Γράφει ο Παντελής ΜπουκάλαςIσως και να την έχω ξαναδεί μια τέτοια σκηνή, τούτη τη φορά ωστόσο, εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης που τη χαρακτηρίζουν δεινή ακόμα κι όσοι την προκάλεσαν και η οποία θρυλείται ότι μας πλήττει όλους λίγο ή πολύ (πολύ τους πολλούς δηλαδή και λίγο, ή καθόλου, τους ολίγιστους), παραξενεύτηκα πολύ περισσότερο: μαγιάτικο το απόγευμα και στη λεωφόρο που κάποτε έβλεπε τη θάλασσα, τη Συγγρού, κατεβαίνει ένα ασκεπές γιωταχί· δεν πάει με μεγάλη ταχύτητα, μάλλον για να προλάβει να γεννηθεί ο φθόνος των «φτωχών», των «κακομοίρηδων» που δεν έχουν στον ήλιο κάμπριο. Η μάρκα από τις πανάκριβες· τα χρώματα δείχνουν πως μόλις βγήκε από το κουτί, αγοράστηκε δηλαδή ακριβώς στην καρδιά της κρίσης. Η ηλικία του οδηγού, ελάχιστα πάνω από τα είκοσι, δεν επιτρέπει να σκεφτείς ότι πρόλαβε να δουλέψει τόσο πολύ ώστε ο ιδρώτας του να επαρκεί για τέτοια κουρσάρα. Ο πατέρας του πάντως θα πρέπει σίγουρα να ’ναι από αυτούς που πάνε με το σταυρό στο χέρι, για να ’χει να δαπανήσει για τον κανακάρη του κάτι ανάμεσα σε πενήντα και εκατό χιλιάρικα, να παίρνει τον αέρα του, να ξεφεύγει κι από τις σκοτούρες της οικονομικής κρίσης.
Μα ποιες σκοτούρες; Ο λεβέντης μας πήρε βέβαια το κάμπριο «για να έχει μόνο τον ουρανό από πάνω του και να αερίζονται τα μαλλιά του» (ίσως και τα μυαλά του), όμως η ανοιχτή τηλεορασούλα στο ταμπλό του ......αυτοκινήτου δείχνει ότι άλλη είναι η έγνοια του: να βλέπει κάποιο από τα κουτσομπολάδικα που δουλεύουν εκείνη την ώρα, έστω κι αν μπορεί να του ξεφύγει καμιά στραβοτιμονιά από την τηλεοπτική του αγωνία και να πάρει κανέναν «κακομοίρη» στο λαιμό του. Αρρώστια; Ναι, μόνο που όταν αναφερόμαστε στην αρρώστια του αυτοκινήτου, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι πρόκειται όντως για πανδημία.
Κάμπριο πολυτελείας, και μάλιστα με ενσωματωμένη τηλεόραση, ώστε να βλέπουμε όταν μας πιάνει βαρεμάρα οδηγώντας και η κουβέντα στο κινητό δεν γιατρεύει την ανία μας, δεν μπορούμε να
πάρουμε όλοι· ακόμα κι αν σφίξουμε αγρίως το ζωνάρι μας για όσα χρόνια μάς απομένουν, δεν θα καταφέρουμε και τίποτα σπουδαίο. Αλλά η τροχοαρρώστια, αρρώστια. Ποια τα συμπτώματά της; Πρώτον, η αύξηση της κατά κεφαλήν ευήθειας, εξαιτίας της οποίας, μόλις ακούσαμε τα μέτρα υπέρ των αυτοκινητεμπόρων, σχηματίσαμε την εντύπωση πως η κυβέρνηση «έχει σχέδιο» για την αντιμετώπιση της κρίσης. Δεύτερον, η κατακόρυφη αύξηση της ευπιστίας μας, λόγω της οποίας καταλήγουμε να πιστεύουμε τις διαφημίσεις των αυτοκινητοβιομηχανιών που μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια και με ρόδες. Πεπεισμένοι λοιπόν από τις αγαθές προθέσεις τους, σπεύσαμε να πλημμυρίσουμε τις αντιπροσωπείες, λες και η οξύτερη ανάγκη μας ήταν ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Μόνο κέρδος, κι αυτό επισφαλές, η λέξη «διελευσιμότητα» που προστέθηκε στο οπλοστάσιο της ελληνικής γλώσσας· «αυξήθηκε η διελευσιμότητα» ακούστηκε λέγων αυτοκινητοπώλης τις, όπερ σημαίνει ότι τουλάχιστον στη λεξικογραφία δεν θα αυξηθεί η ανεργία
Παντελής Μπουκάλας.