Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Εδώ και χρόνια ένιωθα την ανάγκη να γράψω κάτι για έναν ξεχωριστό άνθρωπο, πρότυπο αυταπάρνησης και ήθους, που σημάδεψε με το πέρασμά του την εκπαιδευτική και κοινωνική ζωή της Δράμας αλλά και την προσωπικότητα όσων τον γνώρισαν από κοντά. Νομίζω πως σήμερα, σε μια εποχή κρίσης αξιών και ελλείμματος σε πρότυπα ζωής, ήρθε η κατάλληλη στιγμή. Ηταν άνοιξη του 1963. Καθώς παίζαμε, στο διάλειμμα, στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων της Δράμας, έκανε την εμφάνισή του ένας ψηλός, ξανθός γερμανός με ένα ξύλινο πόδι. Ηταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που βλέπαμε γερμανό. Τον περιτριγυρίσαμε και το πρώτο πράγμα που τον ρωτήσαμε, αν θυμάμαι καλά, ήταν, «αν το πόδι του το έχασε στο Στάλινγκραντ». Πράγματι έτσι ήταν. Ηρθε 18 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου για να ευχαριστήσει τον άνθρωπο που του έσωσε τη ζωή. Ειχε πιαστεί αιχμάλωτος στις μάχες του Οχυρού της Δράμας. Οι λίγοι εναπομείναντες του λόχου, με ανθυπολοχαγό τον Κραχτίδη, οι οποίοι είχαν δει δεκάδες συντρόφους τους να πεθαίνουν δίπλα τους από τα πυρά των γερμανών ήθελαν να τον εκτελέσουν επιτόπου. Ο ανθυπολοχαγός Δημήτρης Α. Κραχτίδης, πιστός στις διεθνείς συμφωνίες περί αιχμαλώτων πολέμου αλλά πάνω απ όλα πιστός στον εαυτό του, είχε πει στους άνδρες του «μόνο πάνω από το πτώμα μου». Μπορεί η ενέργεια αυτή να κόστισε τη ζωή σε άλλους, έλληνες και ρώσους. Με αυτή όμως τη λογική έχουν εκτελεστεί δεκάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, πολλοί από τους οποίους ήταν αθώοι.............
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ