Μέρος 2ο
Το παράδειγμα - γεγονός που ακολουθεί θα αποσαφηνίσει την έννοια “άνιση παιδεία” .
Πριν από μερικά χρόνια δόθηκε ως θέμα έκθεσης σε μαθητές της Β΄ λυκείου ιδιωτικού σχολείου το εξής:
“Υποθέτουμε ότι είστε εκπρόσωπος της Τουρκίας στον Ο.Η.Ε. Να αναφέρετε τα επιχειρήματα με τα οποία θα υποστηρίξετε την αναγκαιότητα της Τουρκικής επέμβασης στην Κύπρο.”
Όταν το θέμα έγινε ευρύτερα γνωστό , υπήρξαν όπως ήταν φυσικό, αντιδράσεις και ζητήθηκαν ευθύνες από τους αρμόδιους , οι οποίοι διευκρίνισαν ότι την προηγούμενη εβδομάδα είχαν δώσει το θέμα ως εξής:
“Υποθέτουμε ότι είστε εκπρόσωπος της Ελλάδας στον Ο.Η.Ε. Να αναφέρετε τα επιχειρήματα με τα οποία θα καταδικάσετε την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο.”
Η εθνική υπερηφάνεια αποκαταστάθηκε αλλά μας διέφυγε τούτο:
Ότι τα παιδιά 16 ετών στα καλά ιδιωτικά Σχολεία γράφουν εκθέσεις -πραγματείες διπλωματικού επιπέδου, ενώ τα αντίστοιχα παιδιά του Δημοσίου Σχολείου, το πολύ-πολύ να γράψουν περί αρωγής και ευδοκίμησης αγνοώντας μάλιστα και τις έννοιες των λέξεων όπως αποδείχτηκε.
Αν τώρα θεωρήσουμε ότι η ίδια διαφορά επιπέδου -τηρουμένων των αναλογιών- ισχύει και στα υπόλοιπα μαθήματα, γίνεται κατανοητό με τι έλλειμμα παιδείας αποφοιτά ο μαθητής του Δημοσίου και με τι πλεόνασμα ο μαθητής του ιδιωτικού σχολείου . Ανάλογες είναι και οι προσδοκίες περί κοινωνικής ένταξης , επαγγελματικής αποκατάστασης κ.λ.π.
Βέβαια το ερώτημα πόσα μυαλά χάνονται και πόσα “κούτσουρα” επιπλέουν χάρη στις άνισες εκπαιδευτικές ευκαιρίες δε φαίνεται να απασχολεί κανένα αρμόδιο. Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Άλλωστε “τα δικά μας παιδιά” δε φοιτούν στο Δημόσιο Σχολείο.
Ασφαλώς το τεράστιο αυτό ηθικό πρόβλημα, το οποίο συνιστά και κοινωνική πρόκληση δεν αντιμετωπίζεται με την δια του νόμου κατάργηση των ιδιωτικών σχολείων όπως αφελώς ή σκοπίμως υποστήριζαν κάποιοι στη δεκαετία του ’80, αλλά με την αναβάθμιση των δημοσίων σχολείων. Δεν μπορεί η πολιτεία να απαγορεύσει στους γονείς να κάνουν αυτό που θεωρούν καλλίτερο για τα παιδιά τους. Μπορεί όμως και έχει χρέος να κάνει το καλλίτερο για τα παιδιά των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν να ανταποκριθούν στο σημερινό κόστος εκπαίδευσης.Αφού η γνώση πολλαπλασιάζεται με ταχύτατους ρυθμούς χρειάζεται να αυξηθεί και ο χρόνος σπουδών (δια βίου εκπαίδευση) αλλά και ο ημερήσιος χρόνος παραμονής των παιδιών στα σχολεία, όπου υπό την επίβλεψη καθηγητών θα ολοκληρώνουν την μελέτη τους έχοντας στη διάθεση τους όλα τα απαραίτητα. Εγκυκλοπαίδειες, πολλαπλά βιβλία, computer, βοήθεια από τους αρμόδιους καθηγητές κ.λ.π. Μόνον τότε το φροντιστήριο και το “ιδιαίτερο” θα καταστεί περιττό και θα περιοριστεί δραστικά.
Το ολοήμερο σχολείο πρέπει να καταστεί ο μοναδικός τύπος σχολείου από το Δημοτικό μέχρι και το Λύκειο.Μόνον τότε μειώνονται κατά το δυνατόν οι εκπαιδευτικές ανισότητες ,παρέχονται σε όλους τους νέους ίσες ευκαιρίες μόρφωσης, επιτρέπεται σε όλους να αναδείξουν τις δυνατότητες τους και φυσικά μόνον τότε έχουμε το ηθικό δικαίωμα να ζητήσουμε από όλους να εξεταστούν , να διαγωνιστούν και να ανταγωνιστούν με ίσους όρους..
Τότε μπορεί και πρέπει το Απολυτήριο Λυκείου να χορηγείται με πανελλαδικά θέματα και με φειδώ για να έχει αξία.
Το Απολυτήριο Λυκείου είναι ένας τίτλος που μεταθέτει τον έφηβο από τα επίπεδο του ανώριμου μαθητή στο επίπεδο του Υπεύθυνου Πολίτη.
Είναι η ΚΟΡΥΦΑΙΑ στιγμή της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πρέπει λοιπόν οι έφηβοι να αποδείξουν ότι κατέχουν την γνώση την οποία πιστοποιεί ο τίτλος που τους χορηγείται.
Εφ’ όσον όμως τους επιτρέψουμε με ένα σύγχρονο Σχολείο να την κατακτήσουν.
Σε κάθε άλλη περίπτωση η γνώση δεν λειτουργεί ως παράγοντας κοινωνικής και ατομικής προόδου αλλά ως εμπόδιο που το θέτουν οι οικονομικά και κοινωνικά ισχυροί στην πορεία των ανίσχυρων ώστε να διατηρούνται οι επιθυμητές αποστάσεις.
Και φυσικά το Δημόσιο Σχολείο θα υποβαθμίζεται και θα απαξιώνεται προς δόξαν των νόμων της Αγοράς.(απασχολήσιμος-καταρτισμ
Εκείνο που δεν έλαβαν υπόψη τους οι «σοφοί» που ρυθμίζουν τις τύχες τούτου το δύσμοιρου τόπου, είναι τούτο:
Το αντίθετο μάλιστα. Οι νόμοι της αγοράς οφείλουν να υποτάσσονται και να προσαρμόζονται στους νόμος της κοινωνίας.
Αν παραβλέψουμε αυτή την αλήθεια – και σε μεγάλο βαθμό την έχουμε παραβλέψει - τότε οι καταλήψεις δε θα αποτελούν παρά ελάχιστο δείγμα κοινωνικής απορρύθμισης και αναταραχής μπροστά στις επερχόμενες κοινωνικές θύελλες.
Χρέος των αρμοδίων είναι να τις προλαμβάνουν και όχι να τις ενισχύουν με άστοχες ενέργειες.
Περαστικός
Πρόσφατα κάποιος φίλος μου έλεγε:
«Είναι παρήγορο οτι παρά τις προσπάθειες της Πολιτείας, ορισμένα παιδιά εξακολουθούν να μαθαίνουν γράμματα»
Λέτε να έχει δίκιο;
Περαστικός-Ευθύλογος