Γράφει ο Θάνος Δημάδης
Δεν είμαι, όμως, διόλου βέβαιος αν οι επαναλαμβανόμενες απεργίες των δημοσιογράφων που έχουν επιβληθεί από την ΕΣΗΕΑ, μπορούν να αποτελέσουν ένα βήμα διεξόδου ή, αντιθέτως, επιτείνουν το αδιέξοδο.
Με βεβαιότητα, όμως, νιώθω ότι η διαφαινόμενη έλλειψη αυτοελέγχου και συνεννόησης απ' όλες τις κατευθύνσεις πυροδοτούν αντί να αμβύνουν το χάσμα σύμπνοιας και συλλογικότητας που απαιτούν οι στιγμές. Και οι στιγμές απαιτούν ούτε η ενημέρωση να φιμώνεται σε κρίσιμες περιστάσεις, όπως έγινε κατά τη διάρκεια του πρόσφατου συλλαλητηρίου, ούτε να δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι τέτοιου τύπου απεργίες συνιστούν πραγματικό- και μοναδικό- μέσο πίεσης υπέρ των εργαζομένων και όχι ένα... άλλοθι στα .....
χέρια των εργοδοτών των μέσων για περισσότερες απολύσεις και περικοπή μισθολογικών απολαβών των δημοσιογράφων.
Η κρίση που χτυπάει σήμερα τον τύπο και ευρύτερα τα μέσα ενημέρωσης δεν βρίσκει μόνο τα ίδια τα μέσα απροετοίμαστα να την αντιμετωπίσουν. Από κάποιους είχε γίνει πιστευτό ότι θα συνεχιζόταν επ' αόριστον το γνωστό μοντελο των τελευταίων δεκαετιών που υπηρέτησε την υπετροφική διόγκωση του χώρου των μέσων ενημέρωσης, στον οποίον εύκολα κάποιος αυτοβαφτιζόταν εκδότης και κάποιος άλλος εύκολα αυτοαναγγελόταν δημοσιογράφος. Το κυριότερο είναι ότι η κρίση βρήκε απροετοίμαστους και όλους εμάς, τους εργαζόμενους στον κλάδο των μέσων ενημέρωσης καθώς και τα όργανα συλλογικής μας εκπροσώπησης. Και- κακά τα ψέματα- εδώ έχουμε κι εμείς τις δικές μας ευθύνες. Που δεν παλέψαμε όσο θα έπρεπε τα προηγούμενα χρόνια να κρατήσουμε όσο ψηλά θα έπρεπε το επίπεδο της ενημέρωσης, που άλλοτε ξεχάσαμε την έννοια της παραγωγικότητας και κάποιες άλλες στιγμές πολλοί συνέβαλαν με τον τρόπο τους στο να υπάρχουν δημοσιογράφοι δύο ταχυτήτων. Εκείνοι, δηλαδή, που ήταν επίσημα μέλη της ΕΣΗΕΑ και απολάμβαναν των συλλογικών συμβάσεων και εκείνοι που είναι εκτός ΕΣΗΕΑ, εργαζόμενοι νυχθημερόν για τριακόσια ή τετρακόσια ευρώ ή ακόμα και χωρίς μισθό, κάθονταν στα διπλανά γραφεία από τους "άλλους", συνεργάζονταν μαζί τους , και όμως ουδείς - ούτε φυσικά πρωτίστως τα ίδια τα συλλογικά όργανα- βγήκε να καταγγείλει τον εργασιακό μεσαίωνα για αυτή τη δεύτερη "υποδεέστερη" κατηγορία συναδέλφων. Το καθεστώς εργασιας της τελευταίας ήταν αυτό που δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό τετελεσμένα. τα οποία σήμερα βρίσκει μπροστά του ολόκληρος ο κλαδος.
Η σημερινή κρίση θα κοστίσει αναμφίβολα σε όλους μας. Αν όμως δεν μπορούμε με ρεαλιστική ακρίβεια να την αποτρέψουμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε την εξέλιξή της σε μία άδικη κρίση. Πιστεύω ότι το να προστατεύσουμε τα "μαγαζιά" στα οποία εργαζόμαστε και ταυτοχρόνως να διατηρήσουμε την προσωπική και επαγγελματική μας αξιοπρέπεια δεν είναι δύο πράγματα ασύμβατα μεταξύ τους. Με τη συμφωνία όμως ότι όπως οι εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης θυσιάζουν σήμερα με αιματηρό τρόπο μέρος των κεκτημένων τους, έτσι και οι ιδιοκτήτες των μέσων να δώσουν σήμα ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν μέρος από τα κέρδη και φυσικά τα υπερ-κέρδη τους.
*Ο Θάνος Δημάδης είναι ανταποκριτής του ΣΚΑΪ από την Ουάσινκγτον. Είναι τακτικό μέλος της ΕΣΗΕΑ και επίσημος μέλος του American Association of Political Consultants.