Από την Δευτέρα μέχρι τέλος του μήνα, αναμένονται γεγονότα, προγραμματισμένα και έκτακτα, που ίσως μείνουν στην ιστορία ως «10 ημέρες που συγκλόνισαν» την χώρα μας και την Ευρώπη. Στο κατώφλι αυτού του δεκαημέρου αφήνουμε να πέσουν μερικές σκέψεις…
Η αμοιβαία καχυποψία και ανυποληψία είναι πλέον σταθερές αξίες στην σχέση κυβέρνησης και δανειστών.
Μια έκβαση, όχι προιόν κατανόησης και πειθούς, αλλά εκβιασμών και αυταρχισμού δεν συνιστά νίκη και επιπλέον, χωρίς οικονομικό αποτέλεσμα, είναι τροφή για τον ανερχόμενο ευρωσκεπτικισμό.
Η νίκη ή θα περιέχει αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και θα είναι αμοιβαία ή δεν θα υπάρξει καθόλου.
Απενεχοποιείται η διάθεση για μια αστάθμητη ρήξη ή μια ανακωχή “ευκαιρίας” για τον ανεφοδιασμό της.......
ζωντανής ψευδαίσθησης ότι στο τέλος η μια πλευρά θα νικήσει σε βάρος της άλλης.
Οι «επιχειρήσεις» διεξάγονται κυρίως στα εξής επίπεδα: τραπεζικό, επικοινωνιακό, πολιτικό και γεωπολιτικό. Αυτά τα επίπεδα συνδέονται και επηρεάζουν το ένα το άλλο.
Το γεωπολιτικό επίπεδο τροφοδοτεί ακόμη περισσότερο το ήδη απρόβλεπτο των εξελίξεων και ενδεχομένως με εκρηκτικό τρόπο.
Η σύγκρουση κυβέρνησης-δανειστών αντανακλάται στο εσωτερικό κυρίως σαν αντιπαράθεση πελατειακών στρατοπέδων και όχι πολιτικών προτάσεων διεξόδου.
Πραγματικό συγκρουσιακό περιεχόμενο στην χώρα μπορεί να αποκτήσει το χάσμα των γενεών και η σχέση παραγωγικών και παρασιτικών κοινωνικών ομάδων.
Η αντιπαράθεση στο εσωτερικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη φθορά της κυβέρνησης. Ανησυχητικό ότι ενθαρρύνεται ενώ δεν υπάρχει ικανή διάδοχη κατάσταση.
Οι μέρες που ζούμε είναι πολυδύναμα ιστορικά φορτισμένες. Έχουν κάτι από φθινόπωρο/χειμώνα 1944, κάτι από άνοιξη 1967, κάτι από καλοκαίρι 2007.
Ο διχασμός δεν θα φέρει πίσω τις δουλειές, ούτε τις ζωές που χάθηκαν μια πενταετία. Είναι στείρος και το μόνο που φέρνει είναι δυστυχία και θάνατος.
Αν πράγματι χαλάρωνε η Γερμανία την θηλειά της λιτότητας, θα κέρδιζε η Ελλάδα αν συνέχιζε να παραμένει διχασμένη, πελατειακή και δέσμια της ολιγαρχίας;
Δ. Τρικεριώτης