ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑΣαν μικρό παιδί θυμάμαι τον παπού μου να συμβουλεύει τον πατέρα μου «Βρε δεν πα’ να καίγεται το σπίτι σου εσύ πρέπει να κοιτάξεις τον εαυτό σου και το μυαλό σου να είναι ακέραια». Δεν καταλάβαινα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα. Η γενιά του παπού είχε περάσει από φτώχειες, κακουχίες, πολέμους και τα έβγαλε πέρα. Χτίσανε αυτή τη χώρα λιθάρι – λιθάρι, πέτρα πάνω στην πέτρα. Ήταν σκληροτράχηλη και υπερήφανη γενιά. Την παρέδωσαν στους γονείς μας, που προσέθεσαν και αυτοί το κάτι παραπάνω, ήταν άνθρωποι νοικοκυραίοι που ήξεραν τα όρια τους και προσπαθούσαν μέχρι εκεί που μπορούσαν χωρίς υπερβολές και εξάρσεις.. Μετά ήρθε η σειρά μας. Χμ..., εδώ φαίνεται σαν να τα μουσκεύουμε. Εμείς είμαστε πιο μαμόθρεφτοι, μαλθακοί και σιγουράκηδες. Τα βρήκαμε όλα και αρχίσαμε το πάρτα όλα κάτω. Άσε πως έχουμε κάνει τα παιδιά μας. Μπόμποι, μαμάκηδες και χοντρούληδες γεμάτοι χοληστερίνη και τριγλυκερίδια.
Όλα αυτά τα σκέφτεται κάποιος παρατηρώντας την μεγάλη άνοδο των αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια και ειδικά το τελευταίο ενιάμηνο από επιχειρηματίες, ανέργους, ανθρώπους που κατάσχονται τα σπίτια τους από τις τράπεζες λόγω της κακής οικονομικής πολιτικής, της συρρίκνωσης του εισοδήματος τους ή και της πλήρους απώλειας του. Αξίζει τον κόπο να χάνει κανείς τη ζωή του για τους συγκεκριμένους λόγους;. Για μια βρωμοπολιτική;. Γιατί δεν χτυπά το διεφθαρμένο σύστημα που τον έφερε σε τραγική θέση με τον αγώνα του;. Γιατί πρέπει ν’ αφήνει τους ανθρώπους που τον αγαπούν χωρίς την παρουσία του;. Γιατί πρέπει να τον στερούνται οι γονείς του που έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους να τον αναστήσουνε, να τον μεγαλώσουνε;.Γιατί πρέπει να εκδικείται αυτούς που είναι οι δικοί του άνθρωποι; Το αίμα του, όπως λέμε. Γιατί πρέπει να στερείται το πιο όμορφο αγαθό που μας έχει δοθεί από τον Θεό και είναι η Ζωή;.
Και τέλος τί κάνει αυτή η άθλια πολιτεία για να τους στηρίξει με τις κοινωνικές της υπηρεσίες;. Ανθρώπινες ψυχές είναι που χρειάζονται υποστήριξη ειδικών και το κράτος δεν τους την παρέχει. Και συνεχίζει το κράτος τον καννιβαλισμό του μιας που δεν παρέχει ούτε την ελάχιστη ψυχολογική υποστήριξη στην οικογένεια του αυτόχειρα που χρειάζεται όσο ποτέ την ειδική συνδρομή των κοινωνικών υπηρεσιών. Και αν δεν είναι αυτό ένα αρρωστημένο κράτος τί είναι;.