Γράφει ο Kώστας Λεονταρίδης
O κατά τεκμήριο ευφυής απερχόμενος δήμαρχος Αθηναίων θα κριθεί,
όπως και οι προκάτοχοί του, για τα πεπραγμένα του από την ιστορία της
πόλης. Χωρίς καμία πρόθεση να τον αδικήσω είμαι σίγουρος ότι ένα από τα
λάθη του ήταν εκκωφαντικό - και το πλήρωσε.
Υπερτίμησε τις ανοχές
μας και υποτίμησε την πληθωριστική καχυποψία των ψηφοφόρων της
πρωτεύουσας και όλων των Ελλήνων. Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια,
μόλις είχε παραιτηθεί από την ηγεσία του υπουργείου Υγείας λαμβάνοντας
το χρίσμα του υποψηφίου δημάρχου, είχε προβεί σε μια δήλωση (στην «Κ»)
που σηματοδοτούσε αποφασιστικότητα και ελπίδα ότι κάτι μπορεί να
αλλάξει στη μεταολυμπιακή Αθήνα. «Θα γκρεμίσω 3-4 οικοδομικά τετράγωνα
για να γίνουν πλατείες και πράσινο» είπε, υποσημειώνοντας -προς τιμήν
του- ότι θα υλοποιούσε μια ξεχασμένη ιδέα του αείμνηστου Αντώνη Τρίτση.
Παρασυρμένος από τη δημοφιλία του θεώρησε ότι ο λόγος του ηχούσε σαν
επικυρωμένο συμβόλαιο στ’ αυτιά μας και ότι η πίστωση χρόνου τού ανήκε.
Ο Νικήτας Κακλαμάνης άφησε αποτύπωμα έργου σε γειτονιές της Αθήνας.
Σαφώς δεν ήταν αρκετό και δεν θα μπορούσε να είναι. Στην τελευταία του
πράξη χρησιμοποίησε ως γόμωση την έπαρση. Εν χορδαίς και οργάνοις, στο
«παρά πέντε» της εκλογικής αναμέτρησης, κατεδάφισε στην καρδιά της
Αθήνας, μέσα σε.....
δευτερόλεπτα, το παλαιό κτίριο του ΝΑΤ, ανοίγοντας χώρο
για να γίνει εκεί πλατεία - ελπίζουμε να μη λειτουργήσει ως θυγατρική
τής παραδίπλα «πλατείας» Ομονοίας. Στη συνείδηση δημοτών όμως -και φίλα
προσκείμενων στο πρόσωπό του- η κατεδάφιση προσομοίαζε σε προεκλογικές
προσλήψεις, εγκαίνια νοσοκομείων και δενδροφυτεύσεις λίγο πριν οι
κάλπες ανοίξουν. Και όχι μόνον: το τελευταίο διάστημα, στις γειτονιές
εκτυλισσόταν μια πρωτοφανής παρέλαση τροχοφόρων καθαριότητας του δήμου
σε μια αγχώδη εκστρατεία στιλβώματος, που προκάλεσε θυμηδία. Ο
απερχόμενος επανέλαβε το προ ετών ατόπημα του κ. Θ. Πάγκαλου, ο οποίος
είχε αποκαλέσει τον συνυποψήφιό του και μετέπειτα νικητή της
δημαρχιακής εκλογής, κ. Δημ. Αβραμόπουλο, «ο κύριος τίποτα». Ο κ.
Κακλαμάνης αντιμετώπισε τον κ. Γ. Καμίνη σαν έναν ερασιτέχνη αδαή που
ήρθε από το πουθενά, ξεχνώντας όμως δύο πράγματα: α) ο τελικός
θριαμβευτής έφερε νωπό τον φιλικό στην κοινή γνώμη τίτλο «Συνήγορος του
Πολίτη» και β) η χλιαρότατη προεκλογική κυβερνητική - ΠΑΣΟΚική
υποστήριξη έκανε τον κ. Καμίνη ακόμα πιο συμπαθή και πειστικό σε πλατιά
μάζα απογοητευμένων Αθηναίων.
Ο κ. Κακλαμάνης ασφαλώς δεν είναι ο
μόνος υπεύθυνος για την εικόνα μιας πρωτεύουσας με ανάγλυφο πάτο
βαρελιού. Η συνέργειά του έγκειται στο ότι δεν μας αποκάλυψε ακόμα σε
τι φταίει και γιατί δεν κατέστη δυνατό να υλοποιήσει το όραμά του. Το
συμπέρασμα μετά τόσες κυλιόμενες τετραετίες είναι ότι ο πολιτικός
εγωτισμός μαζί με την κομματική διασωλήνωση φαίνεται πως άρχισαν να
προσβάλλονται από εξοστρακισμό.