Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΘυμάμαι πως στις θορυβώδεις γενικές συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ κατά το βρώμικο 1989 είχα εγκαίρως προειδοποιήσει για το δουλικό «άρατε πύλας» στην ενημερωτικά αλλά και ψυχαγωγικά ανεξέλεγκτη είσοδο των ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών στο πολιτικό πεδίο. Σημείωσα τότε έναν προς έναν τους κινδύνους που δεν αφορούσαν αποκλειστικά την επιβίωση του ιδιότροπου είδους μας στο χώρο της επαγγελματικής ζωής, αλλά πρωτίστως τους κινδύνους της πολιτικής και κοινωνικής αστάθειας που θα προκαλούσε η υπό-υπέρ και παρα-πληροφόρηση, τονίζοντας εμφαντικά την απώλεια του επαγγελματικού μας κύρους. Κατ’ αρχήν ατομικά εκείνων που θα υποδύονταν για λόγους ματαιοδοξίας ή φιλαργυρίας τους γελωτοποιούς των καναλαρχών και στην συνέχεια συλλογικά αφού η εικόνα τους θα συμπαρέσυρε και τους «αθώους» υπολοίπους. Γεγονός που αναπόφευκτα θα μας οδηγούσε σε αιματηρή σύγκρουση με την σκοτεινή ουρά τού ετερόφωτου μετεωρίτη των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, επειδή ευθύς εξ’ αρχής δεν είχαν τεθεί αυστηρότατοι κανόνες για την αδειοδότηση της λειτουργίας τους. Κανόνες που θα προστάτευαν τόσο την επαγγελματική μας αξιοπρέπεια όσο και την λαϊκή ενημέρωση που ήταν και παραμένει η ψυχή της δημοκρατίας.
Να που όμως άδικο έχει όποιος έχει δίκιο αλλά πολύ νωρίς κι εγώ τότε αγνοούσα αυτή την νομοτελειακή αρχή της Γιουρσενάρ. Με συνέπεια να υποστώ, σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και ανοίκειες επιθέσεις, επειδή με τις υποδείξεις μου μουτζούρωνα τα χρώματα της σκηνοθετημένης γιορτής. Η ευφορία των συναδέλφων για την διεύρυνση των σημείων εργασίας ήταν ευθέως ανάλογη ενός ουσιομανούς που μόλις είχε πάρει την δόση του. Οι κατά κανόνα οξύτατες αισθήσεις τους είχαν νεκρωθεί. Ή πιο σωστά έβλεπαν το τυρί αλλά όχι και την φάκα. Που την κατάλαβαν μόνον όταν βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στις δαγκάνες της. Και μάλιστα συντομότερα απ’ όσο κι εγώ υπολόγιζα. Για να φτάσουμε σήμερα με τα τεκταινόμενα στον ALRHA (υποδόρια και αλλού), στην δραματική συρρίκνωση του πεδίου απασχόλησής μας, την μισθωτή ανεργία εξ’ αιτίας της μετάλλαξής μας σε κατ’ αποκοπή εργαζόμενους, τον κατά συρροή και εξακολούθηση εξευτελισμό μας στα μάτια του λαού και την πρόσφατη σύγκρουση των βουβαλιών με αφορμή το 2%. (Πρόκειται για το δίχως παραστατικά ποσοστό επί του συνολικού τζίρου των μέσων μαζικής επικοινωνίας το οποίο είχε από το 2004 με ημερομηνία λήξης όπως τα γιαούρτια νομοθετηθεί, και επαναφέρεται τώρα σε νέα εκδοχή. Προφανώς για να μην το καταπίνουμε ληγμένο. Έξυπνοι αναγνώστες είστε αντιλαμβάνεστε τι ακριβώς σημαίνει και ποιο το μέγεθος της διαπλοκής αλλά και τους λόγους που οι εργολάβοι το υποστηρίζουν αντιθέτως με τον εφοπλιστή που το καταπολεμά.)
Όχι το κείμενο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ενός κομπασμού για την δικαίωσή μου, επειδή η επιβεβαίωση μιας καταστροφικής πρόβλεψης, στην οικονομία ονομάζεται κέρδος αρνητικό. (Σουμάχερ). Τον προβληματισμό μου καταθέτω για το δηλωμένο και όχι άδηλο αύριο στην Οργουελική περίπτωση που αυτό θα προσδιοριστεί από το θλιβερό χθες. Επειδή τόσο το σήμερα όσο και το αύριο στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας (πλέον του διαδικτύου μη εξαιρουμένου) είναι αλληλένδετα με το σήμερα και το αύριο του λαού για τον απλούστατο λόγο του ότι οι πολιτικές οικονομικές και κοινωνικές μας επιλογές με βάση την ενημέρωσή μας από αυτά εξαρτιέται. Γι αυτό ας μην εγκαταλείψουμε τα πράγματα στην τύχη τους. Μπορεί έτσι να ήλθαν αλλά έτσι να μην πάνε..
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr