Γράφει ο Πάσχος ΜανδραβέλληςΔυστυχώς, κάποιος πρέπει να πάει τα κακά μαντάτα στον κ. Δημήτρη Ρέππα. Προφανώς δεν είδε τον τελευταίο καιρό εφημερίδες και γι’ αυτό έκανε τη χαριτωμένη δήλωση «να μην κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους, γιατί θα μας κουνήσουν τα πέντε δάχτυλα κάποια στιγμή». Αν διάβαζε εφημερίδες ή έστω αν έβλεπε δελτία ειδήσεων, θα διαπίστωνε ότι οι εργαζόμενοι ήδη μουτζώνουν με κάθε ευκαιρία τη Βουλή. Και αυτό όχι επειδή τους κούνησε κάποιος το δάχτυλο, αλλά επειδή οι προκάτοχοι του κ. Ρέππα δεν άνοιξαν τα κλειστά επαγγέλματα, ήταν χαλαροί με τις δαπάνες των ΔΕΚΟ κ. λπ., με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσει η χώρα. Για να το κάνουμε λιανά: οι πολίτες σήμερα μουτζώνουν την πολιτική και τους πολιτικούς επειδή δεν έκαναν όλα αυτά που εξακολουθεί να μην κάνει ο κ. Ρέππας: δεν απελευθερώνει τα κλειστά επαγγέλματα, δεν τραβάει τα γκέμια στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, για να σπαταλούν όσα ακριβώς προϋπολογίστηκε ότι θα σπαταλήσουν.
Ενα από τα εμφανή προβλήματα του δημόσιου τομέα είναι ότι κινείται αργά. Πολύ αργά. Οχι μόνο σε ό, τι αφορά την εξυπηρέτηση των πολιτών, αλλά και τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνει. Το μόνο που .........
πράττει άριστα η γραφειοκρατία είναι να αναπαράγει τον εαυτό της. Τι κι αν υπάρχει κρίση; Οι μηχανισμοί κάποιον ανώτερο κοινωνικό λόγο θα επικαλεστούν ή θα σκαρφιστούν για να ξοδεύουν τα ίδια ή περισσότερα.
Βέβαια, κάθε επιμέρους σπατάλη είναι μικρή, σε σχέση με το χρέος των 300 δισ. που σωρεύσαμε. Επειδή, όμως, ο κρατικός τομέας στην Ελλάδα είναι εκτεταμένος και δαιδαλώδης, οι επιμέρους σπατάλες αθροίζονται σε δυσθεώρητο έλλειμμα· 36 δισ. ήταν πέρυσι. Φασούλι το φασούλι αδειάζει το σακούλι, αλλά όσοι άρχουν των ΔΕΚΟ ή άλλων υπηρεσιών δεν το αντιλαμβάνονται. Κυριαρχεί το «έλα μωρέ τώρα, από τα 40 εκατομμύρια θα σωθεί το ελληνικό κράτος;».
Εκεί χρειάζεται η ισχυρή πολιτική βούληση που δυστυχώς δεν έχουν αρκετοί υπουργοί και της παρούσας κυβέρνησης. Προτιμούν να γίνονται αρεστοί στους συνδικαλιστές, παρά να ανταποκριθούν στις έκτακτες ανάγκες. Αντί να συμμαζεύουν τις γραφειοκρατίες τους για να βγούμε από την κρίση, ποδηγετούνται από αυτές. Καλύπτουν τις υπερβάσεις των προϋπολογισμών των υφισταμένων τους με ωραία λόγια και ομορφότερες παροιμίες. Ετσι έμαθαν, διότι μέχρι σήμερα το έκαναν εκ του ασφαλούς. Υπήρχε ένα κορόιδο, που ονομάζεται φορολογούμενος, ο οποίος -ήθελε, δεν ήθελε- πλήρωνε τη δική τους αβελτηρία. Το έκανε αγόγγυστα, μέχρι που έφτασε στο σπίτι του ο μεγάλος λογαριασμός. Οταν τον είδε, οργίστηκε και άρχισε να κουνάει τα πέντε δάχτυλα που τώρα φοβάται ο κ. Ρέππας.
Κάπως έτσι συνεχίζουμε να πνιγόμαστε στα χρέη των νοσοκομείων, στα ελλείμματα των συγκοινωνιακών φορέων, στις οφειλές των ΟΤΑ κ. λπ. Διότι, κακά τα ψέματα: δεν ήταν μόνο η μεγάλη διαφθορά των κυβερνήσεων, που έγινε τερατώδης την εξαετία διακυβέρνησης από τη Ν. Δ., αυτή που άδειασε τα δημόσια ταμεία. Δεν ήταν καν αυτός ο κύριος λόγος. Οδηγηθήκαμε στη χρεοκοπία επειδή οι πολιτικοί φοβούνταν διαρκώς μην τυχόν και τους κουνήσουν οι ψηφοφόροι τα πέντε δάχτυλα. Κι έτσι κατάφεραν και τα δύο: Και μας άφησαν χωρίς ευρώ και τους βρίζουν όλοι.