Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης«Το θηρίο που λέγεται λαός χρειάζεται σιδερένια καθοδήγηση:θα χαθείτε αμέσως εάν το αφήσετε να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του. H αληθινή εξουσία των κυβερνώντων θα πάψει να υπάρχει αν ο καθένας αισθανθεί ότι καλείται να τη μοιραστεί. Από τέτοιου είδους υπερβολές προέρχεται η αναρχία…»
Μarquis de Sade:Histoire de Justine
Ενώ οι πολιτικοί αρχηγοί «τηλεμαχούσαν» και οι «δημοσιογράφοι» μας κοκετάριζαν ναρκισσευόμενοι σαν την μαντάμ Σουσού, βαφτίζοντας το εντελλόμενο μήνυμα πληροφόρηση, τρεις σημαντικές ειδήσεις μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε πνίγηκαν «κατά λάθος» στο δρόμο. Για όσους μπορούν και βλέπουν ακόμη πίσω από τα φώτα της ράμπας, οι τρεις ειδήσεις, συνδέονται μεταξύ τους αλλά και με μια τέταρτη.
Η πρώτη είδηση: «ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO), υπολογίζει ότι μέχρι το τέλος του 2009, οι άνεργοι θα φτάσουν τα 239 εκατομμύρια»!
Η δεύτερη είδηση: «Ο ΟΗΕ υπολογίζει, ότι μέχρι το τέλος του 2009 πάνω από 960 εκατομμύρια άνθρωποι δεν θα είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές ανάγκες σε τρόφιμα και προαναγγέλλει μια τεράστια επιδημία πείνας»!
Η Τρίτη είδηση: «Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο υπερ-νεοσυντηρητικός φίλος του Μπους και πρώην εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, ο Robert Zoelick προειδοποιεί για μια γενικευμένη κοινωνική αναταραχή: «κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί. Το καλύτερο είναι να προετοιμαζόμαστε»!
H τέταρτη είδηση έρχεται από τα επιτελεία των κεντρικών τραπεζών αλλά και από τα χρηματιστήρια, που βλέπουν τα κέρδη να συσσωρεύονται όπως τις παλιές καλές εποχές και μιλούν για «το τέλος της ύφεσης, την απομάκρυνση του κινδύνου και την επιστροφή στα κέρδη»! Όταν οι τράπεζες μιλούν για το.........
τέλος της κρίσης, εννοούν την δική τους κρίση την οποία φόρτωσαν πάνω σε εμάς με τις ευλογίες όλων εκείνων που την δημιούργησαν, την καλλιέργησαν επιμελώς και οι οποίοι, όλως παραδόξως, είναι ακριβώς οι ίδιοι, οι οποίοι «θα μας βγάλουν από την κρίση»! Από την ημέρα που παρουσιάστηκε η κρίση μέχρι σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι επικεφαλής όλων των διεθνών οργανισμών και των κεντρικών τραπεζών είναι ακριβώς οι ίδιοι. Αυτό λέγεται ανάληψη ευθυνών.(οι άνθρωποι μας κοροϊδεύουν συστηματικά).
Από πού αντλούν αυτή τη σιγουριά του να μας εμπαίζουν λες και είμαστε μικρά παιδιά; Τι εννοεί ο Robert Zoelick, όταν λέει: «το καλύτερο είναι να προετοιμαζόμαστε»; Σε ποιους απευθύνεται; Σίγουρα σε εκείνους που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και κατευθύνουν τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Ποιες είναι εκείνες οι συνήθεις ύποπτες οργανωμένες ομάδες, που βρίσκονται πιο κοντά στο λαό και μπορούν να μπουν μπροστά και να συντονίσουν αυθόρμητες κοινωνικές εκρήξεις; Στην Ελλάδα, αυτά είναι τα αριστερά κόμματα (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι Πράσινοι και αριστερά πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ). Παρατηρείστε πως συμπεριφέρονται οι περισσότεροι δημοσιογράφοι στους εκπροσώπους αυτών των κομμάτων και της αριστεράς πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ και πως χαϊδεύουν στην κυριολεξία εκείνους του ΛΑΟΣ και τους «καθωσπρέπει» πολιτικούς των δύο μεγάλων κομμάτων. Τις προάλλες, είδα τον κο Καφετζόπουλο των Οικολόγων Πρασίνων στο Alter να του επιτίθενται οι «Υπερπατριώτες» Χατζηνικολάου και Παυλόπουλος σαν να ήταν εχθρός της Πατρίδος. Οσο τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων κυμαίνονται κάτω από το 5-6% είναι συμπαθή. Όταν ανεβαίνει η επιρροή τους στο λαό, γίνονται αίφνης κόκκινο πανί.
Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Εδώ και ημέρες, όλα τα γερμανικά ΜΜΕ έχουν αρχίσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε αριστερά στελέχη του SPD και στο ανερχόμενο κόμμα της αριστεράς Die Linke, αναμοχλεύοντας παλιές ιστορίες και βγάζοντας πάλι στη φόρα γεγονότα από το παρελθόν της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Εντωμεταξύ τα κόμματα της ακροδεξιάς απολαμβάνουν μια άνευ προηγουμένου ασυλία. Στην Τσεχία, στην Ουγγαρία και στις χώρες της Βαλτικής, ακροδεξιά κόμματα που κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές, μιλούν ανοιχτά για μεθόδους «Τελικής Λύσης»(endloesung) εκκαθάρισης των τσιγγάνων και άλλων περιθωριακών ομάδων και μάλιστα με σποτ που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ (Τσεχία).
Η ιστορία αρχίζει και θυμίζει καταστάσεις όπως τις περιέγραφε ο Max Horkheimer πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την άνοδο των Ναζί στη Γερμανία. «Η ατομικιστική αρχή, σύμφωνα με την οποία η ευτυχία ενός ατόμου συνυφαίνεται αναγκαστικά με τη δυστυχία του άλλου είχε εντατικοποιηθεί στο έπακρο. Ο φόβος της ανεργίας και της ανασφάλειας είχε υποκατασταθεί από τον φόβο του κράτους. Στην εθνικο-«σοσιαλιστική»Γερμανία του Χίτλερ και στην Ιταλία του Μουσολίνι ιδιωτικοποιήθηκαν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις κοινής ωφελείας. Στην εθνικο-«σοσιαλιστική» Γερμανία, όλες οι τράπεζες είχαν περάσει σε ιδιωτικά χέρια. Οι μικρομεσαίοι, η πρώην σπονδυλική στήλη του ναζιστικού μηχανισμού είχε διαλυθεί τελείως. Η βασική αρχή των ακροδεξιών κομμάτων ήταν και είναι:»μιλάμε για σοσιαλισμό, μιλάμε εναντίον του μεγάλου κεφαλαίου για να το υπηρετήσουμε καλύτερα αποπροσανατολίζοντας τις μάζες (λαό). Οσο η οικονομία πάει καλά, όσο τα πράγματα γενικώς είναι ελεγχόμενα και ο λαός πειθαρχημένος και υπάκουος, οι λεγόμενοι φιλελεύθεροι είναι δημοκράτες. Όταν τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο, όταν βρίσκονται σε άμυνα, τότε αρχίζουν να αποκαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Δεν θα λερώσουν βεβαίως και οι ίδιοι τα χέρια τους. Με μια μορφή «κοινωνικού αυτορρυθμιζόμενου σεβρομηχανισμού», θα κληθούν να «καθαρίσουν τα σκατά», οι γνωστές φάλαγγες του λούμπεν προλεταριάτου, οι «οργισμένοι πολίτες», εκείνοι, που δεν γνωρίζουν επακριβώς γιατί και πως, αλλά μισούν βρε παιδί μου ότι είναι αριστερό, ότι είναι υπέρ των αδύναμων, των περιθωριακών και ξένων και γενικώς ότι μολύνει την καθαρότητα της φυλής και διχάζει το έθνος.
Αν και οι ιστορικές τους γνώσεις είναι επιφανειακές και μονόπλευρες, τα επιχειρήματά τους δεν είναι εντελώς παρανοϊκά. Νοσταλγούν ένδοξες εποχές εθνικής συνοχής όπως π.χ. τον 4ο και 5ο μ. Χ αιώνα. Αφού εκκαθαρίστηκαν και τα τελευταία απομεινάρια των εθνικών ειδωλολατρών (ελλήνων) και των αιρετικών, όλοι οι κάτοικοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας «μας» (οι λίγοι επιβιώσαντες έλληνες που αλλαξοπίστησαν, οι αρμένιοι, οι φρύγες, οι γαλάτες, οι θράκες, οι βούλγαροι, οι σλάβοι, οι ασσύριοι, οι κούρδοι, κ.α.) έγιναν Χριστιανοί Ρωμιοί(ρωμαίοι πολίτες του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους). Για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία μας δεν υπήρχαν ομοφυλόφιλοι, ειδωλολάτρες, σιωνιστές, αριστεροί, κομμουνιστές (οι πρώτες κοινοβιακές χριστιανικές αγάπες είχαν εκκαθαριστεί), αιρετικοί, αναρχικοί και γενικώς ανθρώπινα παράσιτα. Ολοι οι υπήκοοι ήταν ενωμένοι σαν μια γροθιά.
Αλήθεια, δεν ζούσαν τότε οι άνθρωποι πιο όμορφα; Υπάρχει πιο ωραίο πράγμα να ζεις και να πεθαίνεις για μια αυτοκρατορία, για τους βασιλείς και τους άρχοντες που σου προσφέρουν προστασία, ζεστασιά με δέσμευση ελέω Θεού, δίχως το μαρτύριο του σκέπτεσθαι και του επιλέγειν και εκλέγειν;
Τούτες τις μέρες της Αλωσης της Πόλης , οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν αυτό το κενό ακόμη περισσότερο.
Ο κίνδυνος βεβαίως ελλοχεύει πάντα, αφού εξοντωθούν οι εσωτερικοί οχτροί να βγαίνουν διαρκώς καινούργιοι. Σημασία έχει όμως ότι έχουν χαρτογραφηθεί οι πηγές που βγάζουν τους εσωτερικούς εχθρούς, που υπονομεύουν την κοινωνική ειρήνη και ασφάλεια τους έθνους και έτσι είναι εύκολο να εντοπιστούν έγκαιρα και να «αδρανοποιηθούν». Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκουν απρόσκλητο σύμμαχο την παιδική αρρώστια της αριστεράς που λέγεται σύνδρομο του ενός. Σε μια εποχή που σε όλο τον κόσμο μιλούν για δίκτυα και συνεργασίες, σε μια εποχή που αντίπαλες υπερεθνικές επιχειρήσεις συνεργάζονται ή συγχωνεύονται για να μπορέσουν να επιβιώσουν, η αριστεροί ακολουθούν το νόμο της διάσπασης με ταχύτητες πυρηνικής έκρηξης. Αθελά τους, υπηρετούν με αυτοθυσία αυτό το οποίο κατά βάθος πολεμούν.