Γράφει ο Βασίλης ΧασιώτηςΞαναμίλησε το ΔΝΤ και φυσικά ουδόλως μας εξέπληξε. Χρόνια και χρόνια τώρα, δηλαδή τι χρόνια, ολόκληρες δεκαετίες, τούτο το «ευαγές» ίδρυμα δεν σταματά να υπερασπίζεται αυτά που ο καθένας μπορεί να διαβάσει μπαίνοντας στο site του. Πασχίζουν, λέει, να προάγουν διάφορα ωραία και επωφελή για την παγκόσμια οικονομία πράγματα, όπως π.χ. τη παγκόσμια νομισματική συνεργασία, την οικονομική σταθερότητα, το διεθνές εμπόριο, και κυρίως, προσέξτε το αυτό, να προωθήσουν ένα υψηλό επίπεδο απασχόλησης και να μειώσουν τη φτώχεια στο κόσμο!
Τους ίδιους ακριβώς στόχους υπηρετεί και ο ΟΟΣΑ.
Λοιπόν, τους ανθρώπους τους παρεξηγήσαμε. Δουλεύουν για να έχουμε ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο! Το λένε ξεκάθαρα. Κυρίες και κύριοι, πρέπει να ζείτε καλύτερα, δηλαδή, πρέπει όλοι μας να ζούμε καλύτερα. Γι’ αυτό και πρέπει να δουλεύετε όλο και περισσότερο, να αμείβεστε όλο και πιο χάλια (εν ονόματι της σταθερότητας!), να παίρνετε σύνταξη όλο και σε πιο μεγαλύτερη ηλικία, και όλο και μικρότερη, και βέβαια, επειδή το κοινωνικό κράτος απειλεί τη «σταθερότητα», πρέπει κι εκεί να είμαστε πιο φειδωλοί. Στόχος τους ξεκάθαρος το κοινωνικό κράτος : είναι δαπανηρό, κοστίζει, δεν συμφέρει!
Βέβαια το ζήτημα με τις παραπάνω επισημάνσεις είναι ότι εκλαμβάνουμε σαν σωστές κάποιες έξυπνα καμουφλαρισμένες κρίσιμες διατυπώσεις. Ότι δηλαδή η δική ΤΟΥΣ «σταθερότητα» είναι η δική ΜΑΣ «ανισορροπία», και τούμπαλιν : η δική ΜΑΣ σταθερότητα ουδόλως συνεπάγεται τη δική ΤΟΥΣ «ισορροπία». Η δική ΤΟΥΣ πρόοδος, είναι η ........
δική ΜΑΣ οπισθοδρόμηση. Ο δικός ΤΟΥΣ πλούτος, είναι η δική ΜΑΣ φτώχεια. Δυστυχώς, τα παραπάνω «ΤΟΥΣ» και «ΜΑΣ» δεν είναι συμπληρωματικά, δεν είναι συνεργατικά. Όχι ότι δεν θα μπορούσαν να είναι, ή και δεν θα έπρεπε να είναι, μα οπωσδήποτε δεν είναι κάτω από το πρίσμα με το οποίο αντιλαμβάνονται τον κόσμο και βεβαίως κάτω από το πρίσμα της επιλογής των συμφερόντων που πρέπει να υπερασπιστούν : τα τεράστια συμφέροντα των λίγων ή τα ασθενή συμφέροντα των πολλών. Η επιλογή τους βέβαια είναι ξεκάθαρη. Αλλά και κοινωνικά και ταξικά μεροληπτική.
Γι’ αυτούς η «κοινωνία» -κι άρα το «κοινωνικό κράτος»-, είναι κάτι το ανύπαρκτο, τόσο ανύπαρκτο, όσο ήταν για την Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο νεοφιλελευθερισμός, στην ποιο ακραία του μορφή, μπορεί να πει κανείς ότι βρίσκει τους ευαγγελιστές του, στους κόλπους αυτών των οργανισμών. Όχι δε μόνο το «κοινωνικό κράτος», μα και το κράτος καθαυτό (το «εθνικό κράτος») είναι έννοιες ασύμβατες με τη διεθνή διάσταση της παγκοσμιοποίησης (όπως την πρεσβεύουν – δηλαδή σε όρους οικονομικούς και εμπορικούς), το «παγκόσμιο χωριό» τους, όπου ένας «δημιουργικός» κόσμος επιχειρηματιών θα προωθεί την παγκόσμια ευημερία (ΤΟΥΣ), όπου η παγκόσμια εργατική δύναμη θα μπορεί να μετακινείται «ελεύθερα» (με στόχο βέβαια την γενικευμένη φτωχοποίησή της) «απολαμβάνοντας» τα «αγαθά» των παγκόσμιων αγορών.
Το μόνο που «ξεχνούν» να μας πουν είναι το ποιος θα είναι ο σερίφης σ’ αυτό το παγκόσμιο χωριό : όμως, αυτό τουλάχιστον, μπορούμε να το υποπτευθούμε χωρίς να χρειάζεται να μας το πουν.
Οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί, «χτυπούν τα καμπανάκια» σχεδόν σε κάθε τους έκθεση. Κάθε καμπανάκι και μια πρόταση για ακόμα λιγότερη ευημερία (ποια δηλαδή ευημερία –λες και υπήρχε και τώρα την παίρνουν πίσω!) των πολλών, μια πρόταση για ακόμα μεγαλύτερη και διαρκέστερη λιτότητα, μια πρόταση για ακόμα λιγότερες διεκδικήσεις, μια πρόταση για ακόμα λιγότερες αξιώσεις ανθρώπινης διαβίωσης. Αυτά είναι τα «καμπανάκια» των ιερέων που λειτουργούν σε νεκρώσιμες ακολουθίες. Τα «καμπανάκια» που τη κάθε φορά που ακούγονται, το γνωρίζουμε : πάλι κάποιοι πολύ σπουδαίοι λόγοι θα υπάρχουν ώστε να θυσιάσουμε και τα ελάχιστα που όμως στα μάτια τους φαντάζονται πολλά.
Βέβαια, δεν μπορούμε να πούμε. Υπήρχαν στο παρελθόν και στιγμές που ήταν εξαιρετικά γενναιόδωροι αυτοί οι οργανισμοί (προσωπικά δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, μα, δέχομαι ότι υπήρξαν και τέτοιες εποχές) : όταν «επέτρεπαν» τη διανομή μεγαλύτερου μερίσματος στην ανάπτυξη για τους πολλούς. Όχι όμως υπερβολικά πράγματα που θα μπορούσε να κάτσει βαριά στο στομάχι του αμάθητου στη καλοπέραση στομαχιού, ή που θα μπορούσε να κακομάθει τους ως φαίνεται έχοντες έφεση προς τις κακές έξεις πολλούς.
Διότι αν υπάρχει κρίση, τότε η λιτότητα είναι επιβεβλημένη. Αν δεν υπάρχει, τότε επειδή είναι αδύνατο να μην υπάρξει κάποια στιγμή στο μέλλον, λόγοι «σύνεσης» επιβάλλουν την «αυτοσυγκράτηση» της κοινωνίας στις αξιώσεις της : όχι αξιώσεις που διαταράσσουν « τις καλές προοπτικές» (ΤΟΥΣ), που μπορεί να απειλήσουν τις «μακροοικονομικές ισορροπίες» (ΤΟΥΣ), που μπορεί να απειλήσουν τα κέρδη (ΤΟΥΣ) που αποτελούν προϋπόθεση για τις επενδύσεις που με τη σειρά τους αποτελούν προϋπόθεση για την αύξηση της απασχόλησης!
Ω Θεέ και Κύριε! Όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος! Πόσες γενιές και γενιές δε θυσιάστηκαν και δε θυσιάζονται γι’ αυτά τα κέρδη, γι’ αυτές τις επενδύσεις, γι’ αυτή την απασχόληση που ακόμα κι όταν υπάρχει, υπάρχει απλά για να διαιωνίζει τη μίζερη ζωή όσων εντάσσονται σ’ αυτή τη δεξαμενή που ακούει στο όνομα «μικρομεσαίοι» ταλαίπωροι!
Και χρειαζόμαστε και διεθνείς συμβουλές για να πετύχουμε τούτη τη μιζέρια; Δεν μπορούμε και μόνοι μας; Μπορούν άραγε αυτοί οι «έγκυροι» διεθνείς αναλυτές, να μας πούνε αν έχουνε καμιά φαεινή πώς θα μπορούσε η ανθρωπότητα να πετύχει ανώτερα επίπεδα διαβίωσης; «Ανώτερα», όχι συγκρίνοντας τα «ανώτερα» (από άποψη εισοδήματος) τμήματα των μικρομεσαίων με τα «κατώτερα» τμήματά τους, μα τα τελευταία με τα «ανώτερα» εισοδηματικά κλιμάκια ας πούμε του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού. Έχουν καμιά συνταγή για μια τέτοια σύγκλιση; Φυσικά δεν περιμένω απάντηση σε κάτι που δεν βρίσκεται απλά έξω απ’ την ιδεολογία τους, μα κι έξω απ’ την πιο τρελή φαντασία τους.