ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ
Όσο θυμόμαστε τις δημοκρατικά εκλεγμένες Ελληνικές κυβερνήσεις, θυμόμαστε ότι είμαστε τα καλά παιδιά των συμμάχων μας. Με δύο λαμπρές εξαιρέσεις. Τη σθεναρή και εθνικά υπερήφανη στάση του Γέρου της Δημοκρατίας και παπού του νυν πρωθυπουργού και συνωνόματου του, Γεωργίου Παπανδρέου απέναντι στους Αμερικανούς και τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον για το γνωστό θέμα της Κύπρου, και την οργισμένη στάση του Κωνσταντίνου Καραμανλή απέναντι στο ΝΑΤΟ και τον σκοτεινό του ρόλο υπέρ της χούντας. Θα πει κανείς ότι και οι δυο το πλήρωσαν, ειδικά ο Γέρος της Δημοκρατίας που είδε τους κολαούζους των ξένων συμφερόντων να βγαίνουν από την κρυψώνα τους δημιουργώντας του την Αποστασία με τα γνωστά για την κατάλυση της Δημοκρατίας αποτελέσματα. Ενώ η..........
περίπτωση της εξόδου από το ΝΑΤΟ και η επιστροφή μας, κόστισε στη χώρα επαχθέστερους όρους και ένα προβάδισμα της Τουρκίας σε θέματα γεωστρατηγικής θέσης και ισχύος, τα οποία εκμεταλλεύτηκε σε μέγιστο βαθμό.
Και στις δύο όμως περιπτώσεις ο Ελληνικός λαός ήταν σύμμαχος τους. Ο λαός ήταν οργισμένος. Δεν θεωρούσε τον εαυτό του υποτελή των ξένων. Είχε εθνική υπερηφάνεια και εθνική μνήμη που του υπενθύμιζε ότι στις τραγικές εθνικές στιγμές του ο ξένος παράγοντας είτε ήταν οι Αγγλο-Γάλλοι, Γερμανο-Ιταλοί, Αμερικανο-Ρώσοι είχε αφεθεί μόνος τους και όλοι αυτοί βρίσκονταν απέναντι του. Την άκρη σε οτιδήποτε κακό την έβρισκε ο Έλληνας μόνος του και με τις δικές του δυνάμεις. Μετά από εθνικό όλεθρο πάντα αναγεννιέται η Ελλάδα, έστω και αν είναι χρονοβόρα διαδικασία.
Αυτό που μισεί ο Έλληνας είναι η φοβικότητα των πολιτικών του. Η δουλοπρέπεια τους απέναντι στον ξένο παράγοντα. Η στάση κλαρίνο. Το «ό,τι θες αγά μου, φτάνει να κρατάω την καρέκλα μου».
Αυτή τη στάση των πολιτικών του ο Έλληνας την απεχθάνεται. Βλέπει ότι δεν τον έχει πάει πουθενά αλλού παρά σε μια συνεχή εδαφική συρρίκνωση και προσωπική καταδυνάστευση. Όταν όλους αυτούς τους μικρούς που βοήθησε να σταθούν στα πόδια τους, μένει εμβρόντητος να του ζητάνε τα ρέστα με γεωγραφικές και όχι μόνο διεκδικήσεις. Ψυχανεμίζεται ότι όλες οι μυστικές πολιτικές ατζέντες εναντίον του και της χώρας του γίνονται ασμένως δεκτές από τους πολιτικούς ταγούς του. Είναι μάρτυρας όλων αυτών, εδώ και πολλές δεκαετίες, και συνειδητοποιεί ότι δεν πάει άλλο με την υποχωρητικότητα και την ανεκτικότητα των πολιτικών του. Τον πνίγει το αίσθημα δικαίου που διαθέτει από τον πανάρχαιο πολιτισμό του. Αισθάνεται ότι έχει καταρακωθεί το φιλότιμο και η αξιοπρέπεια του. Δεν αντέχει να τους βλέπει να είνια τόσο κούφιοι. Τόσο κενοί εθνικού περιεχομένου. Τόσο ελλιπείς τσαγανού. Τόσο άνευροι και ελλειποβαρείς. Τόσο μικρότεροι των περιστάσεων στις οποίες απαιτείται να σηκώσουν το ανάστημα τους και να παραμείνουν εθνικά αγέρωχοι.
Ο Έλληνας είναι οργισμένος, αγριεμένος, εξαπατημένος, αλλά κυριότατα είναι προδομένος και όχι πια ευκολοπίστευτος, για να θυμηθούμε και τον εθνικό μας ποιητή. Το εθνικό του ένστικτο τον οδηγεί στο να εξεγερθεί. Η Πέμπτη που πέρασε ήταν η αρχή. Οι ενδείξεις είναι παρούσες. Υπήρχαν άλλες 100 χιλιάδες άνθρωποι απ’ ό,τι υπολογίζεται, που θα ήταν πρόθυμοι να κατεβούν και θα κατεβούν, όποτε χρειαστεί να υπερασπιστούν την οικογένεια και το σπίτι τους. Μπορεί να τους τρομοκρατούνε τώρα τα φλωρο-παπαγαλάκια των ΜΜΕ με μέτρα και μαυρίλα γιατί έτσι τους υοαγορεύουν τα μπόσια τους στα ΜΜΕ και που τα ίδια είναι τα πρώτα που παραπαίουν και τα βάζουν να φωνάζουν για να σώσουν το τομάρι τους.. Δεν συνειδητοποιούν όμως αυτά τα γκεμπελάκια του κακού καιρού ότι θα είναι τα πρώτα που θα την πληρώσουν την προπαγάνδα σε βάρους του λαού. Και έτσι χαμένος είναι και αλλιώς χαμένος είναι. Απλά όσο και να μην το θέλουν, ο Έλληνας παίρνει σιγά αλλά σταθερά τη ζωή στα χέρια του, όσο κι’ αν τον παρουσιάζουν ως παντομίμα των προγόνων του, γιατί έτσι συμφέρει σε μερικούς γνωστούς και μη εξαιρετέους και τους βαστάζους τους. Παντομίμες και θλιβερές φιγούρες είναι οι ίδιοι τους. Ο χρόνος θα είναι μάρτυρας σ΄αυτό.