Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΗ νεοφιλελεύθερη επίθεση κατά των δημοσιογραφικών ταμείων μόνο τυχαία δεν ήταν. Αλλά για να είναι επικοινωνιακά επιτυχής πασπαλίστηκε από τους κυβερνώντες με την ζάχαρη άχνη του δήθεν πολυτελή (!) τους χαρακτήρα απέναντι στις παράγκες πολλών άλλων ασφαλιστικών φορέων, παραλείποντας συνειδητά να τονίσουν, πως με τις δικές τους χειρουργικές επεμβάσεις περιήλθαν τα «άλλα» στην δεινή αυτή θέση.
Τινάζοντας ωστόσο την κυβερνητική άχνη, αποκαλύπτεται η τούρτα με τα σκατά των σιχαμερών προθέσεών τους. Δηλαδή την εξής μία. Η άρση της ασφαλιστικής δικλείδας, που απομόνωνε αεροστεγώς τα δηλητηριώδη εργοδοτικά αέρια κατά των δημοσιογράφων εκείνων, οι οποίοι πρόβαλαν ενστάσεις στις τυχοδιωκτικές απαιτήσεις τους.. Έτσι προστατευμένος ο δημοσιογράφος συχνά αλλά και ηχηρά διατύπωνε τις αρνήσεις του προς όφελος της κοινωνίας. Στο πλάι του έστεκε σύμμαχος ισχυρός ένας ασφαλιστικός φορέας που κάλυπτε επαρκώς τουλάχιστον τις ανάγκες περίθαλψης του.
Κάτι που ποτέ δεν άρεσε στους «ΔΟΛίους» των βορείων προαστίων. Υπό το πρόσχημα του αγγελιόσημου προσέφυγαν πρόσφατα στην Δικαιοσύνη με την ψευδαίσθηση πως αφού την ελέγχουν την πολιτική εξουσία κρατούν την ευνοϊκή της απόφαση στην τσέπη.. Απέτυχαν προς τιμήν της πανηγυρικά. Το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο της χώρας απέρριψε τελεσίδικα την προσφυγή τους με ψήφους έντεκα έναντι δύο υποχρεώνοντάς τους σε άτακτη υποχώρηση για τις χλιδάτες τους τερατοφωλιές. Δεν λούφαξαν ωστόσο. Καραδοκούσαν. Και δοθείσης της ευκαιρίας με την «ασφαληστρική» λεηλασία του νεοδημοκρατικού συρφετού εφόρμησαν ξανά συνεπικουρούμενοι από τους στρατηγικούς τους συμμάχους. Την νομοθετική εξουσία. Που τους πρόσφερε την κεφαλή των δημοσιογράφων στο πιάτο αποκόπτοντας το σώμα από την αιμοδοσία του κύριου ασφαλιστικού του φορέα. Το ΤΣΠΕΑΘ. Συνέπεια αυτού ήταν οι συνάδελφοι σήμερα να στέκουν με το ένα πόδι πάνω στο εργοδοτικό έλεος και το άλλο στο πουθενά. Σαν το μετέωρο βήμα του πελαργού. Διάνα! Μ΄ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Καταβροχθίζοντας το ένα παύουν να πληρώνουν τις ασφαλιστικές εισφορές και των κομμωτριών τους ακόμη, (για τους δημοσιογράφους δεν πλήρωσαν ποτέ), και τσακίζοντας στις μασέλες τους το δεύτερο μεταμορφώνουν τους δημοσιογράφους σε όργανα των πολιτικών τους διαστροφών με άμεση και αρνητική απήχηση στο προϊόν της δουλιάς τους ! ( αρνούμαι το «ι» με «ει» γιατί παραπέμπει στην δουλεία)
Υπάρχει ωστόσο πολιτική και συνδικαλιστική συνυπευθυνότητα. Η πρώτη συνίσταται πως και τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ ΣΥΡΙΖΑ) είχαν ήδη ανοίξει προγραμματικά τις πύλες του παραπληροφοριακού ολέθρου προβάλλοντας αβασάνιστα την ισοπεδωτική ενοποίηση των ταμείων. Και η συνδικαλιστική επειδή κάτω από την κάλυψη μιας φάλτσας επαναστατικής τρομπέτας που ηχούσε παράταιρα διεθνιστικούς θούριους συμμαχούσε με τον εχθρό. Και πότε; Όταν οι συμπολεμιστές τους βομβαρδίζονταν από την κυβέρνηση τους εργοδότες και τον παραπληροφορημένο λαό ανηλεώς.
Να πως φαντάζει οξύμωρο σχήμα να προβάλλεται η ηθική της παραδοσιακής δημοσιογραφίας απέναντι στον σημερινό δημοσιογράφο που κατάντησε επαίτης της εργασίας του. Άλλοι καιροί άλλα ήθη. Τότε η εργοδοσία αντιπροσωπευόταν από ιερά τέρατα του τύπου που έστω δυστροπώντας επέτρεπαν για παράδειγμα στον αδελφό του Άρη του Βελουχιώτη, τον Μπάμπη τον Κλάρα να αρθρογραφεί καθημερινά στην συντηρητική Βραδυνή. Γιατί οι δυνάμεις του κάθε Μέσου μετρούνταν. Απτά. Φύλλο το φύλλο. Σήμερα ανακοινώνονται ως υπόθεση εργασίας αυθαίρετοι αριθμοί τηλεθέασης που καθιστούν τον δημοσιογράφο υποχείριο των χορηγών του.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr