Γράφει ο Τριαντάφυλλος Καρατράντος
Σκεφτόμουν αυτό το κείμενο να το ονόμαζα «Αιδώς Φοιτητές», αλλά σκέφτηκα μπορούν να ντραπούν; Γιατί όταν ντρέπεσαι για κάτι σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι δεν έπρεπε να το κάνεις, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αυτοί οι φοιτητές κακέκτυπα και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι-όργανα μικροπολιτικής μετανιώνουν για κάτι;
Αλήθεια, όταν διαβάζουμε ανακοινώσεις, όπως αυτή της Συγκλήτου του Οικονομικού Πανεπιστημίου, ανακοινώσεις που αναστέλλουν τη λειτουργία των Πανεπιστημίων για να διαμαρτυρηθούν για τις αλόγιστες πράξεις βίας που έγιναν στο χώρο του Πανεπιστημίου και από φοιτητές, μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί πρέπει να γυρίζουμε σελίδες, και όχι απλώς σελίδα, για να βρούμε κάποιο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα της Ελλάδας στα Rankings; Στις Αξιολογήσεις των Ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων. Δεν ξέρω αν συνυπολόγιζαν κάποιο δείκτη κομματικοποίησης ή τραμπουκισμού ίσως και να συγκαταλεγόμασταν στα κορυφαία ιδρύματα.
Αφού πρώτα έχτισαν τους Καθηγητές στα γραφεία τους, τους απαγόρευσαν να μπαίνουν στις αίθουσες και τους προπηλάκισαν, τώρα συγκρούστηκαν και μεταξύ τους, αξιοποιώντας, ως γνήσια κακοποιά στοιχεία, και μπράβους. Ίτε παίδες Ελλήνων. Ίτε όμως και σε εμάς, σε όλους εμάς που τους χαϊδεύουμε τα αυτιά και τους ενθαρρύνουμε αμέσως ή εμμέσως με .........
.την ανεκτική μας συμπεριφορά. Εμείς τους εκθρέψαμε, με την κλασική μας λογική «έχε το νου σου στο παιδί», όταν όμως το παιδί δεν έχει δίκιο, όταν το παιδί συμπεριφέρεται ως παρακρατικός παράγοντας;
Πολύ από εμάς, δυστυχώς και ντροπή μας, όταν η Μαριέττα Γιαννάκου και ο Θάνος Βερέμης προσπάθησαν να πραγματοποιήσουν μία μεταρρύθμιση- τομή στην Ανώτατη Εκπαίδευση, με όλες τις ατέλειες που είχε αυτή, παρατηρούσαμε και σιγοντάραμε τους οργισμένους βαρβάρους να ξεσαλώνουν εναντίον τους, φυσικά με προσωπικές επιθέσεις, και με κύρια επιχειρήματα την αντίδραση τους στην αλλαγή του καθεστώτος του αιωνίου φοιτητή, στην αλλαγή του τρόπου εκλογής των πρυτάνεων, και στην αλλαγή του καθεστώτος του ασύλου. Θίγονταν τα κομματικά και πελατειακά τους συμφέροντα βλέπετε, έχαναν τη διαπραγματευτική τους δύναμη για τη συνδιαλλαγή με τους υποψηφίους Πρυτάνεις.
Πραγματικά προκαλεί μεγάλη θλίψη το πώς κατάντησαν τα Πανεπιστήμια οι κομματικές οργανώσεις νεολαίας, οι περίφημες σπουδάζουσες, δεν το σέβονται και δεν το εκτιμούν, δεν μπήκαν σε αυτό για να μορφωθούν, αλλά για να το κακοποιήσουν, για να σκυλέψουν μικροκομματικά πάνω στο πτώμα της Ανώτατης Παιδείας.
Όμως έχουν ευθύνες και τα κόμματα για αυτές τις τυφλές ορδές που συγκρούονται, τα κόμματα που στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις τους βάζουν μπροστά-μπροστά για να χοροπηδούν και να ανάβουν καπνογόνα, και να καμαρώνουν οι αρχηγοί για τη νεολαία που έχουν μαζί τους, ποια νεολαία κύριοι; Ποιοι φοιτητές; Αυτοί που έχουν μετατρέψει το Πανεπιστήμιο σε μηχανισμό συλλογής ψήφων; Σε ένα απέραντο πάρτι; Σε εκδρομικό σύλλογο Αραχόβης και Μυκόνου;
Κάποτε στα Πανεπιστήμια γίνονταν πραγματικές ιδεολογικές μάχες και κοινωνικές εκρήξεις, όχι οπαδισμοί κομματικοί και τυφλοί βία παραταξιακών στρατών…
Θυμάμαι και από την προσωπική μου εμπειρία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σε ένα περιφερειακό Πανεπιστήμιο που οι παρατάξεις άργησαν να σχηματοποιηθούν και να κερδίσουν τις εκλογές. Μέχρι να γίνει αυτό είχαμε συνελεύσεις διήμερες με ιδεολογική συζήτηση, μπορεί να μην συμφωνούσαμε, μπορεί να μην αλλάζαμε εμείς τη μοίρα της Ελλάδας και της ΕΕ, αλλά προβληματιζόμασταν… και μετά… ήρθαν οι παρατάξεις…
Αλήθεια, είναι δυνατόν να ακούμε αυτούς τους ανθρώπους να μιλούν για το Πανεπιστημιακό Άσυλο;
Η κατάσταση των Ελληνικών Πανεπιστημίων μου θυμίζει μία φράση του Anton Chekhov: «Το Πανεπιστήμιο αναδεικνύει όλες τις δεξιότητες, συμπεριλαμβανομένης της ανικανότητας»…