Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Σε αγοραία επικοινωνιακά τερτίπια καταφεύγει η «μνημονιακή» πολιτική συμμορία (Πασοκ Λα-ο-ς Ντόρα Κουβέλης και τα εκ του ΝεοΠασοκ παρακολουθήματά τους) για να αποφύγει την μετεκλογική επιμνημόσυνη δέηση επί του πολιτικού τους θανάτου. Όταν διαπιστώνει ότι το χρίσμα της παραμένει στα αζήτητα των κομματικών τους γραφείων, επικαλούνται τον αυτο-διοικητικό χαρακτήρα των επερχόμενων εκλογών και παραχωρούν «γενναιόδωρα» στους Έλληνες το αυτονόητο δικαίωμά τους στην επιλογή του υποψηφίου της απολύτου αρεσκείας τους. Την ίδια στιγμή εκείνοι περιορίζονται στον μεμπτό ρόλο του εκλογικού ηδονοβλεψία, που για την περίσταση αφού είναι νόμιμος είναι και ηθικός. Στην περίπτωση ωστόσο που χαϊδεύονται από τον ούριο άνεμο μιας αξιοπρεπούς πολιτικής παρουσίας, τότε οι τοπικές εκλογές μετατρέπονται αυτομάτως από αυτό-διοικητικές σε πολιτικές και καλούν τον υποψήφιο να εισπράξει μετά των Μιντιακών τυμπανοκρουσιών το χρίσμα, ακόμη και όταν παραπλεύρως του .........
αναπτύσσεται απειλητικά η υποψηφιότητα ενός δικού τους αντάρτη. Καμιά σημασία δεν έχει. Το δήλωσε άλλωστε ο κ. Τσούρας φορώντας την δισυπόστατη μάσκα του σοσιαλδημοκράτη. «Όποιος κι αν περάσει δικός μας θα είναι!» είπε με το απολίτικο θράσος των Νεοπασόκων. Αρκεί ο χάρτης να πρασινίσει έστω και κατά μερικά εκατοστά. Από την άλλη ο ένας εκ των δύο «αντιμνημονιακών» ο κ. Σαμαράς υψώνει ένα λάβαρο που είναι εμφανές ότι δεν τον αντιπροσωπεύει γι αυτό και όταν σε σχέση με την εύθραυστη άρνησή του στο μνημόνιο πιέζεται, δυστοκεί στο να εκφράσει με σαφήνεια τα επιχειρήματά του αφήνοντας στον λαό την αίσθηση ενός κόμματος ολίγον εγκύου.. Όπως το ολίγον Μνημόνιο ίσως και ως εκ τούτου ο ολίγος Κικίλιας (είμαι ένας από εσάς και άλλες τέτοιες τρίχες) κι αυτά σε μια υπερπληθωρική περιφέρεια πέντε εκατομμυρίων ψυχών. Απομένει η γνήσια αριστερά, το ΚΚΕ, να σηκώσει αλλά και να ξεσηκώσει από τους καναπέδες τον αφασικό λαό στην μεταφορά τού βαρύτατου φορτίου που ονομάζεται αντι-μνημονιακός αγώνας. Αλλά πως: Η φωνή της εδώ και χρόνια έχει από το Μιντιακό καθεστώς αποκλειστεί στα πέριξ του σκληρού της πυρήνα μόρια με την εμβέλεια του σήματός της, αν και το αξίζει, να μην υπερβαίνει το οκτώ επί τοις εκατό του λαού. Εξακολουθεί παρ’ όλ’ αυτά να παραμένει η μοναδική απειλή απέναντι στην οποία το σύστημα αμύνεται με όλα του τα μέσα, επειδή αισθάνεται την εκπνοή της στην πλάτη του τυφώνα για το σαθρό οικοδόμημά του. Γνωρίζοντας έτσι άριστα πως η πολιτική όπως και η φύση σιχαίνεται τα κενά, έριξε στην εκλογική αγορά τους διάφορους Δημαράδες Τατούληδες Μητρόπουλους και άλλους ουκ έστιν αριθμός προκειμένου να υψώσει αναχώματα προς την κάλπη, τα οποία κατά την φρούδα γνώμη του θα ανακόψουν την ηχηρή πορεία των εξοργισμένων εκλογέων με το κόκκινο ψηφοδέλτιο στο χέρι. Με λόγια απλά. Αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει την οργή τους επιχειρεί με επικοινωνιακά αποχρωστικά να αμβλύνει το κόκκινο σε ροζ-πορτοκαλί έτσι ώστε να μετριαστούν οι εντυπώσεις. Και εδώ καλείται ο λαός να αποδείξει πως μπορεί να τρώει χόρτο αλλά αυτό δεν είναι πολιτικό κουτόχορτο..
αναπτύσσεται απειλητικά η υποψηφιότητα ενός δικού τους αντάρτη. Καμιά σημασία δεν έχει. Το δήλωσε άλλωστε ο κ. Τσούρας φορώντας την δισυπόστατη μάσκα του σοσιαλδημοκράτη. «Όποιος κι αν περάσει δικός μας θα είναι!» είπε με το απολίτικο θράσος των Νεοπασόκων. Αρκεί ο χάρτης να πρασινίσει έστω και κατά μερικά εκατοστά. Από την άλλη ο ένας εκ των δύο «αντιμνημονιακών» ο κ. Σαμαράς υψώνει ένα λάβαρο που είναι εμφανές ότι δεν τον αντιπροσωπεύει γι αυτό και όταν σε σχέση με την εύθραυστη άρνησή του στο μνημόνιο πιέζεται, δυστοκεί στο να εκφράσει με σαφήνεια τα επιχειρήματά του αφήνοντας στον λαό την αίσθηση ενός κόμματος ολίγον εγκύου.. Όπως το ολίγον Μνημόνιο ίσως και ως εκ τούτου ο ολίγος Κικίλιας (είμαι ένας από εσάς και άλλες τέτοιες τρίχες) κι αυτά σε μια υπερπληθωρική περιφέρεια πέντε εκατομμυρίων ψυχών. Απομένει η γνήσια αριστερά, το ΚΚΕ, να σηκώσει αλλά και να ξεσηκώσει από τους καναπέδες τον αφασικό λαό στην μεταφορά τού βαρύτατου φορτίου που ονομάζεται αντι-μνημονιακός αγώνας. Αλλά πως: Η φωνή της εδώ και χρόνια έχει από το Μιντιακό καθεστώς αποκλειστεί στα πέριξ του σκληρού της πυρήνα μόρια με την εμβέλεια του σήματός της, αν και το αξίζει, να μην υπερβαίνει το οκτώ επί τοις εκατό του λαού. Εξακολουθεί παρ’ όλ’ αυτά να παραμένει η μοναδική απειλή απέναντι στην οποία το σύστημα αμύνεται με όλα του τα μέσα, επειδή αισθάνεται την εκπνοή της στην πλάτη του τυφώνα για το σαθρό οικοδόμημά του. Γνωρίζοντας έτσι άριστα πως η πολιτική όπως και η φύση σιχαίνεται τα κενά, έριξε στην εκλογική αγορά τους διάφορους Δημαράδες Τατούληδες Μητρόπουλους και άλλους ουκ έστιν αριθμός προκειμένου να υψώσει αναχώματα προς την κάλπη, τα οποία κατά την φρούδα γνώμη του θα ανακόψουν την ηχηρή πορεία των εξοργισμένων εκλογέων με το κόκκινο ψηφοδέλτιο στο χέρι. Με λόγια απλά. Αφού δεν μπορεί να τιθασεύσει την οργή τους επιχειρεί με επικοινωνιακά αποχρωστικά να αμβλύνει το κόκκινο σε ροζ-πορτοκαλί έτσι ώστε να μετριαστούν οι εντυπώσεις. Και εδώ καλείται ο λαός να αποδείξει πως μπορεί να τρώει χόρτο αλλά αυτό δεν είναι πολιτικό κουτόχορτο..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr