Γράφει ο Γιώργος Πιπερόπουλος
Καθηγητής Πανεπιστημιου Μακεδονιας
Στο σουξέ της δικής μας νιότης ο γνωστός μας τροβαδούρος δήλωνε μισο-αστεία μισο-σοβαρά πώς “ ...δεν το ξανακάνει σε αουτομπιάνκι...” πιστοποιώντας την ανεπανάληπτη γοητεία αλλά και τις εγγενείς δυσκολίες του...να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα μέσα στο αυτοκίνητό μας!
Οχι, ειλικρινά, δεν προτίθεμαι ξαφνικά στην αρχή της νέας εβδομάδας, με τις κατρακύλες στα διεθνή – και στο ελληνικό – χρηματιστήρια που ήδη ξεκινά «καυτή» να ξεπεράσω τα όρια ευπρέπειας του πανεπιστημιακού δάσκαλου που - όπως έχετε διαπιστώσει διαθέτει το δικό του στυλ στο οποίο εντάσσεται και η πρωτοτυπία της προσέγγισης των θεμάτων με μία ικανή δόση υγιούς χιούμορ.
Και είναι το ευλογημένο το χιούμορ “ αγαθό σε ανεπάρκεια” στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και άς όψονται για αυτό κυρίαραχα οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες που αγνοώντας τις θετικές λειτουργίες του, έκρυψαν πίσω από τη σοβαροφάνειά τους την εμφανή έλλειψη της δικής τους σοβαρότητας αρνούμενοι τις θεραπευτικές λειτουργίες του χιούμορ!
Ακόμη και εκείνος ο μεγάλος Φορντ βοηθώντας ως γενναιόδωρος πάτρωνας τις υποκριτικές Τέχνες είχε παραδεχθεί αυτό που επί δεκαετίες ολόκληρες διδάσκει το παγκοσμίου φήμης Άκτορς Στούντιο της Νέας Υόρκης “...ότι δηλαδή μόνο ένας εξαιρετικά ταλαντούχος δραματικός ηθοποιός μπορεί να κάνει επιτυχημένη κωμωδία, και αντίστροφα ο χαρισματικά ταλαντούχος κωμικός μπορεί και συχνά δημιουργεί τις δραματικές προϋποθέσεις για ειλικρινές, βαθύ και λυτρωτικό κλάμα...”
Σε κάποιες άλλες εποχές όταν βρέθηκα έφηβος φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης για να σπουδάσω με υποτροφίες Κοινωνιολογία και Ψυχολογία (πού να έβρισκε τις χιλιάδες δολλάρια ο μακαρίτης ο Πόντιος πατέρας μου) ανεκάλυψα ότι, ελλείψει “ γκαρσονιέρας” της πατροπαράδοτης δηλ. ερωτικής φωλιάς καθιερωμένης στην ελλαδική επικράτεια, οι ερωτευμένοι νεολαίοι της Αμερικής σύχναζαν με τα αυτοκίνητα των γονιών τους ή τα δικά τους καθότι το αυτοκίνητο ήταν πάμφθηνο ( το πρώτο μου στην Αμερική το είχα αγοράσει με 82 δολάρια ή άν θέλετε 2,460 δρχ της δεκαετίας του 1960 ) ή στα “ Ντράίβ Ιν “ αποφεύγοντας να δούν το έργο καθώς ξετύλιγαν τα δικά τους ερωτικά σενάρια πρωταγωνιστόντας σε αυτά, ή σε “ λάβερς λέηνς “ ( και νομίζω ότι ο όρος δεν απαιτεί μετάφραση..)
Εμείς στην χώρα της φαιδρής πορτοκαλιάς δημιουργήσαμε τις αντίστοιχες με τις αμερικανικές κοινωνιολογικές δομές σε απόμερες τοποθεσίες των κακόγουστων αστικών μας κέντρων αλλά μας προέκυψαν ηδονοβλεψίες και τυχοδιώκτες και – όπως θα θυμούνται οι συνομήλικοί μου (και καλά θα κάνουν να το εξομολογηθούν στα παιδιά τους ) στα ελληνικά “ Ντράίβ Ιν “ κυριάρχησαν φιλμ όπου οι ήρωες τύπου Γκουζγκούνη δεν έδιναν δυνατότητες στα νέα παιδιά να γράψουν τα δικά τους...ερωτικά σενάρια ή και όταν αυτό ήταν εφικτό για μερικές πραγματικά ρομαντικές ψυχές παρεμβάλλονταν η χυδαιότητα του προβαλλόμενου στην οθόνη πορνό, και μαζί η έλλειψη λειτουργικότητας του “παλκοσένικου” ...Καθότι άλλο να “ το κάνεις “ σε μιά Φόρντ, Μπιούϊκ ή Σεβρολέτ και άλλο σε...αουτομπιάνκι!..
Βέβαια σε κάθε ελληνικό αστικό κέντρο, πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, για τα νέα παιδιά που ήδη έχουν αποκτήσει δίπλωμα οδήγησης είναι γνωστές οι καθιερωμένες «λόβερς λέηνς».
Πάντως δεν μπορώ να ξεχάσω τον ειλικρινή αυθορμητισμό του φίλου μου του Νίκου που εξομολογήθηκε προχθές στην παρέα ότι θα άλλαζε ευχαρίστως τη Μερσεντές του για ένα αουτομπιάνκι αρκεί να ...ξαναγινόταν νέος!.
Η 13η Οκτωβρίου 2008 ορίσθηκε ως η Ευρωπαϊκή ημέρα Οδικής ασφάλειας. Να το συνειδητοποιήσουμε αυτό και να μάθουμε, επί τέλους και εμείς και τα παιδιά μας να αγαπάμε την οδήγηση και τον συνάνθρωπό μας ξεκινώντας, φυσικά από αυτήν την ίδια τη ζωή μας. Το εύχομαι!