Του Μανώλη Κυπραίου
Μου λένε πως εχθρός μου είστε εσείς. Ο συνάνθρωπός μου. Γυρίζω και βλέπω την ίδια απελπισία ζωγραφισμένη στα μάτια του. Του δίνω το χέρι δειλά, το ίδιο και εκείνος. Το σφίγγουμε και κοιταζόμαστε κατάματα ζητώντας βοήθεια ο ένας από τον άλλο.
«Να πάρει» σκέφτομαι, «αυτός δεν είναι εχθρός μου. Είναι φίλος μου, πονάει σαν εμένα, κλαίει σαν εμένα, σκέφτεται σαν εμένα. Όχι δεν είναι εχθρός μου»…
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο συνάνθρωπός μας, ο συμπολίτης μας δεν είναι εχθρός μας, όπως κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν και να στραφούμε ο ένας στον άλλον, ώστε να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους πραγματικούς εχθρούς.
Αυτό που βιώνουμε λέγεται πολιτική της αποπολιτικοποίησης. Ασχολούμαστε με οτιδήποτε άλλο, εκτός από την ουσία και τα πραγματικά προβλήματα. Η καθημερινή ατζέντα του «σχεδίου» περιέχει: σκάνδαλα επωνύμων, ροζ DVD, περιουσίες «ανενεργών πολιτικών», τα μπάνια των πλουσίων και πόσα ακόμη…
Κι όμως για την ουσία τίποτα. Και όποιος τολμήσει και μιλήσει για αυτήν εξοστρακίζεται και μπαίνει στο περιθώριο με «λαμπρό παράδειγμα» την ποινικοποίηση όποιου λέει πως οδηγούμαστε σε χρεοκοπία…
Νέος «δημοκρατικός» τρόπος λογοκρισίας, η λογοκρισία της «νέας τάξης πραγμάτων» που ήρθε.
Εν ολίγοις, «όποιος δεν.......
. είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».
Μας γνωστοποίησαν πως πλέον δύο χρώματα υπάρχουν: Το άσπρο και το μαύρο.
Το μαύρο και οι αποχρώσεις του καταδικάζονται. Οι υποστηρικτές του «όλα καλά» (άσπρου) στηρίζονται και εκπαιδεύονται…
Δεν θα σας μιλήσω ούτε με περίπλοκους οικονομικούς όρους, ούτε για funds και spreads, ούτε για μακροοικονομικά μεγέθη.
Θα σας μιλήσω με την απλή γλώσσα του συνανθρώπου σας, μιας και εγώ είμαι ένας από εσάς, βρισκόμενος σε δύσκολη επίσης θέση όπως και εσείς.
Τώρα καθηλωμένοι μπροστά σε μια τηλεόραση παρακολουθούμε το Μουντιάλ σε μια από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη. Εκεί που έκαναν τα πειράματα οι πολυεθνικές για να δοκιμάσουν νέες θεραπείες για τη νόσο του AIDS, για το «καλό μας». Βλέπουμε φανταχτερές στολές και δοξάζουμε τη «θεά» μπάλα νεκρώνοντας το υπόλοιπο του εγκεφάλου μας.
Εχουμε ξεχάσει τι γίνεται δίπλα μας. Κάτι σαν τις περίφημες «παραστάσεις» της δικτατορίας στο Παναθηναϊκό Στάδιο και το τότε «αγνό» ποδόσφαιρο.
Για δείτε λίγο καλύτερα…
Οι παραστάσεις πλέον δεν δίνονται στο «Παναθηναϊκό» μα στις τηλεοράσεις. Και ο φανατισμός για το ποδόσφαιρο επιστρέφει και είναι θέμα χρόνου να θρηνήσουμε θύματα. Εκατοντάδες διαφημίσεις μας «βομβαρδίζουν» με νέα προϊόντα και ως εκ θαύματος οι τράπεζες κάνουν γνωστό πως θα μας «διευκολύνουν» παρατείνοντας το μαρτύριο μας για το... «καλό μας».
Σας φαντάζει τυχαίο;
Για σκεφτείτε. Ποιοι διευθύνουν όλο αυτό τον μηχανισμό;
Ποιοι είναι κερδισμένοι οικονομικά από τη δημιουργία μιας νέας διακυβέρνησης με «αποχαυνωμένους» πολίτες;
Κι όμως ένας από τους πιο δραστήριους λαούς σε πολιτικό επίπεδο, εμείς οι Ελληνες πέσαμε σε «λήθαργο». Και τα μηνύματα συνεχίζονται. Τώρα περνούν το μήνυμα της αποχής και του μην πάτε να ψηφίσετε.
Μέγα λάθος.
Πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε, πρέπει να απαιτούμε νέες εκλογές, πρέπει να αλλάζουμε το πολιτικό σκηνικό. Η ουσιαστική δύναμή μας είναι η φωνή μας και η ψήφος μας. Είναι το «μήνυμα» που πρέπει να στείλουμε. Δεν υπάρχουν μόνιμοι πρωθυπουργοί, ούτε μόνιμα κόμματα στην εξουσία.
Πρέπει να ελέγχονται από τον λαό. Βάσει του Συντάγματός μας εκλέγονται από τον λαό για τον λαό.
Βέβαια όπως εκλέγονται, έτσι και καθαιρούνται. Απλά πράγματα. Όμως και τα απλά είναι τα πιο δύσκολα.
Η αποχή σημαίνει, αποχή από τις διαδικασίες εκλογής. Οι λίγοι να αποφασίζουν για τους πολλούς. Μια άτυπη και κεκαλυμμένη μορφή δικτατορίας.
Σας ακούγεται δύσπεπτο και «μη ρεαλιστικό»; Τότε ποια η έννοια της δημοκρατίας; Ποια η έννοια της συμμετοχής στα κοινά του «Δήμου» και στην κραταιά δύναμη που εκφράζει ο λαός;
Αυτό δεν σημαίνει Δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ολιγαρχία.
Πολιτικοί ή πολιτική;
Η χώρα μας δεν ελέγχεται πια από τους πολιτικούς της. Ελέγχεται από άλλα κέντρα που αρμέγουν το γάλα της «ελληνικής αγελάδας» μέχρι να στερέψει. Και μετά θα αφήσουν την αγελάδα να «πεθάνει», περιμένοντας να φανεί μια νέα. Και ούτω το καθεξής…
Και μη με ρωτήσετε τι πρέπει να κάνουμε. Το ξέρουμε όλοι μας, απλά δεν το τολμάμε για να μη «χάσουμε». Αλλά τι περισσότερο να «χάσουμε» άραγε;
Φυτοζωούμε, κοροϊδεύουμε εαυτούς και οικογένεια, φίλους και διπλανούς, την ίδια τη χώρα μας.
Ζούμε μέσα σε ένα ψέμα που έχουμε δημιουργήσει για να βαυκαλιζόμαστε.
Τα ψέματα όμως τελείωσαν. Ο χρόνος και αυτός τελειώνει. Τα περιθώρια στένεψαν. Ερχονται πολύ δυσκολότερες μέρες από αυτές που βλέπουμε σήμερα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση πλέον διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθει.
Απέτυχε παταγωδώς.
Μαζί της συμπαρασύρεται και η Ελλάδα και το «ευρωπαϊκό παραμύθι». Ενώ το δεκανίκι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κάνει το παν για να επιταχύνει τις διαδικασίες, συνεπικουρούμενο από τους αμερικοανοκρατούμενους «οίκους αξιολόγησης».
Εχετε συνειδητοποιήσει πως οι κερδοσκόποι-και αρκετές χώρες-έχουν στοιχηματίσει τρεις έως τέσσερεις φορές περισσότερο από το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας πως η χώρα μας θα χρεοκοπήσει;
Θα κάνουν το παν για να τα καταφέρουν.
Και μια χώρα με δέκα εκατομμύρια κατοίκους χρεωμένη δέκα φορές περισσότερο από τις δυνατότητές αποπληρωμής της δεν έχει πολλά περιθώρια.
Δεν προσπαθώ να σας απογοητεύσω. Προσπαθώ να σας αφυπνίσω και να συνειδητοποιήσετε πως όπως υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν και λύσεις. Δεν χρειάζονται ακρότητες. Χρειάζεται όμως η αποστολή ενός μηνύματος που θα λέει: «Ως εδώ!». Και όταν αυτοί που κινούν τα νήματα το συνειδητοποιήσουν τότε να είστε σίγουροι πως θα αλλάξουν πολλά.
Θυμηθείτε τα δύο ονόματα, των μεγαλυτέρων πλατειών της Αθήνας και γιατί ονομάστηκαν έτσι. Η πλατεία Συντάγματος και η πλατεία Ομονοίας.
Μην επιτρέψετε το «διαίρει και βασίλευε». Ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί μπορούμε.
Αφήστε κατά μέρους τους πολιτικούς χρωματισμούς και τους «εθνοσωτήρες» από όπου κι αν προέρχονται. Πρέπει να αναδείξουμε με ωριμότητα και σύνεση νέα πολιτικά πρόσωπα, νέες πολιτικές με όραμα και πάθος για την Ελλάδα και τους πολίτες της.
Και μην πανικοβάλλεστε με την όρο «χρεοκοπία». Άλλο η «τεχνητή διαπραγμάτευση» άλλο η χρεοκοπία. Αλλά ακόμη κι αν είναι έτσι, ακόμη κι αν χρειαστεί να ξεκινήσουμε από το «μηδέν», είναι προτιμότερο από το «υπό του μηδενός» που ζούμε σήμερα.
Δύναμή τους είναι ο φόβος μας και δική μας η ελπίδα για τη λεφτεριά από τα «απάνθρωπα δεσμά τους».
Και να θυμάστε αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι: «τους δούλους πρέπει να τους φοβόμαστε. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα περισσότερο από τις αλυσίδες τους»…