Γράφει ο Παντελής ΜπουκάλαςΚαι αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, μήπως και ξαναγίνει πιστευτό ότι και οι πολιτικοί πολίτες είναι, περίπου (έστω) ίσοι με τους υπόλοιπους και όχι μια συντεχνία που κύριο μέλημά της έχει την αυτοπροστασία και την αυτοσυντήρησή της. Και επανεξέταση της βουλευτικής ασυλίας, ώστε να μη βλέπουμε βουλευτές να προσπαθούν να πείσουν ότι δεν πρέπει να υποστούν το παραμικρό διότι και η εισβολή στο γήπεδο και η εμπλοκή σε τροχαίο είναι πτυχές της υψηλής πολιτικής τους δράσης. Και «αυστηροποίηση» του «πόθεν έσχες», ιδιαιτέρως του πόθεν, με την ελπίδα ότι θα αποφευχθεί του λοιπού η ετήσια παράσταση ειλικρίνειας που ούτε τον καγχασμό δεν προκαλεί πια. Και μείωση των βουλευτικών προνομίων. Και επιτάχυνση της διερεύνησης των πάσης φύσεως σκανδαλωδών υποθέσεων. Και, και, και...
Ε, και, θα αναρωτιόταν κανείς. Αρκούν αυτά ..........
για να αποκατασταθεί εν μέρει έστω η κλονισμένη αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος; Αρκούν για να πάψει το πολιτικό προσωπικό να ακούει αυστηρές νουθεσίες ακόμη και από επιχειρηματίες που πρόκοψαν ποντάροντας ακριβώς στην έως τώρα ποιότητα του πολιτικού προσωπικού (ή, τέλος πάντων, του εξακολουθητικά ηγεμονεύοντος τμήματός του, που δίνει τον τόνο), στο πάθος του για διαπλοκή; Σαν εκκίνηση, σαν δήλωση καλών προθέσεων, έχουν την αξία τους, υπό την προϋπόθεση ότι δεν βρισκόμαστε ακόμη μια φορά μπροστά σε πλειστηριασμό υποσχέσεων, σε κάποιας μορφής συμπτωματική θεραπεία.
Αλλά δεν χρειάζεται να είναι γιατρός κανείς για να γνωρίζει πως η αντιμετώπιση των συμπτωμάτων δεν αίρει τις αιτίες. Και δεν χρειάζεται να έχει αποφοιτήσει από τρανές σχολές της Εσπερίας για να κατανοεί ότι με τέτοιο θεραπευτικό πλαίσιο, η πολιτική προσεγγίζεται μηχανιστικά, φορμαλιστικά, σαν τεχνική και όχι σαν τέχνη, σαν στατικό άθροισμα μερών και όχι σαν φαινόμενο δυναμικό που η ουσία του βρίσκεται πολύ μακριά από την εκτιθέμενη βιτρίνα του. Να την αλλάξουν τη βιτρίνα; Να την αλλάξουν. Αλλά πάει καιρός που δεν θαμπωνόμαστε με τέτοια τεχνάσματα. Τόσες φορές έταξαν μαχαίρια και νυστέρια. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το τόλμημα.
Παντελής Μπουκάλας