Συνταγματικές οι περικοπές του Νόμου Κατρούγκαλου σύμφωνα με χθεσινή απόφαση του ΣτΕ, όπως διαβάζω στον Τύπο. Λεπτομέρειες της απόφασης δεν έχουν γίνει μέχρι τούτη τη στιγμή γνωστές και επομένως δεν γνωρίζω αν οι πρόσφυγες απορρίφθηκαν ως προς όλα τα αιτήματά τους όπως και το σκεπτικό της απόφασης.
Και για να πω την μαύρη μου αλήθεια δεν με ενδιαφέρει, πλέον, καθόλου το σκεπτικό της απόφασης.
Τι μπορώ να αναμένω από το σκεπτικό του ιδίου Δικαστηρίου που έκρινε αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων από το 2012 και μετά και που τώρα κρίνει ως συνταγματικές περικοπές των ίδιων αυτών συντάξεων, από τον νόμο Κατρούγκαλου και μετά, όταν μάλιστα η προηγούμενη απόφασή του δεν έχει ακόμα εκτελεστεί; Δεν θα με ενδιέφερε το σκεπτικό ακόμα και με τη λέξη «περικοπή» (μισθού ή σύνταξης αδιάφορο) να σημαίνει «περικοπή» έστω και ενός ευρώ, διότι πλέον, η λέξη «περικοπή», είναι........ πανάθλια και υποκριτική, όταν εδώ, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, μέσω των Μνημονίων ληστεύθηκαν με την ποινική έννοια του όρου τα εισοδήματά τους.
Ποιο Μείζον Εθνικό Συμφέρον επικράτησε στη σκέψη των Δικαστών για να κρίνουν συνταγματικές τις τελευταίες περικοπές όταν γίνονται όχι στα πλαίσια κάποιας απαίτησης των δανειστών προκειμένου να μας χορηγήσουν κάποιο νέο δάνειο ή εκβιάζουν προκειμένου να εκταμιεύσουν δόση ήδη υφισταμένου δανείου, και όταν στη προηγούμενη απόφασή του, το ίδιο Δικαστήριο, είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις περικοπές των συντάξεων έχοντας αγνοήσει ένα καθεστώς πραγματικής κολάσεως που υπήρχε τότε και είχε οδηγήσει τη χώρα σε νέο Μνημόνιο και νέο δανεισμό;
Όμως, η κριτική μου στα Ανώτατα εκείνα Δικαστήρια που από το 2010 αναγνώριζαν συνταγματικά είτε τα Μνημόνια στο σύνολό τους (όπως το πρώτο Μνημόνιο) είτε ειδικότερες ρυθμίσεις των Μνημονίων, δεν έχει, κατ' αρχήν, σχέση με τα ίδια τα Μνημόνια αλλά με την, κατά την άποψή μου, σκανδαλώδη αμέλεια, που μετά τόσα χρόνια δεν μπορούμε να την αποκαλούμε αμέλεια αλλά καθαρή άρνηση, να διερευνούν την κάθε φορά το προδήλως αυτονόητο αλλά και να θέτουν επίσης προδήλως κρίσιμα ερωτήματα όχι προς φιλολογική συζήτηση αλλά προς διερεύνηση, όπως :
Την ακρίβεια του μεγέθους του ελλείμματος του προϋπολογισμού και του δημόσιου χρέους.
Την νομιμότητα του δημοσίου χρέους.
Την νομιμότητα της μετατροπής του δημοσίου χρέους προς ιδιώτες σε διακρατικό.
Αν, εφόσον προηγήθηκαν τα ανωτέρω, διαπιστώθηκαν ευθύνες, καταλογίστηκαν και δρομολογήθηκαν οι διαδικασίες καταβολής των χρηματικών ποσών από τους υπόχρεους.
Αν εκτός από τον οφειλέτη (την Ελλάδα), διαπιστώθηκε και συντρέχουσα ευθύνη των δανειστών και σε ποιο βαθμό ανέρχεται η εξ αυτής προκληθείσα ζημία, τόσο στην προ των Μνημονίων περίοδο όσο και κατά τη διάρκεια των Μνημονίων, όταν μάλιστα στην τελευταία αυτή περίπτωση έχουμε και την ομολογία των ιδίων των δανειστών ότι μας επέβαλαν λάθος πολιτικές.
Από τη στιγμή που η Ελλάδα πέτυχε να εξαλείψει τον ένα εκ των δύο λόγων που την έβαλαν στα Μνημόνια (το έλλειμμα του προϋπολογισμού), γιατί δεν δρομολογήθηκε άμεσα η ρύθμιση του χρέους ήδη από το 2012 όπως υπήρχε υπόσχεση εκ μέρους των δανειστών με αποτέλεσμα την δραματική έκτοτε διόγκωσή του;
Που έβρισκε η Χώρα, διαρκούντων των Μνημονίων δις ευρώ ώστε κυριολεκτικώς να τα χαρίζει δεξιά και αριστερά διαγράφοντας αντίστοιχα δημόσια έσοδα από Ζήμενς, από μεγαλοπαράγοντες του τόπου, σε πάρτι δεκάδων δισεκατομμυρίων στον χώρο της Υγείας κ.λπ;
Διερευνήθηκε όπως επιβάλλεται κατά πόσο το Εθνικό Συμφέρον εξυπηρετείται από πολιτικές που εκτός από σκληρές και λάθος (καθ' ομολογίαν των πλέον επιφανών εμπνευστών του περιεχομένου των Μνημονίων, του ΔΝΤ και του Γερμανού υπουργού Οικονομικών), ταυτόχρονα επιβλήθηκαν με διαδικασίες εξευτελιστικές των Πολιτειακών Θεσμών της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και ιδίως οι συνθήκες υπό τις οποίες επιβλήθηκε η ψήφιση όλων των Μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, με διαδικασίες που αφαιρούσαν κάθε δυνατότητα ουσιαστικής και εις βάθος γνώση του περιεχομένου και των συνεπειών τους και υπό καθεστώς συχνά ωμού εκβιασμού των βουλευτών ώστε να μην υπάρχει Μνημόνιο που να έχει ψηφιστεί πράγματι με την συνείδηση των βουλευτών υπό καθεστώς ηρεμίας και μη εκβιασμού;
Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Σημαίνουν πως είναι σα να δικάζεις κάποιον για έγκλημα αρνούμενος όμως να διερευνήσεις το ίδιο το έγκλημα, το σώμα του εγκλήματος, τα αίτιά του και τις συνθήκες υπό τις οποίες συντελέστηκε.
Σημαίνουν που οι μέχρι τούδε αποφάσεις των Ανωτάτων Δικαστηρίων για τις αντισυνταγματικότητες των διαφόρων μνημονιακών νόμων, είναι υποχρεωμένες, όσο αρνούνται να υπεισέλθουν στη διερεύνηση των ανωτέρω ουσιωδών ερωτημάτων και θεμάτων, να παλινδρομούν εντός των εσωτερικών τους αντιφάσεων που προκύπτουν συνεπεία της έλλειψης απαντήσεων σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω.
Σημαίνουν πως όλες οι περί συνταγματικότητας των Μνημονίων ή Μνημονιακών νόμων αποφάσεις των Δικαστηρίων είναι κραυγαλέα αντισυνταγματικές, για τους (ενδεικτικούς) λόγους που παρατέθηκαν ανωτέρω.
Ουσιαστικώς, η διερεύνηση των Μνημονίων χωρίς την προηγούμενη διερεύνηση των ανωτέρω, όπως εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγμα από τη θέση του απλού πολίτη του μη νομικού, ομοιάζει με το να δικάζεται το πραγματικό σκέλος της υπόθεσης, χωρίς την προηγούμενη διερεύνηση της νομικής βάσης της προσφυγής. Διότι τα Μνημόνια, δεν ήλθαν χωρίς κάποια αιτία που έχει τόσο πραγματική όσο και νομική διάσταση, συνολικά δε, συνιστά τη νομική βάση του πραγματικού των Μνημονίων. Αυτή όμως η «αιτία», ουδέποτε ελήφθη υπόψη και διερευνήθηκε από τα Δικαστήρια. Άλλαις λέξεσι, ό,τι μας οδήγησε στα Μνημόνια, είναι αυτονήτως νόμιμο (ή νόμιμα)! Ευελπιστώ πάντως, στην Ημέρα της Απελευθέρωσης, οπότε και οι (Κατοχικοί) Αποικιοκρατικοί Μνημονιακοί Νόμοι θα καταργηθούν αυτοδίκαια. Και είναι «Αποικιοκρατικοί», διότι αφορούν την Κατεχόμενη Ελλάδα, που υποβιβάστηκε στο status της Αποικίας. Εδώ, ως προς τον όρο «Αποικία», μπορείτε να διαλέξετε όποια εκδοχή της, σας ταιριάζει περισσότερο. Μπορεί να επιλέξετε την «επίσημη» εκδοχή της «Αποικίας Χρέους», που υιοθετείται και από τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό («νονός» του ονόματος ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς), ή να διαλέξετε κάποια άλλη εκδοχή της, όπως λ.χ. η δική μου που μιλά για «Αποικία με όλα της».