Γράφει ο Παντελής ΜπουκάλαςΕβδομάδες τώρα η πολιτική ζωή πορεύεται (ή μάλλον ακινητεί και λιμνάζει) στον αστερισμό του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, και ειδικά του διάσημου ποιήματός του «Αν...»: Η αρχή του, «Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι / τα ’χουν χαμένα» (στη μετάφραση του Ν. Καρβούνη), θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το σήμα μιας κυβέρνησης που εμφανίζεται ταραγμένη, αμήχανη και άβουλη, παγιδευμένη από τα σκάνδαλα που στιγματίζουν τα έργα και τις ημέρες της και όχι από τη σκανδαλολογία, όπως η ίδια αυτοαθωωτικά ισχυρίζεται. Βρισκόμαστε λοιπόν στον αστερισμό των «αν», των υποθέσεων, των εικασιών, των σεναρίων, γεγονός το οποίο απαγορεύει οποιονδήποτε σχεδιασμό που ο χρονικός του ορίζοντας να υπερβαίνει το δίμηνο, εκτός κι αν ο χαρακτήρας του είναι εξόφθαλμα ψηφοθηρικός, όπως λ.χ. η «απελευθέρωση» των ημιυπαιθρίων χώρων και των καταπατημένων εκτάσεων, δηλαδή η νομιμοποίηση της παρανομίας.
Αν, λένε οι σεναριογράφοι, ο κ. Αριστοτέλης Παυλίδης δεηθεί εντέλει να υποκύψει στις πιέσεις που του ασκούνται, δημοσίως και απορρήτως, από φίλους και συντρόφους του, τότε «όλα είναι καλώς καμωμένα»· απλώς θα μείνουν κάμποσες σκιές πάνω από έναν πρώην υπουργό και την .....παράταξή του, αλλά οι σκιές δεν μετράνε ιδιαίτερα στην πολιτική, αρκεί ο αέρας της λήθης ή του ωχαδερφισμού για να τις διασκορπίσει, από κοινού βέβαια με το νόμο περί ανευθυνότητας (συγγνώμη, ευθύνης) υπουργών. Αν πάλι ο κ. Παυλίδης δεν παραιτηθεί και παραπεμφθεί, τότε, με σφόδρα πιθανολογούμενη τη διαγραφή του, οδεύουμε προς διπλές εκλογές, τις οποίες θα κερδίσει το ΠΑΣΟΚ επειδή απλώς η Ν.Δ. δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να μην τις χάσει. Αλλά αν γίνουν εθνικές εκλογές, τότε πολλοί από τους νυν βουλευτές θα χάσουν την έδρα τους, ορισμένοι μάλιστα πριν προλάβουν να συμπληρώσουν τα συντάξιμα· μειώνονται ως εκ τούτου οι πιθανότητες να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» (έτσι αποκαλείται η κατά παραχώρηση και κατά περίσταση ελευθερία των βουλευτών), συναρτώντας δηλαδή την ψήφο τους με πίστη σε αρχές, αξίες και λοιπά άυλα.
Οπότε; Οπότε ιδού και πάλι ο Κίπλινγκ: «Αν ν’ αντικρίζεις σού βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμοια / κι όμοια να φέρνεσαι σ’ αυτούς τους δυο τυραννικούς απατεώνες...» Στην πολιτική, και συνολικά στη ζωή, η απόσταση από το θρίαμβο στη συμφορά, από την άνοδο στην πτώση, δεν είναι μεγάλη, δεν συμπεριλαμβάνεται στα δρομολόγια της «άγονης γραμμής». Το αν διαθέτουμε πολιτικούς ικανούς να κατανοήσουν και, κυρίως, να αντέξουν μια τέτοια μετάπτωση, δηλαδή να μη θολώσει ο νους τους από την αλαζονεία και την αναίτια σιγουριά αλλά να αναλάβουν τις ευθύνες τους έγκαιρα, πριν συμπαρασύρουν τη χώρα στο βάλτωμά τους, είναι κι αυτό της δικαιοδοσίας του Κίπλινγκ.
Παντελής Μπουκάλας