Είναι αριστούργημα. Ειναι ιλαροτραγωδία. Οι...
άνθρωποι δεν έχουν αίσθηση, αγνοούν έννοιες βασικές, έχασαν επεισόδια, τους λείπουν τα τελευταία περίπου 30 χρόνια.
Κυλάνε με φόρα προς τα πίσω: η διδακτική ώρα χωρισμένη στεγανά στα δυο. Πρώτα εξέταση μετά παράδοση. Με αλφαβητικη σειρά οι μαθητές όρθιοι στον πίνακα. Καφέ καταλογακι στο χέρι του φιλολόγου. Ερώτηση, κόμπιασμα, ξερόβηχας. Κιχ μην ακούσω. Ο καθηγητής κοιτάει πίσω από τα χοντρά γυαλιά την τάξη μην σφυρίξει κανείς την απάντηση, γκριμάτσες, ιδρώτας, πνιχτά γέλια στην κοτσάνα, φάπα από το πίσω θρανίο.
Μετά τελειώνει η εξέταση, στεναγμοί ανακούφισης. Τώρα ανοίγουμε τα βιβλία, ανοίγουμε και την κάμερα να ξεκινήσει η ψηφιακή παράδοση, να και το κείμενο, τι θέλει να μας πει ο ποιητής, ρωτάμε και το ηθικό δίδαγμα και καλολογικά στοιχεία, να μάθουν από το σπίτι και τα παιδιά που δεν ήρθαν σήμερα.
Σχεδιάζουν με βάση τον Στιβ Ντούζο και τον Γαρδέλη στο θρανίο. Σύλλογος διδασκόντων με Μίμη Φωτόπουλο, Νίκο Ρίζο, Γιάννη Γκιωνάκη, Μάκη Δεμίρη και Απόστολο Σουγκλάκο.
Κάπου εδώ στα μέσα του 2020 οι τελευταίες αναμνήσεις από τα 80ς επανέρχονται, με γκλαμ και σέπια, καθώς το Υπουργείο μετονομάζεται σε Υπουργείο Ρόδας Τσάντας και Κοπάνας.
Αντίφωνο Κωστής Παπαϊωάννου