Γράφει ο Κων/νος Δρακάτος
Μέρες τώρα, παρακολουθούσαμε τον Πρωθυπουργό μας μ'ενα πλατύ χαμόγελο και με ύφος "αθώας περιστεράς", να περιφέρει τα "κουρέλια μας" στα "σαλόνια" της Ε.Ε. ζητώντας δανεικά.
Βλέπαμε επίσης τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δήθεν, "εντελώς ανυποψίαστο", να μας διαβεβαιώνει ότι "θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας" και τους άλλους αρχηγούς στον "δικό τους κόσμο", κάτι σαν "παιδική χαρά". Ένα θέατρο του παραλόγου δηλαδή, που θα το ζήλευε και ο Πιραντέλο, με όλο τον "θίασο" επί σκηνής.
Θα προσέξατε, ίσως, ότι από το διαφημιστικό πόστερ του έργου, λείπουν -άλλοτε κεντρικά πρόσωπα του θιάσου- οι συνδικαλιστές. Δυστυχώς αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης, επειδή το έργο είναι πολυπρόσωπο και ο χώρος της σκηνής πολύ μικρός, δεν βρήκε θέση για βουβά πρόσωπα κι' έτσι τους άφησε στην πλατεία για "κλάκα", χρήσιμη σε περιπτώσεις που ούτε το έργο αλλά ούτε και οι ηθοποιοί ''τραβάνε".
Επειδή όμως και "μάπα" να είναι μια ......
παράσταση, το έργο πρέπει να έχει μια υπόθεση με τα σχετικά σασπένς, θα σας μεταφέρω τα βασικά στοιχεία αυτού του έργου, που είναι, λίγο πολύ γνωστά γιατί είχε "παιχθεί", δύο φορές, πριν από 25 περίπου χρόνια, από δύο "θιάσους", ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.
Το 1985 (9 Δεκεμβρίου), λοιπόν, πρωτοανέβηκε στην σκηνή του ΠΑΣΟΚ το έργο "Δανείστε μας γιατί χανόμαστε". Είχαν προηγηθεί 4 χρόνια κατά τα οποία ο σοσιαλιστής διαχειριστής των οικονομικών του κράτους, λέει το σενάριο, είχε κατασπαταλήσει και την τελευταία δεκάρα, με πρόσχημα την αναδιανομή ανύπαρκτου "εθνικού πλούτου".
Προ του κινδύνου οι δήθεν "ευεργετηθέντες" από την ”διανομή” να βρεθούν χωρίς "μία", ούτε καν για τσιγάρα, οπότε υπήρχε κίνδυνος να ζητήσουν την αλλαγή του, ο διαχειριστής βγήκε στην πιάτσα για δανεικά 1.75 δισ. ECU.
Ο ενεχυροδανειστής είπε ναι αλλά ζήτησε, εκτός τον τόκο, να του υποσχεθεί ο διαχειριστής, ότι θα κάνει και μερικά πράγματα που θα τον βεβαίωναν ότι θα σταματούσε τις "παραλυσίες" και τα δήθεν σοσιαλιστικά κουβαρνταλίκια. Οι υποσχέσεις δόθηκαν και η συμφωνία έκλεισε με τους εξής όρους.
Τα χρήματα θα κατεβάλονταν σε δύο δόσεις. Τα μισά αμέσως και τα άλλα μισά το 1987 αφού όμως, στο μεταξύ, θα είχαν εκπληρωθεί οι παρακάτω όροι:
1) Μείωση του ετήσιου ποσοστού ανόδου των τιμών σε 15% στο τέλος του 1986 και κάτω του 10% στα μέσα του 1987 (αυτό σήμαινε μείωση του κόστους εργασίας, δηλαδή κατάργηση της ΑΤΑ).
2) Μείωση των καθαρών δανειακών αναγκών του Δημοσίου κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ το 1986 και 87. (βλέπετε,από τότε τρωγόντουσαν με τα βερεσέδια του δημοσίου)
3) Σημαντική μείωση της πιστωτικής επέκτασης σε 17% το 1986 και 11% το 1987 (από 25% που ήταν το 1985).
4) Μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και
5) Σταθεροποίηση, σε απόλυτη αξία, του εξωτερικού δημοσίου χρέους.
Η σοσιαλιστική και αξιόπιστη, τότε και πάντα, κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις της κι' έτσι πήρε και την δεύτερη δόση.
Σ' αυτή την "παραλλαγή" το έργο είχε μεν "happy end" αλλά άφηνε και κάτι παράξενες "αμφιβολίες"....για το μέλλον (είχε μπει η βάση για τα σημερινά 300++ δισ) .
Το 1991 (4 Μαρτίου) το έργο ξανανέβηκε με νέο θίασο της Ν.Δ., αυτή τη φορά και με τίτλο "Ξαναδανείστε μας γιατί χανόμαστε". Φαίνεται ότι ο νέος διαχειριστής, αν και όχι σοσιαλιστής, κι' αυτός τα έκανε ρόιδο κι' έτσι βγήκε κι' αυτός για δανεικά 2.2 δισ. ΕCU.
Αυτή τη φορά ο "σαράφης", ίσως γιατί είχε να κάνει μ' ένα νεοφιλελεύθερο μπαταχτσή που δεν του γέμιζε το μάτι, όπως ο σοσιαλιστής που ο λόγος του ήταν και είναι "συμβόλαιο", είπε ναι αλλά έβαλε όρους ποιο σκληρούς.
Όριζε λοιπόν, ότι το δάνειο θα εδίδετο σε τρεις δόσεις, η πρώτη αμέσως, η δεύτερη τον Φεβρουάριο του 1992 και η τρίτη τον Φεβρουάριο του 1993 και εφόσον θα εκπληρώνονταν οι παρακάτω, αυστηρότεροι, όροι.
1) Οι καθαρές δανειακές ανάγκες της Κεντρικής Διοίκησης, ως ποσοστό του ΑΕΠ να μην υπερβαίνουν το 10,4% το 1991, το 5% το 1992 και το 1.5% το 1993.
2) Οι καθαρές δανειακές ανάγκες των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ) ως ποσοστό του ΑΕΠ να μην υπερβαίνουν το 2.2% το 1991, και από 1.5% το 1992 και 1993. (το βιολί τους αυτοί!)
3) Η απασχόληση σε Κεντρική Διοίκηση, ΟΤΑ και ΔΕΚΟ να μειωθεί κατά 10% ως το τέλος του 1993.
4) Να προσφύγουμε σε ξένους ειδικούς για να βελτιωθεί ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός και αν δεν συλληφθεί η φοροδιαφυγή να επιβληθούν νέοι φόροι.
5) Να αυξηθεί η φορολογία των αγροτών.
6) Να μειωθούν οι κρατικές επιχορηγήσεις και επιδοτήσεις σε 836 δισ. δρχ. το 1991, και κατά 780 δισ. δρχ. τα επόμενα 2 χρόνια.
7) Οι αυξήσεις μισθών στο Δημόσιο να περιορισθούν σε 4% τον Ιανουάριο και 4% τον Ιούλιο του 1991.
8) Μέχρι τον Ιούνιο του 1991 να καταρτισθεί χρονοδιάγραμμα με στόχο: α) την απελευθέρωση των αγορών αγαθών, εργασίας και υπηρεσιών. β) την αναμόρφωση του συστήματος φορολογίας και κοινωνικής ασφάλισης. γ) τη μείωση του μεριδίου του δημόσιου τομέα και δ) την απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων.
Για να μην τα πολυλογούμε, φαίνεται ότι δεν ετηρήθησαν οι όροι, άλλη δόση δεν καταβλήθηκε και το "έργο"...κατέβηκε! Ο θεατρώνης έχασε τα λεφτά του κι' εμείς, τ' αβγά και τα πασχάλια, χωρίς να είναι Πάσχα, όπως τώρα.
Τώρα είναι η τρίτη φορά και η φαρμακερή. Τώρα ούτε ενεχειροδανειστής αλλά ούτε και σαράφης, υπάρχει. Είναι οι ίδιοι οι τοκογλύφοι ή αλλιώς "επενδυτικά funds" με "λαγούς" τους Οίκους αξιολόγησης που "σου παίρνουν μέτρα”…για το σινιέ κουστουμάκι που θα σου φορέσουν.
Και τώρα ξέρουμε...ούτε 1985 ούτε 1991 είναι. Τρεχάτε ποδαράκια μου…
Τις διάφορες Siemens, Daimler, υποβρύχια που γέρνουν και άλλα...καλούδια, που έγιναν τζιπάκια, φουσκωτά, πισίνες, εξωτικά ταξιδάκια και άλλα... θα τα πληρώσουμε και μάλιστα με καπέλο τιρολέζικο, με πολλά…φτερά! Ο λογαριασμός ήρθε, μυαλό θα βάλουμε;.