Έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση

Γράφει ο Ευθύλογος

Φίλοι μου, από τον Ιούλιο ακόμη είχα διατυπώσει την άποψή μου στο καφενείο, για τη χρονική στιγμή της διαγραφής του κ. Τατούλη.

Συγκεκριμένα στην ανάρτηση με τίτλο Τατούλη συνέχεια . . . και όχι μόνον (Κλικ) έγραφα:

Όσο για τις εξελίξεις έχουμε καιρό μέχρι να . . . σφίξουν τα κρύα.
Τότε θα τα ξαναπούμε, δίπλα στην ξυλόσομπα στο κουτσό τραπεζάκι που ποτέ δεν καταφέραμε να το στήσουμε στα 4 πόδια και κουνιέται συνέχεια χύνοντας σε κάθε κούνημα κι από λίγο καφέ.
Ε! Δεν πρόλαβε να πέσει η θερμοκρασία και ν’ ανάψουμε τις σόμπες – για καλοριφέρ και για θερμοσυσσωρευτές ούτε σκέψη με τέτοια κρίση – και το πολιτικό θερμόμετρο ανέβηκε στα ύψη!
Όταν κάποιοι άλλοι μιλούσαν και έγραφαν τότε για διαγραφή το πολύ – πολύ μέχρι τον Σεπτέμβρη, για να προηγηθεί η «σκάντζα» με τον κ. Κουκοδήμο, τούτη η ταπεινή στήλη προσδιόριζε με ακρίβεια . . . θερμομέτρου την ημερομηνία διαγραφής του βουλευτή.
Κανονικά θα έπρεπε να προβάλει δεόντως την επιτυχία ο Καφετζής αλλά ξέρει πολύ καλά ότι τέτοιου είδους επιτυχίες συνοδεύονται από γενναία bonus της εργοδοσίας προς τον εργαζόμενο και προτίμησε να κάνει τον . . . καφετζή. Εξάλλου μας βρήκαν κι άλλα αυτές τις μέρες. Έτσι τον συγχωρώ.
Λυπούμαι που λόγοι . . . δεοντολογίας δεν μου επιτρέπουν να αποκαλύψω τις πηγές μου. (Αυτό δεν ισχυρίζονται όλοι;)
Και για να μη δημιουργηθεί η εντύπωση ότι η ενημέρωσή μου οφείλεται στα «κοννέ» που έχω στη Ν.Δ., σας πληροφορώ ότι εκείνη την εποχή, οι ίδιοι δεν ήξεραν ακόμη ούτε αν θα τον διαγράψουν! Πολύ περισσότερο δεν ήξεραν το πότε!

Και δεν ήξεραν, γιατί πολύ πιο πριν, το «βαθύ κόμμα» είχε πέσει σε «βαθύ κώμα». Κάποιες μεμονωμένες εσωτερικές φωνές ήταν πολύ λίγες και πολύ αδύνατες για να ξυπνήσουν τους ναρκωμένους συνδαιτυμόνες ή για να ακουστούν έξω από το φράχτη του μαντριού.

Άλλωστε σε κάθε μαντρί οι τρόφιμοι κατηγοριοποιούνται περίπου ως εξής.
1^η κατηγορία:
Οι ξύπνιοι που κερδίζουν (επί παντός επιπέδου. Είναι και οι μόνοι που ωφελούνται)
2^η κατηγορία:
Οι αφελείς που ελπίζουν (επί προσωπικού. Δηλαδή ελπίζουν να γίνουν κι αυτοί κάποτε. . . ξύπνιοι. Αλλά η καπατσοσύνη δεν είναι μεταδοτική σαν τη γρίπη)
3^η κατηγορία:
Οι ιδεολόγοι που γαυγίζουν (αλλά δεν τους ακούει κανένας).
Δυστυχώς η τρίτη κατηγορία σήμερα φαίνεται να αποτελεί μια ισχνή μειοψηφία.
Με τέτοια σύνθεση, οι ελπίδες να ανακτήσει τις αισθήσεις του ένα κόμμα και να αποκτήσει υγιή ανακλαστικά είναι ελάχιστες.

Τα αποτελέσματα του λήθαργου βέβαια δεν αργούν να φανούν!
Αλλά και τότε ακόμη, οι αποτελούντες την πλειοψηφία είναι απασχολημένοι. Δεν ευκαιρούν να ακούσουν τα απελπισμένα ουρλιαχτά των λίγων.
Αν δεν ελαττωθεί δραστικά αυτή η πλειοψηφία στα κόμματα, η κατάσταση θα πάει από το κακό στο χειρότερο.[1]
Και θα εξακολουθούμε να πιπιλίζουμε φράσεις του τύπου:
«Στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», «Οι λαοί δεν κάνουν λάθη» και άλλα ευτράπελα. Θα ευημερούν τα τσιτάτα και θα υποφέρουν οι άνθρωποι.
Βέβαια για να είμαστε δίκαιοι, δεν ήταν πάντοτε αυτές οι αναλογίες μέσα στα κόμματα. Δεν κυριαρχούσαν πάντα τα κάθε είδους αηδιαστικά κομματικά σαπρόφυτα.
Το 2004 πιστεύω ότι το υγιές και αγνό ποσοστό της Ν.Δ. ήταν πολύ μεγαλύτερο.
Στα χρόνια από 1974 – 1981 το ΠΑΣΟΚ είχε κατορθώσει να συσπειρώσει ένα σημαντικά μεγάλο ποσοστό ηθικών και αξιόλογων ανθρώπων. Ο κατήφορος άρχισε την επομένη της νίκης.

Στα μετεμφυλιακά χρόνια η αριστερά απαρτίζονταν σχεδόν αποκλειστικά από αγνούς ιδεολόγους. [2]

Το πώς κατορθώνουν τα κόμματα να απογοητεύσουν και να εξαντλήσουν αυτό το ανθρώπινο κεφάλαιο, για μένα αποτελεί μυστήριο! [3]

* * * * * * * * * * * * *

[1] Το καμπανάκι χτυπάει κυρίως για το δημοσκοπικά πρώτο κόμμα που, με δεδομένη την μη αυτοδυναμία θα παίξει εκ των πραγμάτων ρόλο. Αν επικρατήσουν σ’ αυτό τα ζωντανά που κυριαρχούσαν «τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας» τότε η κατάσταση θα είναι τραγική. Πολλά από αυτά τα επικίνδυνα σαρκοβόρα επιδίδονται σε κάτι παραπάνω από το να «ράβουν κουστούμια». Ακονίζουν νύχια και δόντια.
Βέβαια υπάρχουν και άλλα κόμματα, μόνο που προς το παρόν δείχνουν ότι την κρίσιμη στιγμή, θα προτιμήσουν το ασφαλές απυρόβλητο της μικρότητάς τους από την έκθεσή τους στον διαχειριστικό κίνδυνο.

[2] Προσωπικά σέβομαι όλους τους ιδεολόγους ανεξάρτητα από το αν συμφωνώ με τις απόψεις τους. Ειδικά εκείνους που υποστηρίζουν τις ιδέες τους με την προσωπική τους θυσία. Και σέβομαι ακόμη περισσότερο εκείνους που δεν θυσιάζονται προσδοκώντας κάποιον επουράνιο παράδεισο αλλά επιζητώντας για της γης τους κολασμένους, μια λιγότερο οδυνηρή επίγεια κόλαση.

[3] Γνωρίζω πάρα πολλές περιπτώσεις που κάποιοι ανάξιοι ή πανηλίθιοι αφισοκολλητές κατέλαβαν υπεύθυνες – και καλοπληρωμένες - θέσεις με βάση την ανομολόγητη αρχή:
«Δεν πειράζει που είναι αγύρτης ή ηλίθιος, αρκεί που είναι δικός μας».

Λέτε αυτή η ελληνική αντίληψη περί αξιοκρατίας να αποτελεί τη λύση του παραπάνω μυστηρίου;
Πόσο βλάκες πρέπει να είναι κάποιοι που ταυτίζουν το κόμμα με το κράτος, επιλέγοντας π.χ. τους διευθυντές, ακόμη και για τις πιο ασήμαντες διευθυντικές θέσεις με κομματικά κριτήρια!

Και απ’ ότι γνωρίζω, η πρώτη διδάξασα ΔΕΝ είναι τούτη η κυβέρνηση. Βρήκε την συνταγή έτοιμη από τους προηγούμενους και απλά την εφάρμοσε. Για να επιβεβαιώσει κι αυτή με τη σειρά της ότι δυο πράγματα δεν έχουν τέλος. Οι αριθμοί και η κομματική ηλιθιότητα.

Ευθύλογος