Γράφει η Κατερίνα ΠαπακώσταΔιαβάζω και ακούω συνεχώς για διακοπές στα ίδια μέρη.
Ανθρώπους που μιλούν για τους αγαπημένους τους προορισμούς. Δεν μπόρεσα να μην τον σκεφτώ. «Οι τόποι είναι οι άνθρωποι», μου είχε πει παλιά. Δεν είχα τολμήσει να τον αμφισβητήσω, φάνταζε αυθεντία στα μάτια μου. Είχε γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο όταν ακόμη ήμουν μαθήτρια και όχι απλά δεν είχα περάσει τα σύνορα, αλλά οι γεωγραφικές μου γνώσεις δεν μου επέτρεπαν να φανταστώ- φέρνοντας στη μνήμη μου τη σχολική υδρόγειο- ποια κουκκίδα ήταν η πόλη που περιέγραφε.
Όσο μεγάλωνα, ωρίμαζε μέσα μου και η άποψη που είχα γι΄ αυτόν. Ο θαυμασμός μου απλά μεγάλωνε έπειτα από κάθε του ταξίδι. Ήταν πολίτης του κόσμου, έλεγα με ζήλεια κρυφή που δεν μπορούσα να ζω σαν αυτόν, με μια βαλίτσα στο χέρι και χιλιάδες αναμνήσεις από τόπους διαφορετικούς. Υπήρχε όμως κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω. Γιατί κάθε καλοκαίρι επέστρεφε στο αγαπημένο του νησί; Τι το ιδιαίτερο είχε ένας βράχος στη μέση του Αιγαίου που δεν μπορούσε να του αντισταθεί αυτός ο κοσμογυρισμένος άνθρωπος; Νόμιζα πως το .......οξυγόνο που αναπνέει ήταν η εναλλαγή εικόνων και πολιτισμών. Πως όταν τα έχεις δει όλα, τίποτα δεν μπορεί να σε μαγεύει τόσο.
Τον ρώτησα λοιπόν. Μου θύμισε αυτό που είχε πει κάποτε. Συνέχισα να μην καταλαβαίνω. «Τότε κανένας τόπος δεν σε έχει σαγηνεύσει ακόμη» δήλωσε με βεβαιότητα. Άρχισα να του περιγράφω πώς ένιωσα στην Πόλη, ότι ακόμη θυμάμαι τη μελαγχολία που τη σκεπάζει τόσο έντονα σαν να το βιώνω για πρώτη φορά. Του μίλησα για το τελευταίο ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Η πόλη ήταν υπεράνω των ανθρώπων της, αυτό την έκανε τόσο ξεχωριστή. Με κοίταξε χαμογελώντας και με ρώτησε «πού θα μπορούσες να περάσεις το υπόλοιπο της ζωής σου;». Ήταν ερώτηση- παγίδα, ήμουν σίγουρη. Την τελευταία φορά που μου την είχε κάνει, πριν φύγω για Λονδίνο, του είχα απαντήσει με ενθουσιασμό «θα μπορούσα, είναι υπέροχα» και έναν χρόνο μετά η ζωή με είχε περίτρανα διαψεύσει. «Μην παιδεύεις το μυαλό σου, θα σου πω εγώ. Μόνο εκεί που οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώσεις κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Αυτό κάνουν οι νησιώτες μου. Δεν το κατάφερε ή δεν προσπάθησε, δεν ξέρω, κανείς άλλος. Γι΄ αυτό γυρίζω πάντα εκεί. Οι άνθρωποι είναι οι τόποι, μην το ξεχάσεις ποτέ».
Καρολίνα Παπακώστα