Γράφει ο ΕυθύλογοςΥποθέτω πως δεν υπάρχει κανένας εχέφρων που να θεωρεί τα επεισόδια που ακολούθησαν την αποτρόπαια πράξη του ειδικού φρουρού ως «κεραυνό εν αιθρία».
Από αυτή εδώ την ταπεινή θέση γράφαμε σε ανύποπτο χρόνο (01/06/2008) κλικ ως επίλογο της τότε ανάρτησης, τα εξής:
«Δεν είναι λοιπόν δυνατόν οι αγοραίοι νόμοι να καθορίζουν τους κοινωνικούς νόμους.
Το αντίθετο μάλιστα. Οι νόμοι της αγοράς οφείλουν να υποτάσσονται και να προσαρμόζονται στους νόμος της κοινωνίας.
Αν παραβλέψουμε αυτή την αλήθεια – και σε μεγάλο βαθμό την έχουμε παραβλέψει - τότε οι καταλήψεις δε θα αποτελούν παρά ελάχιστο δείγμα κοινωνικής απορρύθμισης και αναταραχής μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές θύελλες.
Χρέος των αρμοδίων είναι να τις προλαμβάνουν και όχι να τις ενισχύουν με άστοχες ενέργειες.»
Το πόσο ανταποκρίθηκαν οι αρμόδιοι στο χρέος της πρόληψης, φάνηκε αυτές τις μέρες.
Αλλά και να ήθελαν μάλλον ελάχιστα μπορούσαν πλέον να συνεισφέρουν στην κοινωνική γαλήνη. Το τρένο κινείται εκτός τροχιάς από καιρό. Τώρα είμαστε πια στη φάση της σύγκρουσης. Και αποσαφηνίζω.
Από την εποχή της μεταπολίτευσης και εντεύθεν ζούμε σε ένα καθεστώς γενικευμένης παραβατικότητας. Δεν υπονοώ βέβαια ότι το καθεστώς των εγκληματιών της χούντας είχε καμιά σχέση με την νομιμότητα, απλά περιορίζομαι σε πιο πρόσφατο χρόνο.
Το παραβατικό περιβάλλον αρχίζει με την έλλειψη στοιχειώδους κοινωνικής συμπεριφοράς και προχωράει σε τροχαίες παραβάσεις όπου ο καθένας θεωρεί «μαγκιά» να υπερβεί το όριο ταχύτητας, να παραβιάσει το Stop ή το κόκκινο και κυρίως να παρκάρει όπου θέλει.
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, η πρώτη απαράδεκτη κατάληψη, είναι η κατάληψη των πεζοδρομίων από τα αυτοκίνητα. Και βέβαια αν επέμβει ο τροχονόμος έχουμε τη δικαιολογία έτοιμη. «Μια στιγμούλα το άφησα κυρ – τροχονόμε».
Εδώ κοτζάμ εφτάχρονη χούντα απαλλάχτηκε με το «στιγμιαίο» και θα καταδικάσουμε τον ασυνείδητο βλάκα που έπιασε για τρεις ώρες το πεζοδρόμιο;
Άλλωστε αν μας κόψει κλήση ο τροχονόμος έχουμε πάντα έτοιμη και την πλάγια λύση.
Έλληνας και γλείψιμο πάνε πακέτο!
Η αναξιοπρέπειά μας είναι τέτοια που για να σβήσουμε μια κλήση, καταφεύγουμε από τον γνωστό του γνωστού μέχρι το βουλευτή «μας». Συνήθως τον θεωρούμε – και τον θέλουμε κάτι σαν υπηρέτη μας, που πρέπει να βγάζει όλη τη «βρωμοδουλειά». Γι’ αυτό και ψηφίζουμε τέτοιας ποιότητας εκπροσώπους.
Οι καταλήψεις πεζοδρομίων συνεχίζουν με τα τελάρα των μανάβηδων και προχωρούν στα «τραπεζάκια έξω» και γενικά στα καταστήματα που οι καταστηματάρχες θεωρούν ότι το πεζοδρόμιο και μέρος του δρόμου είναι προέκταση του καταστήματός τους. Δεν εννοώ όσους πληρώνουν τους χώρους που καταλαμβάνουν με συμφωνίες αμφίβολης νομιμότητας με τους οικείους δήμους.
«Μικροπράγματα» θα σκεφτεί κάποιος.
Συμφωνώ, μικροπράγματα αλλά δίνουν την εικόνα μιας κοινωνίας - μπάχαλου και το χειρότερο, καλλιεργούν μια διεστραμμένη αντίληψη περί τάξης και νομιμότητας, που έχει ως συνέχεια την κατάληψη ή την ανοχή στην κατάληψη των παραλιών, της παραλιακής, την κατάληψη και οικοπεδοποίηση δημοσίων εκτάσεων και πάει λέγοντας. Όλα αυτά που μπορεί να φαίνονται σήμερα παρονυχίδες, παίζουν το ρόλο τους στη αντίληψη που διαμορφώνουμε περί υποχρεώσεων, δικαιωμάτων, σεβασμού κλπ.
Γνωρίζετε πολλές οικοδομές χωρίς πολεοδομικές παραβάσεις;
Κάθε παρανομία – όσο «μικρή» κι αν είναι, στερεί δικαιώματα ή προξενεί ζημιά σε κάποιους άλλους.
Όταν καταλαμβάνω το πεζοδρόμιο, στερώ τα δικαιώματα των πεζών.
Όταν υπερβαίνω το επιτρεπτό οικοδομικό ύψος, στερώ το φως, τον αέρα και τον ήλιο του γείτονα, δηλ. τα απαράγραπτα φυσικά του δικαιώματα.
Όταν τρακάρω ένα σταματημένο αυτοκίνητο και «την κοπανάω» χωρίς να αφήσω την κάρτα μου, προξενώ φθορά στην περιουσία κάποιου και εν γνώσει μου αδιαφορώ.
Γιατί λοιπόν αυτοί οι άλλοι να σεβαστούν τα δικά μου δικαιώματα και τη δική μου περιουσία;
Δυστυχώς η Ελλάδα δεν είναι μόνον «ένα απέραντο φρενοκομείο», είναι και «ένα απέραντο εκτροφείο παρανομίας».
Περιορίζομαι σε αυτές τις στοιχειώδεις και γνωστές περιπτώσεις και δεν υπεισέρχομαι σε χώρους όπως π.χ. διαφθορά στις δημόσιες υπηρεσίες, σκάνδαλα σε πανεπιστήμια και μοναστήρια, ναρκωτικά, φοροδιαφυγή, ληστείες, «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» και άλλα εγκλήματα ων ουκ έστιν αριθμός που δεν διαλευκαίνονται ή και όταν διαλευκαίνονται, η ποινή είναι δυσανάλογα μικρή .
Και βέβαια όσο οι παραβάτες αισθάνονται ότι δεν απειλούνται, τόσο αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και πολλαπλασιάζονται.
Αλλά από που να αισθανθούν απειλή;
Από τον χώρο της δικαιοσύνης; Λέτε το μαχαίρι της κάθαρσης να έφτασε στο κόκαλο του παραδικαστικού κυκλώματος; Ή μήπως κάποιοι εξακολουθούν να παίζουν το παιγνίδι τους, τραγουδώντας το δικό τους «είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοιδεκατρείς»;
Ποιος αισθάνεται ότι έχει ο ίδιος την ηθική νομιμοποίηση για να απαιτήσει και από τους άλλους νομιμότητα;
Οι πολιτικοί; Προλαβαίνουν από τα σκάνδαλα και από τις «θεμιτές» φιλοδοξίες τους;
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Και δεν εννοώ μόνον τα τωρινά λουλούδια.
Ποιος θα προστατεύσει και το κράτος και τους πολίτες;
Οι διευθυντές των υπηρεσιών; Μα οι περισσότεροι δε μπορούν να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι είναι διευθυντές γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι υπάρχουν ασυγκρίτως ικανότεροι υφιστάμενοί τους αλλά προτιμήθηκαν αυτοί στις «κρίσεις» (χα χα χα) λόγω κομματικής προσήλωσης. (Βλέπετε η αξιοκρατία πάει γόνατο!)
Έτσι αδυνατούν ακόμη και «να το παίξουν» διευθυντές και το μόνο που κάνουν είναι να περιμένουν να περάσει ο καιρός για να πάρουν τη συνταξούλα τους και να πάνε στο σπιτάκι τους.
Μήπως οι αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης; Μα πλην ελαχίστων, οι υπόλοιποι αν δεν ήταν υπό την προστασία κάποιου κόμματος δε θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους. Και συχνά - δηλ. σχεδόν πάντα - δεν πείθουν για την διαχειριστική νομιμότητά τους;
Δυστυχώς η διάβρωση και η διαφθορά είναι ολική.
Άλλωστε και διεθνώς κατέχουμε μια από τις πιο «επίζηλες» θέσεις.
Μέσα σ’ αυτό το γενικευμένο κλίμα παρανομίας, αμβλύνεται ο σεβασμός στα δικαιώματα των συνανθρώπων μας και κυριαρχεί το πρωτόγονο εγώ.
Όταν λοιπόν οι σημερινοί νέοι – που μεγάλωσαν σε τέτοιο κλίμα και διαμόρφωσαν αντίστοιχες αξίες – βρίσκονται αντιμέτωποι και με ένα αδιέξοδο μέλλον, με το φάσμα της ανεργίας ή με την αμοιβή – φιλοδώρημα των 700 € είναι προφανές ότι δημιουργείται ένα κοινωνικά εκρηκτικό μείγμα, το οποίο χρειάζεται μια αφορμή για να εκραγεί. Και εδώ δόθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο!
Και αν δεν μας αρέσει η Αστυνομία μας [1] πρέπει να προβληματιστούμε για τις προτιμήσεις μας.
Δεν θέλουμε λιγότερο κράτος; Δεν θέλουμε λιγότερα δημόσια έξοδα και άρα λιγότερες κοινωνικές παροχές;
Δεν ξέρουμε ότι αυτό σημαίνει λιγότερη και χειρότερη Αστυνομία, λιγότερα και χειρότερα Δημόσια Σχολεία, λιγότερα και χειρότερα νοσοκομεία και πάει λέγοντας με τελικό επακόλουθο λιγότερο και χειρότερο πολιτισμό δηλαδή λιγότερη αξία στην προσωπική ζωή;
Και δυστυχώς ο πολιτισμός χρειάζεται αιώνες για να δημιουργηθεί αλλά αρκούν λίγες ώρες για να καταστραφεί και να επιστρέψει ο άνθρωπος στο επίπεδο του ζώου.
Έχει αποδειχθεί πολλάκις!
* * * * * * * * *
[1] Ο Υπολοχαγός Κάλεϋ απολογούμενος στο δικαστήριο για τις σφαγές στο Μι – Λάι του Βιετνάμ (15 Μαρτίου 1968) ξεκίνησε την απολογία του ως εξής:
«Αναγνωρίζω ότι ο Αμερικανικός Στρατός στο Βιετνάμ, είναι ένα τέρας του Φρανκεστάιν. Πριν τον καταδικάσετε όμως σκεφτείτε ότι είναι δημιούργημα του Αμερικανικού Λαού».
Ευθύλογος