Γράφει η Όλγα Γεριτσίδου
Ένας βασικός τομέας της ειδίκευσης μου ως ειδικού κοινωνικού επιστήμονα είναι η λεγόμενη ανάλυση περιεχομένου ( content analysis ) : η δυνατότητα δηλαδή να καταλαβαίνουμε το πραγματικό περιεχόμενο των λόγων ενός ομιλητή ή συγγραφέα μέσω του τρόπου έκφρασης του, καθ’ ότι η επιλογή της φρασεολογίας και του χειρισμού όποιου θέματος υποδηλώνει στον γνώστη τέτοιου είδους ανάλυσης πολλά από τα πραγματικά κίνητρα και στόχους του.
Βέβαια στην περίπτωση ΓΑΠ όπου τόσα και τόσα έχει πει πράττοντας εντελώς τα αντίθετα και τόσα δείγματα γραφής έχει ήδη δώσει για την πολιτική που έχει προς τον Λαό και προς αυτούς που επιδιώκουν την εκμετάλλευση του Λαού, που δεν χρειάζεται να είναι κανείς εξειδικευμένος επιστήμονας για να καταλάβει άμεσα ότι η ομιλία του ΓΑΠ στην ΔΕΘ είναι γεμάτη από κούφια λόγια και ευχολόγια, εξόφθαλμες ανακρίβειες και ψεύδη, και εξαγγελίες για κινήσεις διοικητικής και οργανωτικής φύσης που απαιτούν ένα επίπεδο προϋπάρχουσας οργάνωσης και λειτουργίας άπιαστο για τα .........
Ελληνικά δεδομένα αυτή τη στιγμή ( εάν υποθέσουμε βέβαια ότι υπάρχει το επίπεδο της οργάνωσης που εξαγγέλλει για το τέλος μάλιστα του 2011 ο ΓΑΠ σε κάποια άλλη χώρα στην εποχή μας ).
Ελληνικά δεδομένα αυτή τη στιγμή ( εάν υποθέσουμε βέβαια ότι υπάρχει το επίπεδο της οργάνωσης που εξαγγέλλει για το τέλος μάλιστα του 2011 ο ΓΑΠ σε κάποια άλλη χώρα στην εποχή μας ).
Αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι το σύνολο των λόγων αυτών μέσα στην ομιλία που ΔΕΝ είναι αερολογίες και κούφια και που ΔΕΝ είναι ανακρίβειες διότι εκεί είναι όλη η ουσία. Εκεί κρύβεται όλη η αλήθεια του ‘οράματος’ ΓΑΠ για την Ελλάδα, κάτι που διαφαίνεται βέβαια και είναι σαφές από την μέχρι τώρα πορεία της Χώρας υπό την διακυβέρνηση του αλλά που συγκεκριμενοποιείται πολύ περισσότερο εάν ξέρουμε που να κοιτάξουμε.
Ο ΓΑΠ, και συγκεκριμένα η επικοινωνιακή ομάδα του, έχουν προσπαθήσει εμμέσως πλήν σαφώς να τον κάνουν να περάσει τον ‘σκόπελο’ της συγκεκριμένης ομιλίας με την τακτική ‘πασπαρτού’ ( passe partout ) : λέμε το μέσον αλλά όχι πού οδηγεί το μέσον αυτό, αφήνοντας τους ευσεβείς πόθους και την φαντασία του καθενός να γεμίσει το κενό του ποιος είναι ο στόχος του εγχειρήματος, ώστε ο ακροατής να νομίζει ότι ο ΓΑΠ θέλει να επιτύχει αυτά που ο ακροατής έχει ανάγκη ή επιθυμεί.
Έτσι, ο ΓΑΠ λέει : « … να την [ την Ελλάδα ] αλλάξουμε ριζικά, να την αναμορφώσουμε, να την βγάλουμε οριστικά από την κρίση», το οποίο είναι αληθές. Όντως θέλει να αλλάξει την Ελλάδα ριζικά και να την αναμορφώσει. Μόνο που δεν λέει πουθενά ΣΕ ΤΙ θέλει να αλλάξει την Ελλάδα ριζικά και ΠΩΣ ΝΑ την αναμορφώσει. Μία αλλαγή δεν συνεπάγεται αυτονοήτως και αυτοδικαίως αλλαγή προς το καλύτερο ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Για να μπορέσουμε να κρίνουμε εάν η αλλαγή που ευαγγελίζεται είναι όντως καλύτερη, αρτιότερη, κλπ, κλπ, θα πρέπει να φύγουμε από τους συγκριτικούς και γενικούς λόγους και να πούμε ποιο ακριβώς θα είναι το ‘end result’, δηλαδή το τελικό αποτέλεσμα της αλλαγής, όχι με ωραίους αλλά δύσκολα και υποκειμενικά εφαρμοζόμενους ορισμούς ( π.χ. «δίκαια φορολογία» που παίρνει πολλές ερμηνείες ) αλλά με σαφή μη ερμηνευόμενα στοιχεία / δεδομένα ( π.χ. τόσο τοις εκατό φόρος εισοδήματος, τόσο τοις εκατό ή κατάργηση ΦΠΑ, κλπ ) που να αποτελούν και έναν πραγματικό έλεγχο της κυβέρνησης από τους Πολίτες.
Ακόμα και το γεγονός ότι δεν προσδιορίζει ποια «κρίση» εννοεί, γνωρίζοντας ότι οι περισσότεροι από εμάς θα υποθέσουμε ότι εννοεί την οικονομική, είναι απαράδεκτο σε έναν λόγο – εξαγγελίες για το μέλλον, διότι μπορεί «κρίση» να εννοεί κάλλιστα μόνο των τραπεζών ( και άρα να δηλώνει πλήρη υποταγή σε αυτές ), να εννοεί την στατιστική αληθοφάνεια που είναι σε ‘κρίση’ ( άρα να δηλώνει άλλες σχέσεις με εξωγενείς ελεγκτικούς φορείς, ), κλπ.
Λέει επίσης ότι είμαστε σε «μετάβαση» χωρίς να λέει σε τι κατάσταση μεταβαίνουμε.
Ο στόχος να γίνει η Ελλάδα «πρότυπο» ( επενδύσεων, σχέσεων επιχειρηματία – κράτους- κλπ ) δεν είναι αντικειμενική περιγραφή διότι δεν μας λέει ως προς τι θα είναι ‘πρότυπο’ : πρότυπο στην προστασία των πολυεθνικών από την φορολογία ; πρότυπο στην μειοδοσία σε ξένους ‘επενδυτές’, είτε αυτό ζημιώνει είτε όχι τον Λαό ; πρότυπο στον περιορισμό της Εθνικής Κυριαρχίας κατ’ εντολήν τρίτων ;
Ένα πρότυπο απλώς σημαίνει ότι είναι ένα σχήμα – παράδειγμα για όποιους θέλουν να πετύχουν κάποιο αποτέλεσμα το οποίο μπορεί να είναι ή να μην είναι θετικό και / ή Ανθρωπιστικό ή νόμιμο. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι πρότυπο για χαρισάμενες καταστάσεις ή χαρισάμενες καταστάσεις για τον Λαό.
Η χαρισάμενη εποχή του Χίτλερ με το πρότυπο σύστημα που του είχε προμηθεύσει η IBM για την σωστή αρχειοθέτηση και μεθόδευση των μαζικών θανάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και εργασίας ήταν εφιαλτική για όλους εκτός από τα μέλη του κόμματος και τους συνεργάτες του Γ΄ Ράϊχ.
Ήταν όμως πρότυπο σύστημα.
Επίσης μας λέει ότι θα «… γεννήσει μία διαφορετική Ελλάδα…» αναγνωρίζοντας ότι οι ωδίνες του τοκετού γίνονται αισθητές από «… αυτούς που φορτώνονται αμαρτίες άλλων…».
Το «διαφορετικό» είναι ένας ουδέτερος χαρακτηρισμός που από μόνος του δεν μπορεί να δώσει ούτε θετικό ούτε αρνητικό πρόσημο σε μία κατάσταση. Αυτός που στην αρχή έχει χέρι και μετά του το κόβουν είναι διαφορετικός μετά τον ακρωτηριασμό. Δεν σημαίνει όμως ότι είναι βελτιωμένος.
Δηλαδή, και θα μπορούσα να βρω πάμπολλες παρόμοιες φράσεις και εκφράσεις μέσα στην ομιλία του ΓΑΠ, ο συγκεκριμένος πρωθυπουργεύων μας λέει ότι πρόκειται «να αλλάξει την Ελλάδα», να την «μεταμορφώσει», να την «αξιοποιήσει», να την κάνει «πρότυπο», κ.ο.κ. αλλά δεν μας λέει ούτε σε τι κατάσταση θα παραδώσει την Ελλάδα ( με σαφή στοιχεία και όχι γενικολογίες ), ούτε σε ποιους θα την παραδώσει, ούτε ποιών συμφέροντα θα ανατρέψει και ποια «κατεστημένα» θα δυναμιτίσει ( οι Έλληνες κατεστημένο εννοούν τον πλουτοκράτη / αεριτζή και το λαμόγιο αλλά εξ ίσου κατεστημένα είναι και τα Εργασιακά Δικαιώματα και άλλες Κοινωνικές νίκες του Λαού τον περασμένο αιώνα ), ούτε βεβαίως ποιοι είναι «αυτοί που θέλουν να προσφέρουν και να δημιουργήσουν», τους οποίους δηλώνει ότι θα προστατέψει, και ποιοι είναι οι « παρασιτικοί».
Το ποιοι μπαίνουν σε αυτούς τους ορισμούς αλλάζει ανάλογα με το ποιος απαντάει την ερώτηση, διότι βεβαίως όσο παρασιτικό είναι το λαμόγιο στο μυαλό του Ελληνικού Λαού ( και ορθώς ) το ίδιο ‘παρασιτικό’ θα ισχυρισθεί ένα λαμόγιο – επενδυτής / τραπεζίτης ότι είναι ένα πλαίσιο περιορισμών στον τρόπο εργασίας υφισταμένων και συνεργατών. Ο Λαός θα ορίσει ως παρασιτικό το πολυπληθές και υπερτροφικό σύστημα συμβούλων – παρασυμβούλων – υπουργών – υφυπουργών και του στρατού γραμματέων / σωματοφυλάκων τους, και οι κυβερνητικοί έχουν ορίσει παρασιτικούς τους γιατρούς του ΕΣΥ, τους Δημοσίους Υπαλλήλους, τους Ιδιωτικούς Υπαλλήλους, τους Ελεύθερους Επαγγελματίες και οποιονδήποτε δεν είναι της κλίκας τους.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο πολύ η γενικολογία αυτή που ο ΓΑΠ έχει το θράσος να παρουσιάζει ως ‘μήνυμα’ και παρουσίαση προγράμματος μπορεί να αναφέρεται σε ένα εφιαλτικό για τον Λαό κράτος ή στις αβάσιμες φαντασιώσεις ενός εκτός τόπου και χρόνου πλάσματος.
Βεβαίως, στην προσπάθεια του να δειχθεί ‘τεχνοκράτης’ ο ΓΑΠ έκανε το λάθος να μας πει παραδείγματα που μπορούν να βοηθήσουν να δούμε τι ορίζει ως μη παρασιτικό και άρα υπό προστασία του : πολυεθνικές εταιρείες με πολλά σκαιά σημεία στην ιστορία τους και διεθνείς ( και φυσικά όχι με προτεραιότητα τον Ελληνικό Λαό ) οργανώσεις που ευθύνονται για πολύ περισσότερα αρνητικά παρά θετικά αποτελέσματα όπου αναμείχθηκαν.
Επίσης μας λέει ρητώς ότι θέλει « να αλλάξει τον ρου της ιστορίας». Βέβαια ο ρους της Ιστορίας αλλάζει όταν αλλάζουν οι καταστάσεις διεθνώς, όχι όταν ένα κράτος μεταρρυθμίζεται ή έστω και αναβαθμίζεται. Άρα, για να αλλάξει ο ΓΑΠ τον ρου της Ιστορίας θα πρέπει να αλλάξει κυριολεκτικά την Εθνική / Κρατική μας κατάσταση. Δηλαδή, το κράτος διεθνικά είτε θα πάψει να υφίσταται όπως τώρα είτε θα συρρικνωθεί είτε θα κατακερματιστεί είτε θα εισέλθει υπό κηδεμονία είτε θα χάσει με κάποιον τρόπο την αυτοδιάθεση του ή θα επεκταθεί. Ο ρούς της Ιστορίας σε σχέση με την Ελλάδα άλλαξε το 1452 όταν υποδουλώθηκε ( ή και νωρίτερα για όσους θεωρούν ότι και το Βυζάντιο ήταν κατακτητής της ), το 1821 όταν απελευθερώθηκε και έγινε Κράτος πάλι και έκτοτε με κάθε Συνθήκη που άλλαζε είτε τα σύνορα της είτε την επικυριαρχία της.
Ο ΓΑΠ κανένα δείγμα δεν έχει δώσει για ‘όραμα’ επέκτασης της Ελλάδος Εθνικά / Κρατικά. Το μόνο που έχει κάνει είναι να την διασύρει διεθνώς και να την παρουσιάζει παντού ως εταίρα προς αγορά και απόκτηση.
Και όπως και ο Ομπάμα ( που πιθανότατα έχει επικοινωνιολόγους από την ίδια πηγή ) έλεγε «Yes, we can !» παπαγαλίζει και ο ΓΑΠ « Ναι, γίνεται !» προσπαθώντας να ξεγελάσει / πείσει σε πείσμα της καταστροφής που έχει ήδη επιφέρει τον Λαό να τον ανεχθεί.
Και ξεχνώντας ίσως οι επικοινωνιολόγοι του ότι ο Ελληνικός Λάος δεν είναι όπως ο Αμερικανικός και ο ΓΑΠ ουδεμία σχέση έχει με τον Κέννεντυ, έβαλαν τον ΓΑΠ να πει « … πατριωτισμός είναι … αυτό που μπορούν [ οι Έλληνες ] να κάνουν για την πατρίδα τους» και όχι βεβαίως να ασχολούνται με το τι δεν έχει κάνει το κράτος ( όχι η Πατρίδα ) για αυτούς.
Επειδή λοιπόν είμαστε Πατριώτες και πρέπει να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για την Πατρίδα μας, καιρός είναι να λάβουμε τις γενικότητες του ΓΑΠ για «μετάβαση», «αλλαγή» και αιώνιες «ωδίνες τοκετού» ως σαφείς δεσμεύσεις και απειλές κατά του Λαού και της Χώρας / Πατρίδας και να απαιτήσουμε όντως να αλλάξει η Ελλάδα από παράδεισο της ανομίας των κυβερνώντων σε πλήρη Ισονομία χωρίς διακρίσεις και να αποκτήσουμε πλήρη εξασφάλιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μας με το να διώξουμε όλα αυτά τα λαμόγια και τις οικογένειες – δυναστείες που από κτίσεως του Κράτους μας εμποδίζουν τους Έλληνες να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.