Οικονομικός πόλεμος στην Ευρώπη;

 Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Πάει και η Ιρλανδία. Μία μία χώρα υποχωρεί κάτω από το βάρος του χρέους της και τίθεται σε κηδεμονία. Κοινώς γίνεται προτεκτοράτο, μία επαρχία της Ευρωπαϊκής Αυτοκρατορίας με αυτοκράτορα τον άγνωστο επενδυτή. Για πρώτη φορά στην Ιστορία ο αυτοκράτορας δεν έχει πρόσωπο, ούτε τόπο κατοικίας, ούτε καν εθνικότητα. Και όμως είναι παντοδύναμος. Αόρατος και ως εκ τούτου παντοδύναμος.
Ιδιωτικό ή δημόσιο χρέος, who cares? Αρκεί να μπορεί να δικαιολογήσει έναν προβληματισμό απο τις αγορές, μία ανησυχία των επενδυτών, μία νευρικότητα και τα πάντα καταρρέουν. Αν τον παλιό καλό καιρό οι πόλεμοι ήταν στρατιωτικοί, στην εποχή του μεταμοντερνισμού οι πόλεμοι είναι οικονομικοί. Το να μπεις σε ευρωπαϊκό έδαφος με στρατό θα σήμαινε κήρυξη πολέμου. Το να μπεις ως σωτήρας με χαρτοφύλακες, κουστούμια και γραβάτες, όπως και να το κάνεις και δεν κινεί τόσες υποψίες και είναι φαινομενικά λιγότερο επιθετικό. Δεν έχουν λόγο να σε διώξουν. Πόσο μάλλον όταν στο χέρι σου κρατάς και ένα ......μάτσο χιλιάρικα που τα κουνάς επιδεικτικά μπροστά από την μύτη του θύματος. 
Παλιά ήταν τα τανκς και ο στρατός. Σήμερα είναι ο μηχανισμός στήριξης, το ΔΝΤ, οι αγορές, οι επενδυτές. Ελλάδα, Ιρλανδία, θέμα χρόνου η Πορτογαλία, Ιταλία, Ισπανία και πιθανόν και η Γαλλία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται. Είναι φως φανάρι. Δεν μπορούμε να μιλάμε για Ένωση όταν πολλά από τα Κράτη-μέλη της χάνουν την εθνική τους κυριαρχία και μετατρέπονται ουσιαστικά σε επαρχίες. Δεν πιστεύω ότι η Γερμανία δεν θα βρεθεί και αυτή σε κρίση. Ακόμη και αν υπάρξει ανάκαμψη οικονομική, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, η κρίση η κοινωνική και η πολιτική θα είναι τόσο μεγάλη, που δύσκολα θα κρατηθεί με δημοκρατικό τρόπο ενωμένη η Ευρώπη. 
Δύο χώρες συνθηκολόγησαν υπογράφοντας Μνημόνια, εμείς και στο άμεσο μέλλον και η Ιρλανδία. Μένει να δούμε πόσες χώρες ακόμη θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα και πού θα καταλήξει όλη αυτή η ιστορία. Το σίγουρο είναι πως ο στόχος δεν είναι μόνο η άλφα ή η βήτα χώρα. Ο στόχος είναι η Ευρώπη και αυτό είναι πια ολοφάνερο.

Ελένη Παπαδοπούλου