Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΕίναι πλαστουργός και το αποδεικνύει εμπράκτως σε κάθε εμφάνισή του. Έχει τόσο αφομοιώσει τον σατιρικό λόγο, που ανά πάσα στιγμή τον μετασχηματίζει σε όπλο καταστροφικό. Για να τον εξαπολύσει ισοπεδωτικά κατά παντός υπευθύνου της σύγχρονης Ελληνικής τραγωδίας. Ανατρέπει, κονιορτοποιεί, αποδομεί, και εν τέλει εξαϋλώνει σαν γρέγος σαθρά τεχνήματα πολιτικών προσώπων, που τα Μέσα Μαζικών Εγκλημάτων χρόνια τώρα έχουν ιδιοτελώς και κόκκο τον κόκκο συνθέσει ψηφιακά. Με στόχο έναν και μοναδικό. Τον αποχαυνωτικό εντυπωσιασμό μας. Τα αποψιλώνει μεθοδικά ώσπου να καταδειχτεί κατά τρόπο απόλυτα σαφή πόσο γυμνός είναι ο εικονικός βασιλιάς. Κάτι σαν ένα άνευ περιεχομένου περίγραμμα που δρα ως κινούμενο σχέδιο σε συνθήκες προσομοίωσης και που κατά την διάρκεια του τελετουργικού ξεκαρδίζεται στα γέλια ο θεατής. Γέλια ηχηρά Ώσπου αυτά ανακόπτονται βίαια από την εκδήλωση ενός ασθματικού πνιγμού. Είναι η καθάρσια στιγμή κατά την οποία ο Λαζόπουλος κλειδώνει σαδιστικά στον ίδιο χώρο την εικονική με την ωμή πραγματικότητα. Η μεταξύ τους σεισμική σύγκρουση μοιάζει αναπόφευκτη. Για να θρυμματιστεί ως........ αποτέλεσμα στα εξ’ ων συνετέθη η virtual reality αλλά και να ματώσει στα κομμάτια του αποκαλυφθέντος γυάλινου πολιτικού λόγου ο θεατής. Από την οδυνηρή διαπίστωση της εξαπάτησής του.
Αυτό είναι που ενόχλησε το καθεστωτικό ΕΡΣ. Ο θρυμματισμός σε χίλια κομμάτια του γυάλινου και συστημικού πολιτικού. Αυτός επί της στιλπνής διαφάνειας του οποίου η άρχουσα τάξη προβάλει αποπροσανατολιστικά μύθους δικομματικούς για να μας αποκοιμίσει. Επειδή στην αθέατη πλευρά των πολιτικών vitrauχ επεξεργάζονται ήδη τα σκηνικά μιας νέας οικονομικής κρίσης του καζινοκαπιταλισμού. Και η σατιρική αποκάλυψη της προηγούμενης αφυπνίζει σώματα εκλογικά. Ο κίνδυνος έτσι τα σχέδιά τους να μουτζουρωθούν είναι δια γυμνού οφθαλμού ορατός. Για σκέψου.. Εξ’ αιτίας ενός λόγου. Του σαρκαστικού. Γιατί είναι λιτός, άθραυστος, αιχμηρός και διεισδύει σαν ποντικός βαθιά στις υγρές στοές του υποσυνείδητου. Εντυπώνεται έτσι ανεξίτηλα. Και το ξέρουν καλά τα καθεστωτικά ταγέρ και οι καθεστωτικές γραβάτες που συνθέτουν τις κατ’ επίφαση ανεξάρτητες αρχές. (εξαιρούνται κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία οι δικαστικές). Γι αυτό και παρεμβαίνουν τιμωρώντας ως να είναι οι άρχοντες ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Για κάποιους ωστόσο, όπως εγώ, τόσο τα πρόσωπά τους όσο και η προσωπική ιστορία ενός εκάστου εξ’ αυτών μου είναι γνωστά. Συνοδοιπορήσαμε κακή τη μοίρα σε πολλά σημεία προσφοράς υπηρεσιών. Για να έχω διαμορφώσει ιδία γνώμη για την επαγγελματική τους ανυπαρξία, τον πολιτικό τους καρναβαλισμό και την κοινωνική τους υποτέλεια στην κυρίαρχη τάξη. Ας προσέξουν λοιπόν γιατί την επόμενη φορά θα είμαι συγκεκριμένος.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr