Γράφει η Vicky ZarΚάποτε στην Αμερική της δεκαετίας του ΄70 όταν ο Αντώνης Σαμαράς είπε στο Γιώργο Παπανδρέου, όντας συμφοιτητές και φίλοι, <<Γιώργο εμείς θα τα πούμε μια μέρα στη βουλή >> κι ο δεύτερος απάντησε <<Εγώ δε πρόκειται να ασχοληθώ ποτέ με την πολιτική>> το σύμπαν σίγουρα συνωμότησε εναντίον του ….. Αφού το να προσπαθείς να ξεφύγεις από το πεπρωμένο είναι απλά μια ουτοπία σε έναν τόπο που το DNA γεννάει ηγέτες….
Με ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία ,με πατέρα και παππού να έχουν σημαδέψει την πολιτική ζωή αυτού του τόπου και όλοι να περιμένουν να είσαι αντάξιος μιας ιστορίας και μιας ατέρμονης ευθύνης είσαι καταδικασμένος μια ζωή να παλεύεις με σκιές… Το αντίπαλο δέος δεν είναι πια τα άλλα κόμματα άλλα ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου σε μια τρελή κούρσα για την υστεροφημία ….Οι μισοί σε λατρεύουν ευλαβικά γιατί αντικατοπτρίζεις ένα μύθο και οι άλλοι μισοί σε μισούν σε μια Ελλάδα που τα πολιτικά λάθη σε στέλνουν αδιάβαστο στη γκιλοτίνα… Το να είσαι απλά ο Γιώργος κοστίζει ακριβά….
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με μια συντριπτική πλειοψηφία που έδειξε ότι ο κόσμος δε συγχωρεί τους ατάλαντους κομπάρσους και δεν ανέχεται να υποτιμούν τη νοημοσύνη του σ’ ένα χορό που εναλλάσσονται νικητές και ηττημένοι και το μόνο που διαφοροποιείται είναι τα ονόματα… Σ’ αυτήν την περίπτωση ο Πρωθυπουργός δεν καλείται μόνο να τα βάλει με τους δαίμονες της πολιτικής αλλά να αποδείξει , βάζοντας τη δική του σφραγίδα ,ότι ο ονειροπόλος φοιτητής του τότε δεν είναι απλά μόνο ένας εκλεκτός….