“Για να εξασφαλίσεις την ισότητα ευκαιριών!!!”
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Οταν η πολιτική αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά συμπεριφοράς νονών, οι έννοιες των λέξεων αρχίζουν να χάνουν το αρχικό τους νόημα, όπως ακριβώς στο «Μεγάλο αδερφό»(1984) του Οργουελ.
Εδώ και ημέρες, σε όλες σχεδόν τις πρωτεύουσες των 27 της ΕΕ, έχουν αναρτηθεί αφίσες με πρωτοβουλία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που προπαγανδίζουν τη συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου. Σε μια από αυτές τις αφίσες μας εξηγούν το σημαντικότερο λόγο συμμετοχής στις εκλογές: «Εξασφάλισε την ισότητα ευκαιριών» στις 7 Ιουνίου.
Πιο παραπλανητικό μήνυμα για όσους σκέπτονται ελεύθερα και με γνώμονα τη λογική, δεν θα μπορούσαν να βρουν οι ιθύνοντες της ΕΕ.
Εδώ και χρόνια, μιλούν διαρκώς για «κοινωνία των πολιτών» και για «συμμετοχικές διαδικασίες» αλλά στην πράξη εφαρμόζουν το αντίθετο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα περιφρόνησης της λαϊκής ετυμηγορίας υπήρξε το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα στην Ιρλανδία. Στην προσπάθειά τους να κάμψουν τη βούληση της πλειοψηφίας του ιρλανδικού λαού, έφτασαν στο σημείο να αμφισβητήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών βλέποντας πίσω από αυτό αμερικανικό δάκτυλο, λες και οι ίδιοι δεν προσπαθούν με κάθε τρόπο, με δικά μας μάλιστα λεφτά, να μας πείσουν για το καλό μας πάντα, βεβαίως-βεβαίως, ότι ψηφίζοντας εξασφαλίζουμε την ισότητα ευκαιριών.
Οι άνθρωποι (Μπαρόζο, Σαρκοζί, Μέρκελ) που κατηγορούν τον Ομπάμα, ακόμη και τον Μπράουν, για σοσιαλίζουσες κρατικές παρεμβάσεις υπέρ των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, μιλούν για ισότητα ευκαιριών. Με την προεδρία της ΕΕ στα χέρια ανθρώπων ( κυβέρνηση Τσεχίας), που δηλώνουν ακόμη φανατικοί υπέρμαχοι του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, προσπαθούν να μας πείσουν ότι αν ψηφίσουμε θα εξασφαλίσουμε την ισότητα των ευκαιριών για εμάς και τα παιδιά μας.
Σύμφωνα με έρευνα του....... Ευρωβαρόμετρου, μόνο το 34% των ευρωπαίων πολιτών των 27 δηλώνει ότι θα ψηφίσει στις εκλογές του Ιουνίου. Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα είναι 48%. Οι Εληνες, οι πιο απαισιόδοξοι για το μέλλον και από τους πιο δύσπιστους λαούς έναντι των ξένων, φαίνεται πως είναι οι πιο ευρωπαϊστές, ή οι πιο αφελείς.
Τι σημαίνει άραγε Ισότητα Ευκαιριών;
«Ισότητα ευκαιριών σημαίνει ότι το άτομο δεν συναντά άλλα εμπόδια στη ζωή του παρά μόνον όσα προκύπτουν από τα όρια των προσωπικών του ικανοτήτων». Για όποιον είναι ικανός, (ο ίδιος όχι ο μπαμπάς του), ισχύει ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός μπροστά του. Ολες όμως οι μελέτες των τελευταίων ετών για την σχολική αποτυχία δείχνουν σήμερα το περιορισμένο εύρος της ισότητας ευκαιριών. Τη δεκαετία του 60, το 64% των αποφοίτων των ΑΕΙ προερχόταν από αγροτικές και εργατικές οικογένειες ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Ευρώπη ήταν γύρω στο 6% Σήμερα, προσεγγίσαμε τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Στη Δυτική Αθήνα μόνο το 7% των μαθητών αποφοιτά από ΑΕΙ/ΤΕΙ. Το αντίστοιχο ποσοστό φοίτησης στα βόρεια προάστια είναι πάνω από 45%. Ακόμη και ο πιο τρελός ρατσιστής δε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι τα παιδιά των βορείων προαστίων είναι τόσο πολύ εξυπνότερα από αυτά της Δυτικής Αθήνας. Απλώς, το χρήμα, δηλαδή η κοινωνική προέλευση είναι ο κινητήριος μοχλός και το χαρακτηριστικό γνώρισμα επιτυχίας. Με τα νέα εκπαιδευτικά συστήματα, όπως διαμορφώνονται σε ολόκληρη την Ευρώπη, η ισότητα ευκαιριών φαντάζει σαν φάρσα, για να μην πω κοροϊδία.
Οταν η παρέμβαση του κράτους, θεωρείται βλαβερή και καταστροφική για την ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς, που είναι και το ζητούμενο-φετίχ, πως θα επιτευχθεί η ισότητα ευκαιριών;.
Το «νεοφιλελεύθερο-συντηρητικό μοντέλο», επιδιώκει να διατηρήσει το υπάρχον status quo. Απορρίπτει κάθε ιδέα αλλαγής και μέτρων κατά της ανισότητας. Είναι υπέρ της εγγύησης «να μπορούν να έχουν και οι φτωχοί μια θέση στον ήλιο» αλλά με τη μορφή ελεημοσύνης. Αυτή είναι δυστυχώς η επίσημη γραμμή της ΕΕ. Από εμάς εξαρτάται να την αλλάξουμε στέλνοντας ανθρώπους που σκέπτονται διαφορετικά.
Ισότητα ευκαιριών σίγουρα δεν θα πετύχουμε, διότι, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, το «σοσιαλιστικό μοντέλο» είναι το μόνο που επιδιώκει την πλήρη καθιέρωση ίσων ευκαιριών με κάθε μέσο και αυτό είναι κόκκινο πανί για τους ιθύνοντες της ΕΕ.
Ισότητα ευκαιριών και κοινωνική κινητικότητα κάτω από το κυρίαρχο καθεστώς συσχετισμού δυνάμεων στην ΕΕ, αποτελούν στην πράξη ανέφικτες ευχές και ουτοπικά οράματα.
Όταν το 2000 διατυπώθηκε η λεγόμενη Στρατηγική της Λισσαβόνας, προέβλεπε την επίτευξη της πλήρους απασχόλησης και την εδραίωση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Είδατε να υλοποιείται κάτι από αυτά έστω και κατά προσέγγιση; Γιατί λοιπόν να τους πιστέψουμε;