Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου
Ο
όρος «Πολυτεχνείο» είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλης συναισθηματικής
φόρτισης και ανέκαθεν αποτελούσε και αποτελεί σημείο σύγκρουσης
τοποθετήσεων, απόψεων και ερμηνειών για το τί ήταν, από ποιους έγινε
και τι είδους σύμβολο είναι για την κοινωνία σήμερα. Επίσης,
για ορισμένους όπως εγώ και όσους έχουν αγαπημένο στο προσκλητήριο των
θυμάτων, αποτελεί μία σκοτεινή επέτειο της στιγμής που η ζωή μας άλλαξε
ανεπιστρεπτί.
Από
τα τελευταία λόγια του πατέρα μου, ο οποίος ενώ ήταν τρομερά ενεργός
Πολίτης εναντίον κάθε ολοκληρωτικού / φασιστικού / αντιανθρωπιστικού
καθεστώτος έβλεπε υποστηρικτικά αλλά και με προβληματισμό την όλη
κινητοποίηση τότε το 1973, πρίν φύγει για να συμπεριληφθεί σε αυτό το
προσκλητήριο ήταν «αυτά τα παιδιά χρησιμοποιούνται, και το ίδιο και οι
ιδέες τους όπως χρησιμοποιηθήκαμε και εμείς όταν ήμασταν και εμείς
παιδιά». Μου υποσχέθηκε να μου εξηγήσει τι εννοούσε όταν θα επέστρεφε. Βεβαίως
δεν επέστρεψε ποτέ παρά μέσα σε ένα κουτί και χρειάστηκε όλη μου η ζωή
για να καταλάβω τί εννοούσε και επίσης να μου αποκαλύψει και άλλα
πράγματα που δεν είναι επί του παρόντος για αυτή την ανάλυση.
Είναι
αλήθεια ότι δυστυχώς το Πολυτεχνείο και οι νέοι που το έκαναν
πραγματικότητα γράφοντας μία από τις ένδοξες στιγμές μας ως Έθνος,
χρησιμοποιήθηκαν, προδόθηκαν και σπιλώθηκαν από όλους αυτούς που και
σήμερα χρησιμοποιούν, προδίδουν, σπιλώνουν........ τον Ελληνικό Λαό προς όφελος
των σογιών τους καθώς και του ολιγαρχικού φασιστικού συνόλου που
απείλησε τότε το Πολυτεχνείο και απειλεί και σήμερα η πολιτικοποίηση
των Ελλήνων.
Πόσοι
δεν έχουν επιτεθεί στην λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου βάζοντας στο
ίδιο σακί άτομα σαν την Δαμανάκη και τον Λαλιώτη και άτομα που ουδέποτε
χρησιμοποίησαν εκείνη την ημέρα και εκείνο το αίμα που χύθηκε χωρίς
λόγο εκτός της ασίγαστης επιθυμίας για πάταξη παραδειγματική για να
προωθηθούν σε οφίτσια και ευνοϊκή μεταχείριση πάνω από τους άλλους (
και πάνω ΣΤΟΥΣ άλλους ) συμπολίτες ;
Είναι
λοιπόν θεωρώ ώρα να δούμε δύο πράγματα : ποια είναι η πραγματική γενιά
του Πολυτεχνείου και τι της έκαναν, και πόσο ίδιο είναι αυτό που της
έκαναν τότε με αυτό που κάνουν σε όλους μας που δεν είμαστε κομματικοί
και πουλημένοι σήμερα.
Σε
κάθε αγώνα υπάρχουν δύο είδη ατόμων : αυτοί που αγωνίζονται για να
φέρουν αποτέλεσμα και εκείνοι που αγωνίζονται για να πετύχουν εξουσία
για τον εαυτό τους αδιαφορώντας παντελώς για το αποτέλεσμα. Μάλιστα
πολλές φορές απεύχονται την επίτευξη του αποτελέσματος που δηλώνουν με
διαφόρων ειδών κορώνες ότι θέλουν για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα λήξει
ποτέ η ‘αναγκαιότητα’ της υπάρξεως τους στο πόστο όπου έχουν γαντζωθεί.
Νομίζω
ότι δεν χρειάζεται να πούμε ποιοι χύνουν το αίμα τους και ποιοι
δηλώνουν ότι θα το κάνουν περιμένοντας όμως όλους τους υπόλοιπους να το
φέρουν εις πέρας ενώ αυτοί παρακολουθούν. Ακόμα και σήμερα κάθε
κυβερνήτης τύπου ΓΑΠ ανακοινώνει ελαφρά τη καρδία ότι θα «ματώσουμε»
μπήγοντας το μαχαίρι οπουδήποτε αλλού εκτός από την σάρκα του,
διαφυλάττοντας το δικό του αίμα – με όλες τις σημασίες της έκφρασης.
Η
γενιά λοιπόν του Πολυτεχνείου και αυτή δεν μπορεί παρά να υπακούει σε
αυτόν τον κανόνα, όπου οι Δαμανάκηδες και Λαλιώτηδες πάτησαν πάνω στην
σάρκα των ανώνυμων υπολοίπων νέων και άλλων όχι τόσο νέων αγωνιστών και
έγραψαν με το αίμα που αυτοί οι ανώνυμοι έχυσαν τα ψηφοδέλτια τους και
τις σημαίες τους για να εξασφαλίσουν την εξουσία εξαπατώντας τον
Ελληνικό Λαό που εμπιστεύτηκε το χυμένο αίμα και ό,τι αυτό
αντιπροσώπευε : το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» που στην ουσία
εσωκλείει το σύνολο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τον στόχο δηλαδή
διαχρονικά όλων των Ελλήνων από τον φουστανελά της Επανάστασης του 1821
που ονειρευόταν και αυτός Κράτος Δικαίου και Δημοκρατία μέχρι τον ήρωα
φαντάρο στα κατσάβραχα εναντίον του Ναζισμού και Φασισμού που μετέτρεψε
όλη την Ελλάδα σε Θερμοπύλες το 1941 έως τους νέους φοιτητές και
μαθητές και ενηλίκους διαφόρων ηλικιών που επίσης αρνήθηκαν να
υποταχθούν στην ανοιχτή ολιγαρχία / αυταρχισμό / φασισμό.
Η
γενιά του Πολυτεχνείου στην ουσία δεν διαφέρει από κάθε άλλη γενιά
Ελλήνων που μέσα από συστηματική και αμείλικτη προπαγάνδα ότι είναι
κατώτεροι των καταστάσεων και ανάξιοι να έχουν υπόσταση και λόγο τόσο
για τον εαυτό τους όσο και απέναντι σε ολιγάρχες εντός και εκτός των
συνόρων υψώνουν ένα ανάστημα κατά πολύ υπεράνω των περιστάσεων σε
ανύποπτο χρόνο εκπλήσσοντας και καταπλήσσοντας.
Δεν
ανέφερα καν τα αντίστοιχα Πολυτεχνεία κατά την διάρκεια της Κατοχής του
1940-44 που απέτρεψαν αλυτρωτισμούς εκ Βουλγαρίας οι οποίοι είχαν την
στήριξη των Ναζί κατακτητών, εξολόθρευση / γενοκτονία του γένους μας,
επιστράτευση και στρατολόγηση με την βία υπέρ του Άξονα, και τόσα άλλα,
αλλά το κάνω τώρα για να δείξω ακριβώς αυτό το οποίο τότε μου είχε πει
ο πατέρας μου : ότι νέοι και όχι τόσο νέοι Έλληνες με όλη αυτή την
κληρονομιά και την λαχτάρα για αυτό που ακόμα και σήμερα επιζητάμε με
κάθε εργαλείο ειρηνικής φύσεως χρησιμοποιήθηκαν, αφού βέβαια
εξολοθρεύτηκαν ή παροπλίστηκαν με διάφορους τρόπους, για να γίνουν με
την βία παντιέρα και μάσκα για ακριβώς τον ίδιο συρφετό που είχε
επιβάλει και βασιλείες, και χούντες, και φασισμό όταν πλέον δεν τους
έπαιρνε να κρατήσουν επίσημα τα τσιφλίκια τους με φιρμάνια του πασά ή
των μεγάλων δυνάμεων.
Και
μετά από μία έκρηξη φαυλότητας και εκφυλισμού στην διάρκεια της
μεταπολίτευσης πλέον άφησαν αυτούς τους νεκρούς και παροπλισμένους /
περιθωριοποιημένους να καταλασπωθούν σηκώνοντας την ευθύνη για το
έκφυλο και διεφθαρμένο σύστημα που τους χρησιμοποίησε, πετάχτηκαν στο
πλάι ως μάσκα για να αναδειχτεί ο φιλελευθερισμός.
Η
έννοια της περιύβρισης των νεκρών δεν μπορεί να περιγράψει την έκταση
της ασέλγειας στο αίμα αυτό όπου ο φονιάς και ο μαφιόζος καταθέτουν
στεφάνι στο θύμα ενώ ταυτόχρονα το σπιλώνουν και το κακολογούν ή
αρνούνται καν την ύπαρξη του στα πληρωμένα τους ΜΜΕ, ακριβώς όπως όταν
βγαίνει ο ΓΑΠ, που έχει καταξεσκίσει το Σύνταγμα μας, έχει το θράσος να
ασελγεί επάνω μας υπό την προστασία της αποστάσεως και της μονομέρειας
που χαρακτηρίζει την τηλεόραση για να μας πει ότι το σέβεται και θα μας
το προστατέψει.
Η
γενιά του Πολυτεχνείου είναι απλώς ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα
ανάμεσα στην πληθώρα των παραδειγμάτων της Ιστορίας μας όπου οι θυσίες
μας ως Έλληνες και οι υπέρμαχοι των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υφαρπάζονται
από εγκάθετους γόνους ή αγορασμένους Εφιάλτες και Πήλιους Γούσηδες για
να κρατήσουν τις ίδιες δυναστείες πάσει θυσία στις θέσεις εξουσίας που
θα τους επιτρέψουν και να συνεχίσουν να μας κατατρώγουν και να
σπιλώνουν αυτό που υφάρπαξαν μέχρι να του αφαιρέσουν τον συμβολισμό που
αντικειμενικά του αξίζει.
Τώρα
όμως είμαστε πλέον σε ένα σημείο που το οφείλουμε σε όλο αυτό το αίμα
που χύθηκε για να είμαστε Ελεύθεροι, Ανεξάρτητοι, με Αυτοδιάθεση και με
επίσημη κατοχύρωση του Κράτους Δικαίου και των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων
να ξεχωρίσουμε τους πραγματικούς Ήρωες και την γενιά τους από τους
Πήλιους Γούσηδες και να μην επιτρέψουμε πλέον να ατιμάζεται το αίμα
τους και η υστεροφημία τους ούτε και να υφαρπάζεται από τα αχόρταγα
αυτά σαράκια.
Έτσι
μόνο θα εξασφαλίσουμε και το μέλλον μας και θα απαγορέψουμε πλέον να
μας χύσουν και άλλο αίμα από αυτό το οποίο ήδη χύνεται και
συγκαλύπτεται από τα πληρωμένα τους ΜΜΕ.
Μόνο έτσι θα τιμήσουμε όχι μόνο το Πολυτεχνείο αλλά και κάθε έναν που έχει μερίδιο στον τάφο του Άγνωστου Στρατιώτη.