Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Μάταια θα ψάξει κανείς να βρει στην Αποκάλυψη του Ιωάννη μια λέξη αγάπης και συμπόνιας προς τον συνάνθρωπο. Ολο το έργο διαπνέεται από το ύφος μισαλλοδοξίας της Παλαιάς Διαθήκης και ίσως αυτό να ήταν ο λόγος που δεν συμπεριλαμβάνεται στα επίσημα βιβλία του κανόνος της Εκκλησίας.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε 2000 χρόνια μετά από έναν εν Χριστώ Αδερφό του Ιωάννη.
«Και προδίδοντας τη δεδηλωμένη πλειοψηφία των πολιτών ( η κυβέρνηση) καλεί σε διάλογο ποιους; Τις συνδικαλιστικές μαφίες των μειοψηφικών κομμάτων; Καλεί όσα δύστυχα μαθητούδια έχουν στρατωνιστεί στον κομματικό γενιτσαρισμό του «μαθητικού κινήματος»; …Τα μειοψηφικά κομματικά απολειφάδια του Κοινοβουλίου. Συνεχίζουν «με καινούργιες μορφές πάλης» το πραξικόπημα του 1946-1949. Ποντάροντας στην αλογία της ψυχολογίας του όχλου ελέγχουν τις λυμφατικές κυβερνήσεις των ασπόνδυλων «πολυσυλλεκτικών» κομμάτων εξουσίας με όπλο γκανγκστερικούς εκβιασμούς στο τραπέζι διαλόγων».
2000 χρόνια μετά, από έναν βολεμένο φιλόσοφο της θεολογίας και όχι εξόριστο στην καταραμένη τότε Πάτμο, θα περίμενε κανείς έναν άλλο διαφορετικό λόγο αγάπης και παρηγοριάς, ακόμη και για τους εχθρούς, τα απολωλότα πρόβατα, που «ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Λέω θα περίμενε κανείς και εννοώ κάποιον, που δεν γνωρίζει τη φύση των ανθρώπων και μάλιστα των φανατισμένων, εκείνων που τις νύχτες συνομιλούν με το Θεό με τη μορφή παραληρήματος και του υπόσχονται πως θα είναι πιστοί υπηρέτες-στρατιώτες του. Τον τελευταίο καιρό, τα άρθρα του εν λόγω «εν Χριστώ αδελφού», χύνουν δηλητήριο. Εχω την εντύπωση πως βλέπει παντού γύρω του συνδικαλιστές, άθεους κομμουνιστές, αριστερούς, και κουκουλοφόρους, εχθρούς της έννομης τάξης με το χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρὸς αὑτῶν τῆς δεξιᾶς ἤ ἐπὶ τῶν μετώπων αὑτῶν, με τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἤ τὸν ἀριθμὸν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ (666). .
Σε άρθρο του με τίτλο, «Προς ένα νέο Οικουμενισμό», ο εν λόγω καθηγητής γράφει: «Ο τρόπος που ο σύγχρονος κόσμος προσλαμβάνει την έννοια της ελευθερίας με αφήνει αδιάφορο. Είναι η ελευθερία που νοείται ως η δυνατότητα της απεριόριστης επιλογής: η ικανότητα να διαλέγει κανείς ανάμεσα σε διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές πεποιθήσεις, διάφορα πολιτικά κόμματα, εφημερίδες κ.λπ. Το δικαίωμα, με άλλα λόγια, του ατόμου στην χωρίς όρια επιλογή. ………Η ελευθερία που με ενδιαφέρει είναι εκείνη που καταργεί τους περιορισμούς του κτιστού κόσμου…. Θέλω μία επιστήμη που να με καθιστά ικανό, μέσα από την πραγματικότητα και τη σπουδή της φύσης, να φθάσω στη γνώση του προσώπου του Δημιουργού. . Πρέπει …….. ώστε κάποια μέρα να κατορθώσουμε να ψάλλουμε μαζί πώς, με τον θάνατο κανείς μπορεί να νικήσει τον θάνατο».
Και το ερώτημα είναι: Όταν έναν άνθρωπο τον ενδιαφέρει μόνο ο άκτιστος κόσμος και η συνάντηση με τον δημιουργό, και η μοναδική του νοσταλγία-εμμονή, είναι το «θανάτω θάνατον πατήσας», γιατί άραγε ασχολείται με τα τετριμμένα και ανούσια επίγεια. Προς τι όλα αυτά τα σοβινιστικά και εθνικιστικά παραληρήματα, αφού αυτός ο κόσμος είναι μόνο ένα απειροελάχιστο στάδιο δοκιμασίας πριν την απέραντη αιωνιότητα του Παραδείσου;
Αυτή ήταν πάντα μια απορία μου που έχει πολλούς αποδέκτες, που καθορίζουν την ελευθερία μου και τη ζωή μου, ενώ εκείνων τους είναι παντελώς αδιάφορη ή καμώνονται πως πιστεύουν σε αυτά που λένε, για να παραμένουν οι πολλοί ηλίθιοι, ώστε εκείνοι να παραμένουν έξυπνοι.