Ομοφυλοφιλία ένα θέμα που διχάζει

Γράφει ο Γιώργος Σωτηρόπουλος

Από την εποχή των «Απαράδεκτων» στο Μέγκα η εικόνα του ομοφυλόφιλου προσομοιάζει αυτής του θηλυπρεπούς άνδρα, που έχει άποψη για «γυναικεία»ζητήματα, ενώ για τα ανδρικά θέματα έχει πλήρη άγνοια και τα θεωρεί εντελώς «βάρβαρα», όπως το ποδόσφαιρο. Στην ελληνική τηλεόραση ο ομοφυλόφιλος αντιμετωπιζόταν υποτιμητικά. Αυτή η εικόνα ίσως εκφράζει και την αντίληψη της κοινωνίας για το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας. Περιέργως, η εικόνα της λεσβίας σχεδόν δεν υπάρχει. Άλλη μία απόδειξη ότι το ανδρικό φύλο επικρατεί.

Στη σημερινή εποχή, οι ομοφυλόφιλοι αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη ανοχή, χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια και σεβασμό. Θα μπορούσε κανείς να αντιπαραθέσει το επιχείρημα «πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίσεις με σεβασμό έναν ομοφυλόφιλο όταν έχει το φρυδάκι σηκωμένο και έχει άποψη για ενδυματολογικά θέματα καλύτερη και από μία γυναίκα;»

Η εικόνα του ομοφυλόφιλου που προβάλλεται είναι αυτή ενός χαζοχαρούμενου άντρα, που έχει λεπτή φωνή, έχει άποψη για ζητήματα ενδυματολογικά ή κρίνει καλλιτεχνικά ζητήματα, με περισπούδαστο ύφος, «βαθέος» περιεχομένου όπως το καινούριο τραγούδι της Βίσση. Αντίστοιχα η ..........
εικόνα της λεσβίας, όταν αυτή προβάλλεται, είναι αυτή μίας αρρενωπής γυναίκας, με καλοσχηματισμένο σώμα, που μοιάζει πολύ με το αντρικό, με κοντά μαλλιά και χοντρή φωνή.

Μήπως όλα αυτά είναι στερεότυπα; Μπορεί και να είναι, αλλά και από την άλλη είναι η εικόνα που πουλά περισσότερο, προκειμένου να κατηγοριοποιηθεί ένα φαινόμενο.

Ο ομοφυλόφιλος άντρας αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερη εχθρότητα σε σύγκριση με μια λεσβία. Ίσως, η τελευταία εξάπτει την αντρική φαντασία, ενώ ο πρώτος προκαλεί την αποτροπή. Αντίστοιχα, μία γυναίκα λεσβία δεν αντιμετωπίζεται με τόση αηδία από τον ετερόφυλο γυναικείο πληθυσμό, όπως ένας ομοφυλόφιλος από τον αντίστοιχο αντρικό.

Είναι η ομοφυλοφιλία μία γενετική ανωμαλία ή ένα κοινωνικό φαινόμενο; Τη σημασία έχει να το εξετάσουμε ως τέτοιο; Και για ποιο λόγο θα πρέπει να το δούμε έτσι; Μήπως πρέπει να δούμε το αποτέλεσμα και όχι την αιτία; Δηλαδή, αυτό που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει δεν είναι η πηγή αλλά το πώς να το αντιμετωπίσουμε. Η απάντηση είναι μία: σεβασμός.

Θα μπορούσε κάποιος να πει: να σεβαστώ κάποιον που «πνίγει το κουνέλι» ή «την καίει την βάτα» ( οι λέξεις εκφράζουν υποτίμηση και χλευασμό ) αλλά και αυτός ή αυτή να δείξει και την απαιτούμενη προσεγμένη συμπεριφορά και να μην προκαλεί. Αυτό είναι ένα δυνατό επιχείρημα αλλά τι ακριβώς σημαίνει; Να μπει σε καλούπια η συμπεριφορά για να μην προκαλείται η πλειοψηφία;

Δεν υπονοώ ότι η ομοφυλοφιλία είναι επανάσταση, όπως κάποτε πλασαρόταν ως τέτοια, αλλά αν μπει σε καλούπια αυτή η «παραβατική»συμπεριφορά τότε μήπως αυτό θα λειτουργήσει σαν προπομπός για να μπει σε καλούπι και κάθε άλλη «παραβατική»¨συμπεριφορά, όπως το να μη διαδηλώνουμε για κοινωνικά ζητήματα ή να μην εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε ό,τι μας ενοχλεί γενικότερα, για να μην ενοχληθεί η πλειοψηφία;

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται για την καλύτερη κωδικοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Άλλο βέβαια το ζήτημα του κατά πόσο αυτά τηρούνται και προστατεύονται. Ωστόσο, ένα ομόφυλο ζευγάρι δεν έχει δικαίωμα να ζήσει ελεύθερα χωρίς να φοβάται; Δεν μπορεί να πραγματώσει τη φύση του, όπως κάνουν όλοι οι υπόλοιποι; Μπορεί. Η απάντηση πρέπει να είναι ξεκάθαρη, χωρίς περιστροφές, γιατί διαφορετικά μπαίνουμε σε χωράφια ενός διακριτικού ρατσισμού, που θα είναι της μορφής: συγκεκριμένα μαγαζιά για τους «τοιούτους», περιοχές μαρκαρισμένες, όπου ζουν οι «άλλοι». Με λίγα λόγια γκέτο.

Έχουν το δικαίωμα τα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετούν παιδιά; Ναι. Και η απάντηση εδώ θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη. Δηλαδή, μπορούν να αναθρέψουν ένα παιδί στο ρόλο της μητέρας και του πατέρα; Τι λες τώρα; Κούνα το μυαλό σου μπας και συνέλθεις, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος.

Το παιδί που θα ανατραφεί από μία τέτοια οικογένεια έχει τις ίδιες πιθανότητες να γίνει ομοφυλόφιλο όσες και ένα παιδί που ανατρέφεται από μία ετερόφυλη οικογένεια. Γιατί πολύ απλά η ομοφυλοφιλία ίσως είναι περισσότερο μία εκ γενετής κατάσταση παρά μία κοινωνική επιλογή. Ένα ζευγάρι ομόφυλο, γιατί να μην έχει το δικαίωμα να υιοθετήσει και να αναθρέψει ένα παιδάκι από τη Σομαλία, η οποία βρίσκεται στη δίνη του Εμφυλίου πολέμου; Το παιδάκι αν μείνει εκεί, με μαθηματική ακρίβεια θα πεθάνει από την πείνα ή από κάποια αδέσποτη σφαίρα. Ένα τέτοιο παιδί δε θα βγει διαταραγμένο; Δηλαδή, ένα παιδί ετερόφυλης οικογένειας είναι πάντα ψυχικά υγιές;

Πλέον, γίνεται λόγος για μονοπυρηνικές οικογένειες, δηλαδή αυτές που έχουν μόνο ένα γονέα. Αντίστοιχα, θα πρέπει να συζητήσουμε χωρίς φοβίες το θέμα της υιοθεσίας και της ένωσης των ομοφυλοφίλων.

Μία δημοκρατία είναι στιβαρή, όταν χωρίς περιστροφές εντάσσει τις «μειονότητες» στον κεντρικό της πυρήνα. Όταν ένα μωσαϊκό λειτουργεί απαλλαγμένο από φοβίες, τότε δημιουργεί συνθήκες εξέλιξης και προόδου. Και είναι ένδειξη πολιτισμού όταν κάποια στιγμή θα φύγουν ακόμα και τα ίδια τα εισαγωγικά από τις λέξεις: διαφορετικός, μειονότητα, ομοφυλόφιλος. Είναι ζήτημα υποτυπώδους σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εν κατακλείδι, δεν εμπεριέχονται οι ομοφυλόφιλοι στο «Αγαπάτε αλλήλους;»