Tου Στεφανου Κασιματη
Η Δευτέρα ξημέρωσε με ένα μέγα θέμα να διαταράσσει την κυβερνητική
ενότητα! Η υπουργός Εργασίας κ. Λούκα Κατσέλη, με άρθρο της σε
κυριακάτικο φύλλο, είχε εκφράσει τη διαφωνία της με την πολιτική του
Μνημονίου ως προς το ζήτημα της απελευθέρωσης των επιχειρησιακών
συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Οι δε δημοσιογράφοι, βασιζόμενοι στις
κρίσεις των συνομιλητών τους από το πρωθυπουργικό περιβάλλον, μετέδιδαν
από το πρωί ότι στο Μαξίμου προκαλούσε «δυσφορία» η διαφοροποίηση της κ.
Κατσέλη.
Ας ξεκινήσουμε με μια σύντομη επισκόπηση του θέματος,
ώστε να έχουμε το υπόβαθρο της διαφωνίας. Βάσει του Μνημονίου,
προϋπόθεση για να εισπράξει η Ελλάδα σταδιακά το δάνειο των 110 δισ.
ευρώ -ποσό χάρη στο οποίο μπορεί να ελπίζει ότι θα εξέλθει από την
επικίνδυνη ζώνη της χρεοκοπίας- είναι η εφαρμογή συγκεκριμένων πολιτικών
για την αναδιάρθρωση της οικονομίας. Αυτές περιγράφονται, με αδρές
γραμμές, στο Μνημόνιο και συνιστούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο έχει
δεσμευθεί να κινηθεί η κυβέρνηση. Από τον περασμένο Μάιο, αυτές οι
δεσμεύσεις έχουν γίνει νόμος του κράτους (3845/2010) και επαφίεται πλέον
στην κυβέρνηση να τις........... εξειδικεύσει με τη μορφή συγκεκριμένων ρυθμίσεων.
Οσον αφορά την τόνωση της ελαστικότητας στην αγορά εργασίας του
ιδιωτικού τομέα, μία από τις δεσμευτικές κατευθύνσεις του Μνημονίου
είναι η δυνατότητα αποσύνδεσης των κατά περίπτωση επιχειρησιακών
συμβάσεων από τις γενικότερες κλαδικές συμβάσεις.
Στο σημείο που
βρισκόμαστε σήμερα, οι εκπρόσωποι της τρόικας υποστηρίζουν τη
θεσμοθέτηση της γενικευμένης δυνατότητας των επιχειρήσεων του ιδιωτικού
τομέα να συμφωνούν με τους εργαζομένους για το ύψος των αμοιβών,
ανεξαρτήτως των οριζομένων στις κλαδικές συμβάσεις. Ομως η κ. Κατσέλη
διαφωνεί, διότι πιστεύει ότι, αν ισχύσει η πλήρης απελευθέρωση, αυτό θα
προκαλέσει συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού μεταξύ των επιχειρήσεων, θα
επιφέρει πτώση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, θα οδηγήσει στο τέλος των
συλλογικών διαπραγματεύσεων και, εν τέλει, θα απειλήσει την εργασιακή
ειρήνη. Ουσιαστικά, δηλαδή, επιθυμεί να διατηρήσει το κράτος τον
ρυθμιστικό ρόλο του και συζητεί μόνο τη μορφή που θα μπορούσε να πάρει
μια χαλαρότερη εκδοχή αυτού του ρόλου.
Ωστόσο, δυσκολεύεται να δει
κανείς σε τι η θέση της κ. Κατσέλη συνιστά διαφοροποίηση από τη θέση
της κυβέρνησης, όπως την περιέγραψε χθες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος: «Οι
συλλογικές συμβάσεις είναι αυτές που μας εκφράζουν. Οι επιχειρησιακές
γίνονται για να σωθούν όσες επιχειρήσεις έχουν πρόβλημα και θα ισχύουν
για περιορισμένο χρόνο και με περιορισμένο τρόπο», είπε ο Γ. Πεταλωτής.
Συνεπώς, προς τι η περιλάλητη «δυσφορία του Μαξίμου»; Για να περισωθούν
τα προσχήματα. Επειδή με την παρέμβασή της η κ. Κατσέλη έθεσε την
κυβέρνηση προ του διλήμματος ή να καλύψει πλήρως την υπουργό ή να την
απαλλάξει από τα καθήκοντά της και να την αντικαταστήσει. Η κυβέρνηση
προτίμησε τελικώς να υιοθετήσει τις θέσεις της κ. Κατσέλη, εντούτοις δεν
κατάφερε να καλύψει το πολύ σημαντικότερο ζήτημα της απουσίας στιβαρού
κυβερνητικού συντονισμού, που ανέδειξε το συμβάν. Οταν στα σοβαρά θέματα
των μεταρρυθμίσεων, από τα οποία εξαρτάται η βιωσιμότητα της
οικονομίας, επιβάλλεται ο λόγος εκείνου που εμμέσως και τεχνηέντως
απειλεί με ενδοκυβερνητική κρίση, τότε είναι φανερό ότι μπορεί κάποιος
να προεδρεύει στην κυβέρνηση, αλλά τη χώρα μάλλον δεν την κυβερνά
κανείς...