Όσο κι αν το πασχίζει, ο κυβερνητικός γελωτοποιός, να μας κάνει να γελάμε, με την απύθμενη αρλουμπολογία του, και την σωρεία μαλ…ων που εκστομίζει, ατυχώς για αυτόν, δεν το καταφέρνει πάντα.
Γιατί όσο νάναι, υπάρχουν και τα συναισθήματα λύπης, που διακατέχουν κάποιους από μας, για την απολεσθείσα νόηση, του ατυχούς ανθρωπάκου.
Ο οποίος πλέον, λέει τόσα πολλά και ανεξέλεγκτα…..¨χαριτωμένα¨ που χρήζει προστασίας. Γιατί όση ανοχή και αν δείχνει κανείς στην γραφικότητα, υπάρχουν σίγουρα και όρια.
Κυρίως όταν αυτή, αγγίζει την ιστορική κληρονομιά, ενός τόπου, που μόνη αυτή πια του έμεινε, ως καλή μαρτυρία, στην γύρω του κοινωνική ζουγκλοποίηση. Μια κληρονομιά, η οποία ελέω ηλιθιότητας, διασύρεται κατάφορα.
Μαζί με τον δεινοπαθούντα λαό της, ο οποίος αποκαλείται ΚΟΠΡΙΤΗΣ, από ένα, ανεπάγγελτο ουσιαστικά, ον, που......... νομίζει πως η ψηφισθείσα, από τον ίδιο και τους ομοίους του, νομοθεσία περί ΑΣΥΛΙΑΣ, του δίνει το δικαίωμα να βρίζει μ’αυτόν τον τρόπο.
Ο άνθρωπος τα έχει χαμένα. Και δεν είναι για χάζι, αλλά για δέσιμο.
Θεωρώ πως, πιο επικίνδυνος και από τον ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ παππού του, ο οποίος υπηρέτησε τον τόπο, στο μέτρο των δικών του δεδομένων, αποδεικνύεται ο εν λόγω εγγονός….. Ο οποίος συνέδεσε την πολιτική του παρουσία, με ιστορικές γκάφες. Κυρίως στην εξωτερική πολιτική που άσκησε.
Πληθώρα τα λάθη. Εγκλήματα κατά άλλους. Όπως αυτό του Οτσαλάν. Ενός δημοφιλούς ηγέτη, φιλέλληνα, που εμπιστεύθηκε τη χώρα μας, για να τον παραδώσει, η τότε ηγεσία του ΥΠΕΞ, βορά στους Τούρκους, που τον εξευτέλισαν και τον άφησαν να σαπίσει στην φυλακή.
Και άλλα και άλλα….. Αμέτρητα λάθη.
Αντί λοιπόν, ο….. ανθρωπάκος, από το Υπόλοιπο Αττικής, να αποσυρθεί για το υπόλοιπο της ζωής του, χωρίς να ενοχλεί το υπόλοιπο υπομονής μας, κάθεται και αραδιάζει ένα σωρό ανοησίες….. Που μόνο να μας κάνουν να….. γελάμε με τον ίδιο, καταφέρνει. Και φυσικά να λυπόμαστε για την κατάντια της πολιτικής, έτσι όπως ΑΥΤΟΣ και οι ΟΜΟΙΟΙ του, την παραδίδουν στις νεότερες γενιές.
Μπορεί λοιπόν, το γνωστό τραγούδι, που ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς να λέει : «Ας τον τρελό, στην τρέλα του….», όταν όμως αυτή γίνεται τόσο ενοχλητική και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ, τότε καλείται ο μπόγιας, για να αναλάβει δράση.
Στην προκειμένη περίπτωση, χρέη μπόγια, θα πρέπει να αναλάβει ο Πρωθυπουργός, που τον διόρισε. Και τον έκανε αντιπρόεδρο, για να του κλείσει το στόμα και να μην βρίζει την κυβέρνηση.
Ναι, όχι όμως να βρίζει εμάς και την ιστορία μας… Γιατί από τέτοιες παχύδερμες μαγκίτσες, δεν μασάμε.
Τέλος, άκου ΠανγΚΑΛΕ και αυτό : Μπορεί την επανάσταση να την έκαναν «ένα μάτσο αγράμματοι και αδαείς χωριάτες», όπως λες, χάρη σ’ αυτούς, όμως, είσαι ΛΕΥΤΕΡΟΣ, για να λες αυτά που λες… Τα οποία, βέβαια, εννοείται πως ενοχλούν και την αισθητική και τα νεύρα μας.. Γιατί είναι μαλ…ς στο τετράγωνο. Βλέπεις… όπως και τώρα, το πνεύμα και η διανόηση, βολεμένη τότε, στη Βιέννη και τη Μασσαλία, άργησε να πάρει μπρος.
Όπως και τώρα, βολεμένη από τις επιχορηγήσεις (διάβαζε εξαγορά) του Υπουργείου Πολιτισμού, σιωπά. Αφήνοντας τους ΚΟΠΡΙΤΕΣ και τους σύγχρονους... «ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ» και «ΑΔΑΕΙΣ», να αντιμετωπίζουν την παράνοια και τον οχετό του κάθε αστούλη, σαν και λόγου σου…
Άντε να χαθείτε από δω λαμόγια. Πρυτάνεις του θράσους…. Και της ανοησίας. Άξεστοι, που περνιέστε για .. εγγράμματοι και σχετικοί.
Κλέψατε τον άμπακο. Και τώρα, ψάχνετε εικονικούς συνενόχους, με το γνωμικό του : «μαζί τα φάγαμε», για να δώσετε μια ΕΙΚΟΝΙΚΗ άφεση αμαρτιών, στην τραγικά βεβαρημένη συνείδησή σας… Όντα άθλια, με ΕΙΚΟΝΙΚΗ υπόσταση, με εικονική αξία και αντικανονική παρουσία…
ΛΥΣΙΑΣ