Γράφει ο Ριχάρδος ΣωμερίτηςΥπάρχουν υπουργοί που κοπιάζουν και κάνουν τη δουλειά τους, είτε μας αρέσει το αποτέλεσμα είτε όχι. Υπάρχουν άλλοι που περιμένουν μισοκρυμμένοι καλύτερες ημέρες. Και υπάρχουν μερικοί που κάνουν πολλά εναντίον της κυβέρνησης. Με μισόλογα, εκμυστηρεύσεις και εξυπνακίστικες κακίες σε βάρος συναδέλφων τους που, αυτοί, εργάζονται. Οσοι διαβάζουν τα παραπολιτικά στις εφημερίδες τα γνωρίζουν αυτά. Οπως και όσοι ακούνε διάφορους ραδιοσταθμούς ή παρακολουθούν ορισμένες ιστοσελίδες. Το γεγονός είναι πάντως ότι όλοι, περιλαμβανομένων του Πρωθυπουργού και των συμβούλων του, δεν κάνουν τίποτε για να εξηγήσουν το πού πάμε. Και για να πληροφορήσουν απλά και σωστά τον κόσμο για το τι τον περιμένει. Συλλογικά και προσωπικά.
Το αποτέλεσμα είναι ο θρίαμβος της πιο τρομολαγνικής παραπληροφόρησης για το αύριο. Και μαζί, η συντήρηση του ιδεολογήματος ότι όλα μας.........
τα δεινά οφείλονται σε μερικά «λαμόγια» που πρέπει να επιστρέψουν τα κλεμμένα για να σωθούμε. Το γεγονός ότι η χώρα μας κατοικείται κατά πλειοψηφία από «λαμόγια» της καθημερινότητας λίγοι το υπενθυμίζουν. Μας μάθανε ότι εδώ, πάντα, «ο κλέφτης είναι ο άλλος». Εμείς, ποτέ!
Λοιπόν, ανασχηματισμός; Το βροντερό «ναι» προκύπτει αβίαστα. Αλλά αυτό το «ναι» το λέει το τμήμα εκείνο της κοινής γνώμης, ίσως όχι το μεγαλύτερο, που έχει ακόμα κάποιες ελπίδες ή έστω κάποιες αυταπάτες. Δεν το λέει ο Πρωθυπουργός, που μπορεί όμως να το πει αύριο, μεθαύριο, κάποτε ή και ποτέ. Οποτε, δηλαδή, θα του το επιτρέψει η ενασχόλησή του με την παγκόσμια ειρήνη που τόσο φροντίζει εξασφαλίζοντας το Αιγαίο για την αεροπορία του Νετανιάχου και του Μπαράκ. Που, σημειωτέον, την ώρα που ο Παπανδρέου τα έλεγε με τον Νετανιάχου στον Πόρο, βομβάρδιζε ξανά το γκέτο της Γάζας. Ευτυχώς, λέει, χωρίς θύματα. Φιλελληνικά αστόχησε;
Ποιοι υπουργοί πρέπει να μείνουν, ποιοι πρέπει να φύγουν και ποιοι θα έπρεπε να έρθουν αν γίνει λοιπόν ο περίφημος ανασχηματισμός; Η προσωπική μου απάντηση είναι ότι ο πιο αποδοτικός ανασχηματισμός πρέπει να γίνει πρώτα μέσα στα κεφάλια των κυβερνώντων και των συμβούλων τους. Οχι βέβαια σε σχέση με το «Μνημόνιο», επακόλουθο της ιστορικής νεοδημοκρατικής διαχειριστικής ανικανότητας που προηγήθηκε, αλλά με την επάνοδο ορισμένων βασικών χαρακτηριστικών μιας προοδευτικής κεντροαριστερής πολιτικής σε όλους τους τομείς όπου, δημοσιονομικά, αυτό είναι εφικτό και πολλές φορές μάλιστα αναγκαίο. Οπως ο τομέας της δικαιοσύνης, διά μέσου της φορολογίας, στις ως τώρα μονόπλευρες θυσίες και ο ουσιαστικός περιορισμός των κρατικών δαπανών, από την Αμυνα και την Εκκλησία ως το αεικίνητο και όλο και πιο πολυπληθές Μαξίμου...
Ριχάρδος Σωμερίτης