Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Το μήνυμα της κάλπης της 20ης
Σεπτεμβρίου, δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρερμηνείας : ο λαός έδωσε
μια δεύτερη ευκαιρία στο κυβερνητικό συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να
ολοκληρώσει το «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», ενώ την ίδια στιγμή, και
ταυτόχρονα αρνήθηκε να δώσει για εκατοστή φορά τα τελευταία 40 χρόνια
μια «νέα» ευκαιρία σε ένα υπέργηρο πολιτικά σύστημα και να επαναφέρει
στην εξουσία τις δυνάμεις του παλαιοκομματισμού.
Την
δεύτερη αυτή ευκαιρία, ο λαός τη δίνει, παρά την πικρία του για το
γεγονός ότι οι δύο παραπάνω πολιτικές δυνάμεις, σημαιοφόροι του
αντιμνημονιακού αγώνα την προηγούμενη πενταετία, έφεραν, εν τούτοις, ένα
τρίτο Μνημόνιο, στη θέση των προεκλογικών τους υποσχέσεων στις εκλογές
του Γενάρη για «σκίσιμο των Μνημονίων».
Δεν
είναι μονάχα η άρνηση του λαού να παλινορθώσει το παρελθόν, δεν είναι
μονάχα το γεγονός ότι η οργή του για το γεγονός ότι ο παλαιοκομματισμός
δεν λογοδότησε και η διαφθορά δεν τιμωρήθηκε, αλλά, είναι και.......
το
γεγονός, ότι παρόλη την πικρία του για το τρίτο Μνημόνιο, αναγνωρίζοντας
ότι πράγματι ο δρόμος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν ήδη
ναρκοθετημένος πριν τις εκλογές του Γενάρη, αναγνωρίζοντας ότι οι
δανειστές και «εταίροι» μας πράγματι αντιμετώπισαν τη παραπάνω
συγκυβέρνηση με τρόπο που υπερέβαινε ακόμη και τα όποια δημοκρατικά
προσχήματα που κανείς αναμένει από κυβερνήσεις που περιλαμβάνονται στον
κατάλογο των πιο αναπτυγμένων χωρών του κόσμου, αναγνωρίζοντας ότι ο
πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έδωσε έναν πράγματι σκληρό αγώνα με τους
δανειστές και όχι μόνο, και ευελπιστώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, η
δέσμευση των δύο αυτών πολιτικών δυνάμεων αφενός μεν να αναζητήσουν
«ισοδύναμα» μέτρα στους χώρους της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και
της διαπλοκής και να απαλύνουν τα βάρη των συνήθων υποζυγίων, αλλά και η
δέσμευσή τους να χτυπήσουν τη διαφθορά, η αντίληψη του κόσμου ότι οι
παραπάνω πολιτικές δυνάμεις είναι ίσως οι μόνες που θα μπορούσαν να
εφαρμόσουν το τρίτο Μνημόνιο τουλάχιστον με περισσότερο αίσθημα
δικαιοσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας, πράγμα που βεβαίως είναι δύσκολο
να αναμένεται από τους έξαλλους φιλομνημονιακούς των «παραδοσιακών»
μνημονιακών δυνάμεων, όλα αυτά, ασφαλώς και επέδρασαν στην τελική
απόφαση του ψηφοφόρου, ενός ψηφοφόρου, που στη συντριπτική του
πλειοψηφία ασφαλώς και δεν μπορεί παρά να μην αποδέχεται τα μνημόνια,
ούτε στο σκέλος της δικαιοσύνης με την οποία έχουν μια εγγενή όσο και
αμοιβαία απέχθεια, ούτε και στο σκέλος της πιστοποιημένης τους
αναποτελεσματικότητας.
Εκείνο
πάντως που η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει, και ασφαλώς το γνωρίζει,
είναι ότι αυτή η δεύτερη ευκαιρία που της δίνεται, δεν πρόκειται να
είναι ούτε λευκή επιταγή, μα ούτε και μια ευκαιρία της οποίας ο χρονικός
ορίζοντας επιβεβαίωσης ή διάψευσης θα εναποτεθεί στη ίδια : ο λαός
περιμένει ΤΩΡΑ, ΣΗΜΕΡΑ, την ΑΜΕΣΗ δρομολόγηση τέτοιων ενεργειών που θα
τον πείσουν επιτέλους, ότι τα ηθικά, οικονομικά και πολιτικά βαρίδια που
ακύρωναν κάθε προοπτική κοινωνικής δικαιοσύνης, ουσιαστικής οικονομικής
ανάπτυξης και δίκαιης συμμετοχής του λαού στο «μέρισμα ευημερίας» θα
παραμεριστούν, και ότι θα υπάρξει λογοδοσία και δίκαιη τιμωρία για τα
αδικήματα και πολύ περισσότερο τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν τις
τελευταίες δεκαετίες και τα οποία ευθύνονται για το ανείπωτο χάλι της
χώρας.
Την
ίδια στιγμή, είναι βέβαιο ότι θα ξαναγίνουμε μάρτυρες μιας γνωστής από
τα παλιά προσπάθειας που δεν έμενε πάντοτε χωρίς «θετικά» αποτελέσματα.
Θα δούμε, είναι βέβαιο, τη ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ, εφόσον διαπιστώσει ότι
πλέον η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν αποτελεί «παρένθεση», να τη
προσεγγίσει και προσεταιριστεί άμεσα ή έμμεσα, με την ελπίδα είτε να
περισώσει το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο κομμάτι των μεγαλοσυμφερόντων
της, είτε να εμπλέξει -κυρίως πρωτοκλασάτα- στελέχη της νέας κατάστασης
πραγμάτων στα παιχνίδια της, ενώ, εξίσου σοβαρό κίνδυνο αποτελούν και
ενδεχόμενα άλλα μεσαία συμφέροντα που δεν βλέπουν ίσως την ώρα να
υποκαταστήσουν ως νέα τζάκια τα παλιά, με άλλα λόγια, να γίνουν
βεζίρηδες στη θέση των παλιών βεζίρηδων. Τέτοια -ενδεικτικά- «παιχνίδια»
τα έχουμε δει και βιώσει ιστορικά, και όχι χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα,
κυρίως σε βάρος του λαού και της εμπιστοσύνης που είχε δείξει σε
διάφορες πολιτικές δυνάμεις κατά το παρελθόν.
Προσοχή λοιπόν στους «νέους φίλους»…