Γράφει ο Ευγένιος ΑρανίτσηςΚάθε φορά που ηττάται ένα κόμμα, χτυπάει τάχα συνεγερμός για «περισυλλογή», «απόδοση ευθυνών», «αυτοκριτική», «ανάλυση των αιτιών» της αποτυχίας και ούτω καθεξής, ενώ ταυτόχρονα διατυμπανίζεται η ανησυχητική πρόβλεψη ότι μια τέτοια συζήτηση θα διχάσει το προφίλ της παράταξης.
ωστόσο εδώ, στην τωρινή περίπτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταντάει ιδιαίτερα χτυπητός. Είναι αν μη τι άλλο προφανέστερο οιασδήποτε ανάλογης συγκυρίας του παρελθόντος ότι η «αυτοκριτική» περιττεύει εντελώς, μια και οι πάντες ξέρουν τι ακριβώς έφταιξε για την πανωλεθρία, κι όμως μοιάζει, εξίσου, πιο απαραίτητη από ποτέ, προκειμένου να ανανεωθεί η λεγόμενη «ιδεολογική πλατφόρμα», έστω με αοριστολογίες.
ΕΤΣΙ, η αρχική ιδέα για ένα αστραπιαίο Συνέδριο μίας ημέρας με θέμα την ανάδειξη προέδρου, αντιπροσωπεύει, από μόνη της, τη λογική απροθυμία όλων ως προς το να επαναλάβουν τα ίδια και τα ίδια περί αλαζονείας, αποσάθρωσης των κομματικών θεσμών και οργάνων, νεοφιλελεύθερης σκληρότητας και διαφθοράς: συνάμα, απορρίπτεται υπό το βάρος μιας σπασμωδικής πίεσης που θυμίζει δημόσια κατακραυγή. Οπως συνέβη με τη .........
.διήμερη συνεδρίαση για την «κάθαρση» της Εκκλησίας επί Χριστόδουλου, όταν ο χιουμορίστας μητροπολίτης Ζακύνθου είχε σχολιάσει τη διαδικασία με την παροιμιώδη φράση «Σήμερα βάζουμε μπουγάδα, αύριο απλώνουμε», η καραμανλική στελεχιακή αφρόκρεμα ξέρει ότι ο «απολογισμός» θα 'ταν ολοκληρωτικά αχρείαστος άπαξ και η τραγική ποιότητα των άθλων της βγάζει μάτι: εντούτοις, δεν είναι δυνατόν να προχωρήσει δίχως μια κάποια αναψηλάφηση του ζητήματος της ταυτότητας, εκτός κι αν θέλει να χαρίσει κατευθείαν το κόμμα στην Ντόρα.
Η ΣΥΓΧΥΣΗ, λοιπόν, που χαρακτήριζε την ελίτ τής μέχρι πρότινος κυβερνώσας παράταξης διαιωνίζεται στην αμηχανία της μπροστά σε κάτι που έγινε ολοφάνερο, ενώ κανείς δεν βιάζεται να το πει: δηλαδή ότι οι εξελίξεις απλώς δρομολογούνται στην τηλεοπτική οθόνη, όπου τα παρασκήνια έρχονται επιτέλους σε πρώτο πλάνο μαζί με τα μαχαιρώματα, ως καθυστερημένες επιπτώσεις ιδεολογικής ασυναρτησίας και ανικανότητας συνεννόησης. Αλλωστε, αυτό το παράδοξο διαγράφεται στο γεγονός ότι οι υποψήφιοι δηλώνουν οτιδήποτε πλην της υποψηφιότητάς τους, σαν να υπονοούν ότι τέτοια δήλωση πλεονάζει, εφόσον την έχει κάνει ήδη η τηλεόραση για λογαριασμό τους. Μεταξύ τους, αυτή θα εκλέξει και τον πιο κατάλληλο, εκείνον που την αγαπάει περισσότερο, με όλες τις σημασίες του όρου.
Ευγένιος Αρανίτσης