Γράφει ο ΕυθύλογοςΚαλές οι πράσινες ταράτσες (εδώ) και οι πράσινοι τοίχοι (και τα πράσινα άλογα ακόμη καλλίτερα) αλλά μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε που θα απλώνουν οι νοικοκυρές τα σώβρακα να στεγνώσουν;
Κήποι και αυλές δεν υπάρχουν! Τα μπαλκονάκια - των παλιών κυρίως πολυκατοικιών - πλάτους 80 εκατοστών του μέτρου δεν επαρκούν.
Η μόνη λύση για την αλλαγή του αστικού τοπίου, είναι η κατάργηση του αστικού τοπίου.
Αυτό το μοντέλο της κατοικίας και του αστικού περιβάλλοντος που επικράτησε μεταπολεμικά στην Ελλάδα, δεν είναι μόνον για τη φύση καταστροφικό και αδιέξοδο.
Είναι κυρίως για τον άνθρωπο ανυπόφορο και ψυχοφθόρο, είναι απλά απάνθρωπο.
Η «πόλις» θεωρήθηκε ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του πολιτισμού. Και όμως σήμερα όλοι θέλουν ένα σπίτι στην εξοχή για να ανασάνουν.
Κανένας αρμόδιος δεν έχει την στοιχειώδη νοημοσύνη να σκεφτεί αυτή την αντίφαση;
Εκτός κι αν υπάρχει σκοπιμότητα με απώτερο στόχο την διαβουκόληση των «ανθρωπίνων μαζών».
Προφανώς κάτι τέτοιο εξυπηρετεί τους «βουκόλους», οι διαβουκολούμενοι όμως δεν αντιλαμβάνομαι τι κερδίζουν.
Η "εξυπνάδα" της καθ' ύψος δόμησης των πόλεων και η εγκατάσταση (τρόπος του λέγειν γιατί στην πραγματικότητα πρόκειται για συσσώρευση) 10 – 20 οικογενειών, δηλ. 40 έως 100 ανθρώπων σε ........
οικόπεδα 500 – 600 τ.μ. ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και του κοινωνικού συνόλου.[1]
Και έγινε ατιμωρητί γιατί φαίνονταν να βολεύει και τον εργολάβο (που κέρδιζε άφθονα χρήματα) και τον οικοπεδούχο (που εξασφάλιζε και σπίτι χωρίς μόχθο, αλλά ενδεχομένως και εισόδημα από ενοίκια) και τον αγοραστή (που νόμιζε ότι "αναβαθμίζεται" κατοικώντας σε πολυκατοικία) και το κουτοπόνηρο κράτος που συσσώρευε εκατομμύρια κατοίκων στο Αθηναϊκό τέρας για να επιτύχει γρήγορα την «αστικοποίηση» του πληθυσμού και τους – κατ’ όνομα – βιομηχάνους που εξασφάλιζαν φτηνά εργατικά χέρια προς δόξαν του υποτιθέμενου θαύματος της εκβιομηχάνισης.
Βέβαια ο πρώην οικοπεδούχος, με την κατεδάφιση της πολυκατοικίας (όποτε γίνει) θα έχει το 20% - 30% του οικοπέδου αντί του 100% που είχε, αλλά αυτό δεν το έβλεπε τότε. [2] Το μόνο που ενδιέφερε την κοντόφθαλμη λογική του, ήταν να εξασφαλίσει σπίτι χωρίς προσπάθεια.
Και ο "ευτυχής" ιδιοκτήτης διαμερίσματος δεν ήξερε όταν αγόραζε διαμέρισμα ότι θα ανέχεται το θόρυβο, την ατσαλιά, τη βρωμιά, την παραξενιά, την αδυναμία συγκέντρωσης των κοινοχρήστων εξόδων, την στενότητα χώρου, το πρόβλημα παρκαρίσματος, το κυκλοφοριακό, την υπερθέρμανση, την εγκληματικότητα κλπ.
Όσο για το κράτος δεν μπορούσε ούτε να διανοηθεί τα προβλήματα που προκύπτουν από την μετατροπή της πόλης σε «αυθαίρετη» μεγαλούπολη. Και προφανώς είναι ανίκανο να τα αντιμετωπίσει.
Τελικά μόνον οι εργολάβοι και οι παπατζήδες της βιομηχανίας κέρδισαν ... (εδώ βιομηχανία, εκεί βιομηχανία, που στο διάολο είναι αυτή η βιομηχανία;)
Όχι λάθος ... και οι αγύρτες πολιτικοί που καθιέρωσαν την αντιπαροχή.
Αυτοί έπρεπε να ξαναζήσουν για να δικαστούν.
Αντ' αυτού τους τιμούμε, στήνουμε ανδριάντες, ονοματίζουμε δρόμους και γενικά κάνουμε ότι μπορούμε για να μην ξεχάσουμε - και εμείς και οι επόμενες γενεές - το εγκληματικό πέρασμά τους από τη ζωή. Τόση αφέλεια μας δέρνει;
Χαίρε Ελλάς Ελλήνων Αφελών.
* * * * * *
[1] Ένα κατσίκι ή ένα πρόβατο χρειάζεται 2000 τ.μ. ζωτικού χώρου τουλάχιστον. Εξαιρούνται τα «εσταυλισμένα» προς τα οποία όλο και περισσότερο τείνουμε να μοιάσουμε.
Ο άνθρωπος ως «ημισαρκοφάγο» χρειάζεται πολύ περισσότερο ζωτικό χώρο.
Κάθε παραβίαση του ζωτικού χώρου έχει απρόβλεπτες συνέπειες στην συμπεριφορά όχι μόνον του ανθρώπου αλλά κάθε οργανισμού.
Μεγάλο ποσοστό της ανθρώπινης παραβατικότητας οφείλεται ακριβώς σ’ αυτή την παραβίαση.
[2] Η αντιπαροχή υπήρξε ο πλέον πονηρός τρόπος «μεταφοράς» περιουσίας.
Ακολουθεί το χρηματιστηριακό έγκλημα.
Ευθύλογος