Γράφει ο ΕυθύλογοςΚάπως δύσκολο μου φαίνεται ο τρωικός πόλεμος να έγινε «για μια Ελένη».
Το ίδιο κι ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος, δεν έγινε επειδή σκοτώθηκε ο Φερδινάνδος.
Έγινε για άλλους βαθύτερους λόγους. Ο θάνατος του δούκα ήταν η αφορμή.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και τώρα.
Ο άδικος θάνατος του νεαρού Αλέξη είναι η αφορμή για την εξέγερση των νέων.
Τα αίτια είναι πολύ βαθύτερα και τα ξέρουμε όλοι έστω κι αν υποκρινόμαστε το αντίθετο ή δεν μας συμφέρει να τα παραδεχτούμε.
Είναι η έλλειψη προοπτικής που σπρώχνει τους νέους στη βία.
Είναι η ανεργία που τους κατεβάζει στους δρόμους.
Είναι η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους που τους οδηγεί σε αντικοινωνικές ενέργειες.
Είναι το χωρίς ελπίδα μέλλον που οπλίζει τα χέρια τους.
Είναι η ενοχές που μας αποδίδουν και τις αποποιούμαστε γιατί δεν έχουμε ούτε το θάρρος ούτε την εντιμότητα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.[1]
Στα μάτια τους ο κάθε μεγαλοαστός είναι ένοχος, γιατί μάλλον δεν είδαν και πολλούς να γίνονται μεγαλοαστοί δουλεύοντας νόμιμα.[2]
Στα μάτια τους ο κάθε (μικρο-μεσο)αστός που «κοιτάζει μόνο τη δουλίτσα του» είναι ένοχος ακριβώς γι αυτό. H ιδιώτευση θεωρείται - και είναι – νοσηρή κοινωνική συμπεριφορά.
Στα μάτια τους όποιος κατέχει υψηλή δημόσια θέση είναι ύποπτος εξ ορισμού γιατί γνωρίζουν ότι κάθε εγκάθετος που μας προκύπτει, είναι λίγο – πολύ προϊόν κομματισμού, συναλλαγής και «ισορροπιών».[3]
Στα μάτια τους η Αστυνομία είναι το μακρύ χέρι ενός αδιάφορου, σκληρού, διεφθαρμένου, αναίσθητου και ανίκανου κράτους.
Όποιος μπορεί, ας τους πείσει για το ...........
αντίθετο.
Ναι ξέρω,... δεν φταίει το αυτοκινητάκι μας, δεν φταίνε οι στολισμένες βιτρίνες των μαγαζιών μας.
Έχουμε απόλυτο δίκιο, μα για τον άνεργο νέο είμαστε σύμμαχοι αυτού του κράτους.
Και όντως είμαστε σύμμαχοι, γιατί αυτό το κράτος είναι δημιούργημά μας.
Είμαστε σύμμαχοι αυτού του κράτους γιατί μας συμφέρει, αφού μας επιτρέπει να είμαστε μπαταχτσήδες, φοροφυγάδες, επίορκοι, απατεώνες.
Είμαστε σύμμαχοι αυτού του κράτους γιατί αυτό το κράτος μας επιτρέπει να χτίσουμε το αυθαίρετό μας όπου λάχει, να ξεριζώσουμε δέντρα, να κάψουμε δάση, να ρυπάνουμε λίμνες και ποτάμια, να καταστρέψουμε το περιβάλλον, να καταπατήσουμε δημόσιες εκτάσεις για να κερδίσουμε.
Είμαστε σύμμαχοι αυτού του κράτους γιατί όλοι οι κάπως «βολεμένοι» συμβάλαμε – άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο - για να καταντήσει έτσι αυτό το κράτος και συμβάλλουμε ακόμη για να παραμείνει σ’ αυτή την κατάντια.
Είμαστε σύμμαχοι αυτού του κράτους γιατί αυτό το κράτος μας επιτρέπει να πούμε στον άνεργο νέο που θα έρθει να μας ζητήσει δουλειά,
"Σου δίνω 500 € και θα έρχεσαι 9.00 το πρωί με 8.00 το βράδυ",
κι αν μας πει ότι αυτό είναι εκμετάλλευση θα του απαντήσουμε,
"Συμφωνώ αλλά κι εμένα όταν ήμουν μικρός με εκμεταλλεύτηκαν άλλοι", δίνοντάς του έτσι το ηθικό δίδαγμα αλλά και τη νομιμοποίηση, να συμπεριφερθεί κι αυτός με τον ίδιο τρόπο όταν μεγαλώσει και αν βέβαια καταφέρει να μπει στο «σύστημα».
Έτσι για να πάει κορδόνι το βασίλειο, να μη χαθεί η φύτρα αυτού του "όμορφου κόσμου" που χτίσαμε.
Ασφαλώς την εξέγερση των νέων την εκμεταλλεύονται άλλοι και αλλοιώνουν το νόημά της.
Ασφαλώς η τυφλή βία δεν είναι ο καλλίτερος τρόπος να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα. Όταν μάλιστα στρέφεται κατά της ζωής, καταδικάζεται από κάθε εχέφρονα.
Όμως δυο τρόπους μάθαμε στους νέους για να διεκδικήσουν μια θέση στον ήλιο.
Ο ένας είναι να απαιτούν με τη βία στους δρόμους.
Ο άλλος είναι να επαιτούν έξω από τα κομματικά γραφεία.
Όποιος αισθάνεται «αναμάρτητος» ας τους λιθοβολήσει πρώτος.
Οι υπόλοιποι ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
* * * * * * * * *
[1] Για τούτο και αποκτάει τεράστια σημασία η θαρραλέα φράση του προέδρου της Δημοκρατίας,
«Εκφράζω ακόμη μία φορά την πίστη μου και τις ενοχές μου απέναντι στην νέα γενιά, στην οποία χρωστάμε την εξασφάλιση μιας δικαιότερης κοινωνίας».
[2] Έχω τη γνώμη ότι μάλλον ισχύει σε μεγάλο βαθμό η φράση:
«Αν ο πλούτος ήταν αποτέλεσμα της εργασίας, όλοι οι σκληρά εργαζόμενοι θα ήταν πλούσιοι».
[3] Βέβαια όσοι «τιμήθηκαν» με τέτοιες θέσεις, σύντομα ξεχνάνε τις μηχανορραφίες και τις διαμεσολαβήσεις και πιστεύουν ότι «αξιοκρατικά» ο πισινός τους αναπαύεται στον διευθυντικό θώκο. Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένα τέτοιο «τιμημένο» πλάσμα το οποίο να παραδέχεται το παρασκήνιο που προηγήθηκε της αναρρίχησής του, ενώ οι πάντες γνωρίζουν τα ευτελή υλικά με τα οποία στήνεται κάθε φορά η απαραίτητη παράγκα.
Ευθύλογος