Γράφει ο Ευγένιος ΑνδρικόπουλοςΣτην Μεσαιωνική αντίληψη της δουλικής εργασίας προχωρά το Εοκικό κατεστημένο με την σύμφωνη γνώμη όλων των Φιλελεύθερων, Νεοφιλελεύθερων, ακροδεξιών Σοσιαλοδημοκρατικών αλλά και ορισμένων μελών των κατ’ οικονομία και μάλλον κατ’ ευφημισμό ονομαζομένων αριστερών κομμάτων..
Το αποκαλυπτικό αυτό «τσίτωμα» στα όρια της βιολογικής αντοχής αλλά και πολιτικής ανοχής των εργαζόμενων ακούστηκε (και πάντως όχι από τα ΜΜΕ) από μια αιφνιδιαστική και ηχηρή κόντρα μεταξύ του ΚΚΕ και ενός ευρωβουλευτή από τον Σύριζα. Συγκεκριμένα του Δημήτρη Παπαδημούλη. Αλληλοκατηγορούνται για το ποιος έβαλε στις επιτροπές την υπογραφή του κάτω από ποια θέση. Άρνησης ή κατάφασης στην δια του ελαστικού εξηνταπεντάωρου εξόντωση των ήδη υπό συνθήκες δουλείας εργαζόμενων.
Αν σ’ αυτό προστεθεί και η στυγνή, αναιτιολόγητη και δίχως ν’ ανοίξει μύτη απόλυση δημοσιογράφου από το επίσημο έντυπο του ΚΚΕ τον Ριζοσπάστη, διερωτάται κανείς αν τα κόμματα αυτά πάνω στα οποία οι λαοί έχουν χρόνια αποθέσει τα όνειρά τους για μια αξιοπρεπή ζωή, σύρθηκαν από τις σειρήνες του επιλεκτικού πλούτου στην αμαχητί υποταγή και εγκατέλειψαν το προλεταριάτο στην προδιαγεγραμμένη μοίρα του.
Μάλιστα η απόλυση του Ανδρέα Κωστάκη από τον Ριζοσπάστη πυροδότησε μια σειρά από ενδοδημοσιογραφικές αντιπαραθέσεις για το ποιες είναι οι «θεσάρες» που καταλήφθηκαν στα «Μεγάλα» Κανάλια από κόκκινους δημοσιογραφικούς ανθούς, λησμονώντας το ποια είναι η «θεσάρα» που κατέλαβε για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς (ή μήπως και άλλους) το επίσης δημοσιογραφικό αλλά γαλάζιο λουλούδι της συντηρητικής παράταξης στους κήπους του ΚΚΕ.
Τούτα και άλλα πολλά θα ήταν ανάξια λόγου αν οι βασικές μας αρχές δεν είχαν υποταχθεί στην ασύδοτη αγορά που στένεψε το ταξίδι της ζωής μας τόσο, ώστε να το μετράμε με αριθμημένες θέσεις εργασίας. Έτσι είμαι απολύτως πεπεισμένος πως το εξηνταπεντάωρο στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα περάσει τιμητικά. Σαν σε παρέλαση. Όπως και η λευκή βίβλος. Ουδείς θα σταθεί όρθιος και ηρωικά απέναντί του. Επειδή οι ήρωες είναι γεννήματα της στιγμιαίας ισχυρής πίεσης και της αναγκαιότητας. Κι αυτοί οι όποιοι αυτοί εθνικά εκεί στις Βρυξέλλες ούτε πίεση νιώθουν ούτε την στιγμή αντιλαμβάνονται μα ούτε και ανάγκη έχουν.
Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr