα φταίει ούτε το Ισλάμ ούτε και οι μουσουλμάνοι, αλλά οι προηγμένοι λαοί Ευρώπης και ΗΠΑ, που προσπαθώντας να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους και το «άρμεγμα» του πλούτου των αραβικών εθνών, τοποθέτησαν φερέφωνά της ως ηγέτες που αποδείχθηκαν εξαιρετικοί σύμμαχοι στο εξωτερικό και απόλυτοι δυνάστες στο εσωτερικό.
Δυστυχώς όμως όλοι οι σχεδιασμοί έγιναν αγνοώντας προκλητικά τον λαό και τα έθνη που βρίσκονται εκεί. Ετσι το «μεγάλο ηφαίστειο» του Ισλάμ στη Βόρειο Αφρική ενεργοποιήθηκε αρχής γεννομένης της Τυνησίας. Και όπως φαίνεται έπεται και συνέχεια. Ο αραβικός κόσμος γυρνά πίσω αναζητώντας το φως, τη συμπόνια και τη πνευματικότητα, στρέφοντας την πλάτη του στη δυτική δημοκρατία και νεωτερισμό που τους επιβλήθηκε βίαια…
Μανώλης Κυπραίος