Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΠρόκειται –επί τέλους- να συνέλθει υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Παπούλια, το Συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή.
Αντικείμενο της συνάντησης : το ζήτημα της διαφθοράς στη χώρα μας.
Κατ’ αρχήν μια σημείωση για το «επιτέλους» : διότι πιστεύω, ότι σε ένδειξη της ικανότητας και της επιθυμίας των πολιτικών δυνάμεων να συνομιλούν για το καλό της χώρας, θάπρεπε αυτό το Συμβούλιο να συνέρχεται πιο συχνά, για να μη πω, να θεσμοθετηθεί η σύγκλισή του τουλάχιστον μια φορά το εξάμηνο –αν όχι και πιο συχνά.
«Ποια είναι η σημασία του διαλόγου στη προώθηση της υπόθεσης της δημοκρατίας και της ανάπτυξης»; Θέστε το ερώτημα ως θέμα στις πανελλήνιες εξετάσεις των μαθητών των λυκείων, προκειμένου οι πολιτικοί αρχηγοί να λάβουν την απάντηση που φαίνεται ότι μέσα στη πολύ πια συμβατική σοφία που κουβαλάνε, να τους διαφεύγει. Σαν «πρόγευση» όμως της όλης επιχειρηματολογίας, ας σημειώσω ότι ο διάλογος, ακόμα κι αν διαφωνείς σε όλα, ακόμα κι αν είναι βέβαιο ότι δεν θα συμφωνήσεις με τους συζητητές σου στα περισσότερα και σοβαρότερα ζητήματα, και πάλι, το να μετέχεις και να διαφωνείς τεκμηριωμένα, είναι ένα «συν» μακροπρόθεσμα.
Είναι μια πρόταση :
Η μεγάλη δημοσιότητα και η ισχυρή εστίαση σ’ ένα σοβαρό ζήτημα, στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας, συχνά δεν ήταν παρά το πρόσχημα για να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις, που ενίοτε –δηλαδή τι ενίοτε, σχεδόν πάντα- ξεκινούν από μια καταδίκη των ηθικών και (επίσης ενίοτε) ποινικών υπαιτίων, οι οποίοι ως φυσικά πρόσωπα ουδέποτε –ή σπάνια, όταν η θυσία μιας Ιφιγένειας είναι αναπόφευκτη χάρη του Μεγάλου Σκοπού- πληρώνουν ή υφίστανται τις συνέπειες της αδικίας τους, και, ταυτόχρονα, είναι η προετοιμασία των .............
πολλών να δεχθούν το ιστορικά άθλιο «επιχείρημα», «ό,τι έγινε – έγινε», και «να δούμε από μπρος και πέρα τι θα γίνει», και φυσικά, η άλλη μεγάλη ανιστόρητη βλακεία όλων εκείνων των σύγχρονων Τειρεσιών, που δήθεν μιλάνε «με όρους μέλλοντος» : οι ανόητοι! Σε μια εποχή που κατηγορείται ότι ακριβώς στερείται ενός βιώσιμου οράματος για το μέλλον, που να απαντά σ’ όλα τα ερωτήματα που θέτει ένα τέτοιο όραμα : ΤΙ, ΠΩΣ και ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ, σπεύδουν όλοι όσοι δεν έχουν ιδέα για το ποια απάντηση θα έδιναν οι ίδιοι, και κυρίως, πώς θα θεμελίωναν τις απαντήσεις τους, να εγκαλούν τους συζητητές για το «μέλλον». Εγώ όμως τους λέω : αν θέλετε να κατασκευάσετε το «μέλλον», κατασκευάστε ένα σοβαρό παρόν, και τότε, θάχετε κι ένα αντάξιο μέλλον. Έτσι όπως το θέτουν τούτοι οι ανόητοι το ζήτημα, είναι κάπως έτσι : δεν έχει σημασία αν έχω έναν ασθενή μ’ εγκεφαλικό, ας τον αφήσουμε αυτόν εκεί που βρίσκεται, «ό,τι έγινε-έγινε», κι ας μιλήσουμε για το πώς στο μέλλον αυτός ο ασθενής, θα είναι ένας υγιέστατος άνθρωπος.
Αρκετά όμως μ’ αυτή την παρέμβαση. Επανέρχομαι στο θέμα του άρθρου μου.
Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες της «ατζέντας» της συζήτησης που θα γίνει στο προεδρικό μέγαρο για τη διαφθορά. Όμως, η πολιτική ηγεσία του τόπου, δεν θα πρέπει ούτε προς στιγμή να ξεχνά, ότι είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα, δηλαδή οι ίδιοι οι πολιτικοί, που στη συνείδηση του κόσμου, ενέχονται στη διαφθορά και την ευνοούν. Η διαπλοκή, δεν αφήνει έξω την πολιτική, και κυρίως της εξουσία. Και φυσικά, πρωτοβουλίες «εξωραϊστικής» φύσεως σε υφιστάμενες αδικίες ή καταστάσεις που αφορούν τους πολιτικούς, είναι, ας το πώς ευθέως για να μη το πολυσυζητάμε, μια τρύπα στο νερό, αν δεν είναι ένα ηθελημένο ρίξιμο στάχτης στα μάτια της κοινωνίας.
Αναμένω συνεπώς, απ΄ το επικείμενο συμβούλιο των πολιτικών Αρχηγών, τη συμφωνία για δρακόντειους νόμους κατά των πολιτικών που εμπλέκονται στη διαφθορά, και κυρίως, γενικότερα μιλώντας για το θέμα, αναμένω να μην ακούσω το άθλιο επιχείρημα του «ό,τι έγινε – έγινε», και βεβαίως, όχι άλλη αναφορά στο μέλλον, για καλύτερες κατοικίες, όταν η κατοικία που ήδη μένουμε σήμερα, κινδυνεύει με κατάρρευση και κινδυνεύουμε όλοι μας να καταπλακωθούμε απ’ αυτή. Φτιάξτε αυτό το παναθεματισμένο παρόν, κι όταν το φτιάξετε, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, όντας ζωντανοί κι ακέραιοι, να συζητούμε σοβαρά για το μέλλον.
Και αναμένω, τέλος, στη συνάντηση αυτή, η πολιτική ηγεσία του τόπου, να απολογηθεί για λογαριασμό όλων των πολιτικών ηγεσιών που βυσσοδόμησαν στο παρελθόν, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους, κατά του σώματος του ελληνικού λαού, να ζητήσουν ένα ιστορικό συγνώμη, και να ορίσουν τη μέρα αυτή, στο εξής, ως μια νέα εθνική γιορτή για εθνική περισυλλογή. Θα είναι ίσως η μόνη «γιορτή» που πράγματι δεν θα μεταφράζεται σε ευκαιρία για τριήμερες και τετραήμερες εκδρομές, μα θα είναι μια γιορτή, που μέσα από τη λύπη για όσο καιρό πήγε κατά διαβόλου στο τόπο μας, να βεβαιώνουμε στον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα, ότι δεν είμαστε οι ξεπεσμένοι κληρονόμοι ενός μεγάλου κι ένδοξου πολιτισμού, ούτε ένας λαός που δεν μπορεί να επιλέξει ένα καλύτερο σήμερα, που με τη σειρά του, αυτό το σήμερα θα γονιμοποιήσει ένα καλύτερο αύριο.
Αυτό το μήνυμα αναμένω από τους πολιτικούς Αρχηγούς.