Το μεγάλο ερώτημα που υπάρχει αυτή την στιγμή στην Ευρώπη -και όχι μόνον- είναι μέχρι πού θέλουν, αλλά και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι τρομοκράτες του Ισλαμικού Κράτους.
Κι αυτό γιατί είναι σαφές πως με τις φονικές επιθέσεις στις Βρυξέλλες, οι ισλαμιστές τρομοκράτες ήθελαν να δείξουν στην Ευρώπη ότι μπορούν να χτυπήσουν όποτε θέλουν και όπου θέλουν.
Οι χθεσινές επιθέσεις είναι σαφές ότι δεν αποτελούν μόνον «απάντηση» στη σύλληψη του τρομοκράτη στις Βρυξέλλες, αλλά και είναι επιλογή του ISIS για να δείξει ότι τέτοιες συλλήψεις δεν αποτελούν στην ουσία ήττα για το ίδιο, δεν δημιουργούν ψυχολογικά κενά στο σύστημά του και πως υπάρχουν πολλοί και οργανωμένοι πυρήνες που μπορούν να δράσουν ανά πάσα στιγμή.
Κι αυτό είναι σαφές ότι το πέτυχαν, τουλάχιστον σε «πρώτη ανάγνωση» της επίθεσης, όπως και την καλλιέργεια του φόβου σε μεγάλο αριθμό πολιτών της Ευρώπης.
Από αυτή την πλευρά, η ενέργεια των τρομοκρατών μπορεί να θεωρηθεί «αρχικά» πετυχημένη.
Όμως, υπάρχει και η δεύτερη ανάγνωση. Και σε αυτή, αν η Ευρώπη μπορέσει να λειτουργήσει οργανωμένα και αποφασιστικά, μπορεί οι επιθέσεις με τα τραγικά αποτελέσματα να λειτουργήσουν αρνητικά για...... τους ισλαμιστές τρομοκράτες.
Κι αυτό γιατί θα μπορούσε η νέα αυτή πολύνεκρη επίθεση να αποτελέσει ένα δυνατό «καμπανάκι», για όλες τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά και τις πολιτικές δυνάμεις, για το τι ακριβώς είναι ο «ισλαμικός κίνδυνος».
Θα μπορούσε να κάνει σαφές ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι δεν έχουμε να κάνουμε πια με μια επίθεση κοινού εχθρού, αλλά με φανατικούς και καλά οργανωμένους αντιπάλους, οι οποίοι όχι μόνον έχουν τα μέσα, αλλά είναι εκτός κάθε ορίου στο θέμα της επιλογής των επιθέσεών τους.
Κι αυτό σημαίνει ότι η αντιμετώπισή τους δεν είναι δυνατόν να γίνει με τα κλασικά μέσα και μεθόδους, αλλά χρειάζεται οργανωμένη, συνολική, συγκροτημένη και σκληρή αντιμετώπιση. Χρειάζεται άμεση χρήση όλων των μυστικών υπηρεσιών και συνεργασία τους και με αντίστοιχες εκτός Ευρώπης (αμερικανικές, ισραηλινές κ.λπ.) υπηρεσίες, με στόχο την πλήρη εξουδετέρωση των πυρήνων που υπάρχουν στην Ευρώπη, αλλά και το σταμάτημα της μεταφοράς νέων τρομοκρατών.
Τρομοκρατών που μπορούν αρκετά εύκολα, όπως αποδείχθηκε, να κινηθούν μεταξύ των προσφύγων που έρχονται κατά χιλιάδες μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη. Κι αυτό είναι το πρόβλημα που ακουμπά άμεσα τη χώρα μας. Το πρόβλημα το οποίο θα κληθούμε άμεσα να αντιμετωπίσουμε και πάλι εμείς.
Κι εδώ είναι το πρόβλημα για την κυβέρνηση. Οφείλει πια, αφού «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», να ξεχάσει τις θεωρίες περί ανοιχτών συνόρων και να οδηγηθεί άμεσα σε έλεγχο όχι όλων όσων μπαίνουν στη χώρα, αλλά και όσων (χιλιάδων πια) βρίσκονται εντός των ελληνικών συνόρων. Γιατί όλα πια φαίνεται πως είναι πιθανά. Και γιατί αν δεν κάνουμε εμείς τον συγκεκριμένο έλεγχο, θα βρεθούμε και πάλι στο στόχαστρο των ευρωπαίων εταίρων, που έχουν πια και τα θύματα από την τρομοκρατία, χωρίς μάλιστα να μπορούμε να έχουμε και δικαιολογίες.
Κάποτε η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφασίσει για το ζήτημα. Οι ιδέες και οι απόψεις δεν χωρούν πια. Χρειάζονται έργα. Όσο κι αν δεν είναι αρεστά σε συνιστώσες του κυβερνώντος κόμματος.