Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΟι επικοινωνιολόγοι ισχυρίζονται ότι μόνο ένα 7% των ανθρώπων αντιδρά σε λέξεις και μαρτυρίες. Ο τόνος της φωνής επηρεάζει θετικά το 38% του πλήθους και το υπόλοιπο 55% επηρεάζεται από τις κινήσεις του σώματος, τις χειρονομίες και εν γένει την εξωτερική εικόνα. Ισως αυτή να είναι και η βασική αιτία, που ο δημόσιος διάλογος των πολιτικών αρχηγών δεν πρόσθεσε τίποτα παραπάνω από αυτά που γνωρίζαμε για τις θέσεις των κομμάτων τους. Σημασία λοιπόν δεν έχει τι λες αλλά πως φαίνεσαι όταν το λες. Γι αυτό και η πολιτική σήμερα, «από όραμα και τέχνη του εφικτού έγινε τέχνη επικοινωνίας», δηλαδή συναλλαγής. Στην εποχή της μιντιοκρατίας που βιώνουμε, το «πολιτικό ον» έγινε «τηλεοπτικό ον» και ο ενεργός πολίτης μεταλλάσσεται σιγά-σιγά αλλά σταθερά σε παθητικό τηλεθεατή. Αυτός είναι και ο λόγος που ακούσαμε τόσο συχνά, από μερικούς αρχηγούς τουλάχιστον, τη λέξη “ΕΓΩ”. Μετά από 180 περίπου χρόνια, το όραμα του Μακρυγιάννη, που .........
εκφράστηκε με τη φράση «ευρισκόμεθα εις το εμείς και όχι εις το εγώ», παραμένει ανεκπλήρωτο. Αγαπητοί αρχηγοί μου, τα οράματά σας είναι υπέροχα και υψηλά και αυτό είναι καλό, το πιο ανεκπλήρωτο όραμα είναι καλύτερο από το ανύπαρκτο, μόνοι σας όμως θα τα εκπληρώστε όλα αυτά; Εσείς οι ίδιοι προσωπικά; Επειδή συμβαίνει να ακούμε και κάποιους άλλους αρχηγούς σύγχρονων ευρωπαϊκών δημοκρατιών, η λέξη ΕΓΩ, όταν τουλάχιστον αναφέρονται σε πολιτικές (όχι στο σπίτι τους) είναι σχεδόν απαγορευτική. Πιστεύετε αλήθεια ότι δίχως την ενορχηστρωμένη κινητοποίηση ή απλώς την συμμετοχή όλων μπορείτε να πετύχετε κάτι από όλα αυτά που λέτε ή μήπως πιστεύετε ακόμη ότι έχετε να κάνετε με έναν, δημοκρατικά, ανώριμο λαό και το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η με κάθε μέσο κατοχή της εξουσίας; Το ότι, όσο πλησιάζουν οι μέρες των εκλογών, τα τηλεοπτικά σποτ προβάλουν περισσότερο τα πρόσωπα των αρχηγών και όχι θέσεις, δείχνει ότι οι επικοινωνιολόγοι πιστεύουν πως ο λαός μας είναι ακόμη πολιτικά ανώριμος, νοσταλγώντας ισχυρούς ηγέτες-αρχηγούς, αδιαφορώντας για τα προγράμματα των κομμάτων. Μέσα σε αυτό το πνεύμα το ντιμπέϊτ, ο δημόσιος διάλογος των αρχηγών, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια πολιτική πασαρέλα. Το καλύτερο μανεκέν κερδίζει τις εντυπώσεις. Το ζητούμενο είναι το φαίνεσθαι και όχι το είναι. ( Πως σας φάνηκα ήμουν καλός;). Αυτό δεν θα είναι και το θέμα των τηλεοπτικών συζητήσεων τις επόμενες ώρες και ημέρες;